ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΜΕ ΤΗ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑ ΛΙΛΗ ΜΑΥΡΟΚΕΦΑΛΟΥ

 

«ΦΩΝΕΣ» είναι ο τίτλος του νέου σας βιβλίου. Μιλήστε μας γι’ αυτό.

 Είναι η ιστορία μιας οικογένειας που διακλαδίζεται σε τέσσερις γενιές καλύπτοντας περίπου μια εκατονταετία: από την Μικρασιατική καταστροφή του 1922 μέχρι τα πολύ πρόσφατα χρόνια της οικονομικής πτώχευσης και των μνημονίων. Οι προσωπικές φωνές ─ αφηγήσεις  των ηρώων του βιβλίου συνθέτουν τη Μεγάλη Φωνή της πολυτάραχης ιστορίας μας  που ηχεί πάντα μέσα μας.

Ποια ήταν η πηγή έμπνευσης;

 Ήταν ακριβώς αυτές οι φωνές ─ οι περισσότερες ανθρώπων συγγενικών μου, μαζί και η δική μου ─ που  δεν με άφηναν σε ησυχία. Βούιζαν μέσα στο κεφάλι μου και επίμονα ζητούσαν διέξοδο. Πίσω τους άκουγα πάντα τον αχό της Ιστορίας 

Τι είναι αυτό που κάνει τους ήρωές σας τόσο ζωντανούς;

Πολλούς τους έχω ζήσει. Κάποιους τους έχω φανταστεί. Πάντως γράφοντας τούς βλέπω, τους ακούω. Και τους υποδύομαι. Γίνομαι εκείνοι. 

Με ποια από τις ηρωίδες του βιβλίου ταυτίζεστε και γιατί;

 Είναι το μάλλον φανερό μυστικό αυτό. Το αφήνω μετέωρο σε εικασίες. 

 

Η γραφή είναι στρωτή και κυλάει νεράκι. Πως το καταφέρατε αυτό;

Τα γραφτά μου γνωρίζουν περιόδους ανάπαυσης με σκοπό να τα ξαναδιαβάζω και να τα επεξεργάζομαι με την κριτική ματιά ενός αναγνώστη. Για να ικανοποιώ λοιπόν τον εαυτό ─ αναγνώστη πετώ  τα περιττά, ζωντανεύω τα πλαδαρά, διορθώνω ό,τι με ενοχλεί.

Υπήρξε κάτι που σας δυσκόλεψε κατά τη διάρκεια της συγγραφής;

 Η αρχιτεκτονική του βιβλίου είναι απαιτητική. Καθώς οι  φωνές των ηρώων ακολουθούν τους δρόμους της μνήμης και ο χρόνος στο βιβλίο έχει πισωγυρίσματα και άλματα χρειάζεται προσοχή ώστε η αφήγηση να πατά γερά στα ιστορικά γεγονότα και ημερομηνίες. Επίσης το γλωσσικό ιδίωμα αλλάζει ανάλογα με τον αφηγητή. Αυτά για την τεχνική. Η ιστορική έρευνα δεν ήταν παίξε ─ γέλασε. Προσπάθησα, και νομίζω το πέτυχα, τα ιστορικά γεγονότα να παρουσιαστούν με αντικειμενικότητα και ειλικρίνεια.  

Τι έχετε κερδίσει και τι έχετε χάσει όλα αυτά τα χρόνια;

Δεν πολυμετρώ κέρδη και χασούρες. Πιστεύω πως  εκεί που χάνεις, εκεί κερδίζεις. Είναι οι δύο πλευρές του ίδιου νομίσματος.

 Υπάρχουν σήμερα «φωνές» που σας ενοχλούν;

Οι φασιστίζουσες φωνές οποιασδήποτε απόχρωσης που θέλουν να παραδεχτείς ότι το μαύρο είναι άσπρο και ότι η παράνοια είναι η πεμπτουσία της λογικής. Επίσης οι γκρινιάρικες φωνές που δεν τολμούν να γίνουν κραυγές. 

Ποιο από τα βιβλία σας ξεχωρίζετε και γιατί;

Το τελευταίο, γιατί πιστεύω ότι οι εικόνες και οι  «Φωνές» του συμπυκνώνουν κάτι από τον κόσμο μας. Και επειδή έκανα σοβαρή επένδυση χρόνου και ψυχής.  

Τελικά η ελπίδα πεθαίνει πάντα τελευταία;

Αθάνατη είναι, γιατί γεννιέται κάθε φορά από την πιο βαθιά απελπισία.

Στείλτε το δικό σας μήνυμα στους αναγνώστες του blog.

«Τίποτε δεν είναι τελειωτικό και αμετάκλητο. Στην επιτυχία μην ξιπάζεσαι, στην ατυχία μην απελπίζεσαι. Εκείνο το χθεσινό κακοτράχαλο δεντράκι σήμερα δίνει πλούσιο καρπό. Εκείνος «ο πεπτωκώς άνθρωπος σήμερα είναι το άλας της γης».

 

Σας ευχαριστώ για το εύστοχο ερωτηματολόγιο