Bulling! Η μάστιγα του αιώνα…

 

Πάνε πολλά χρόνια που μέσα στα σχολεία (και έξω από αυτά) υπάρχουν οι «μάγκες» και οι «έξυπνοι» που δεν έχουν με τι άλλο να ασχοληθούν και κοροϊδεύουν τους άλλους σε καθημερινή βάση. Οι «άλλοι» μπορεί να είναι χίλια δυο τα οποία όμως δεν είναι απαραίτητα αρνητικά. Ίσως είναι πιο ευαίσθητοι, πιο λιγομίλητοι, λιγότερο κοινωνικοί με σπάνια εμφάνιση και διαφορετικοί από όλους τους άλλους.  

Για παράδειγμα: αν ένα αγόρι δεν παίζει ποδόσφαιρο με τα άλλα αγόρια της τάξης και προτιμάει να κάνει παρέα με κορίτσια το αποκαλούν «αδερφή». Δυστυχώς εδώ και δεκαετίες αυτό συμβαίνει συνέχεια.

Ένα άλλο παράδειγμα είναι: αν ένα κορίτσι δεν παίζει με κούκλες αλλά προτιμάει να έχει κοντοκουρεμένα μαλλιά και πολλά τατουάζ το αποκαλούν «λεσβία».

Άλλο ένα παράδειγμα είναι: είτε κορίτσι, είτε αγόρι με παραπανίσια κιλά το φωνάζουν «χοντρή» η «χοντρός» η «μπάζο».

Ακόμα ένα παράδειγμα: αν τα παιδιά είναι άριστοι μαθητές τα αποκαλούν «τα φυτά της τάξης».

Όλες αυτές (και άλλες πολλές) ταμπέλες υπήρχαν, υπάρχουν και δυστυχώς θα υπάρχουν μέσα και έξω από τα σχολεία.

Υπάρχουν ανασφαλή και κομπλεξικά άτομα τα οποία κοιτούν αφ’ υψηλού όλους τους άλλους επειδή στην πραγματικότητα δεν μπορούν να τους μοιάσουν αν και θα ήθελαν πολύ να είναι στη θέση τους.

Όταν ήμουν παιδί, μαθητής Δημοτικού, έκανα παρέα μόνο με κορίτσια. Όπως μπορείτε να καταλάβετε μου είχαν κολλήσει τη ρετσινιά του «αγοροκόριτσου». Το όνομά μου σπάνια το άκουγα. Φυσικά στους γονείς μου και στα αδέρφια μου δεν έλεγα τίποτα. Και ξέρετε γιατί; Γιατί με αγαπούσαν ακριβώς όπως ήμουν (και είμαι).

Στο Γυμνάσιο τα πράγματα έγιναν ακόμα χειρότερα γιατί οι γονείς μου – άνθρωποι του μεροκάματου-  δεν είχαν χρήματα να με ντύσουν με «επώνυμα» ρούχα και παπούτσια και αυτός ήταν ο (γελοίος) λόγος που δεν με έκαναν παρέα. Επίσης δεν ήμουν και ο πρώτος μαθητής.

Στην Α’ τάξη Λυκείου επιστράτευσα όλες μου τις δυνάμεις να αποδείξω ότι κάτι αξίζω κι εγώ. Έτσι, έγινα συντάκτης της εφημερίδας, όπως και τώρα. δυστυχώς στις εξετάσεις του Ιουνίου έμεινα στο μάθημα της Χημείας και τον Σεπτέμβρη έγραψα και πάλι όμως έμεινα. Οπότε επανέλαβα την Ά τάξη και μετά σήκωσα τα χέρια ψηλά. Ήταν και η εφηβεία, έσκυψα το κεφάλι απογοητευμένος, και έτσι παράτησα το σχολείο.

Όλα τα χρόνια, μέχρι να πάρω τη μεγάλη απόφαση να γραφτώ στο Εσπερινό, προσπαθούσα να έχω αυτοεκτίμηση και αυτοπεποίθηση. Μέχρι τότε αυτά τα δύο απουσίαζαν αισθητά από τον χαρακτήρα μου.

Το θέμα όμως δεν είμαι εγώ. Αφηγήθηκα αυτή τη προσωπική μου ιστορία για να σας μεταφέρω το πως ήταν τα παιδικά μου χρόνια.

Το πρόβλημα όμως συνεχίζει να υπάρχει σε όλη την κοινωνία ανεξαρτήτου αν είσαι πλούσιος η φτωχός, αν μένεις στην πρωτεύουσα η σε κάποια άλλη πόλη της χώρας.

Πολλοί γονείς, αντί να αγκαλιάσουν τα παιδιά τους με κατανόηση και αγάπη κάνουν το ακριβώς αντίθετο. Με την απαίσια συμπεριφορά τους τα διώχνουν μακριά από το σπίτι, όσο πιο μακριά τόσο πιο καλά. Εφαρμόζουν το γνωστό «τι θα πει ο κόσμος;» και το «θα μας κάνεις ρεζίλι στη γειτονιά».

Αυτό το σιχαμερό «τι θα πει ο κόσμος» ήταν και είναι και δυστυχώς θα παραμείνει σαν πρόβλημα στην κοινωνία. Ειλικρινά, δεν μπορώ να καταλάβω, τι θα πει ο κόσμος. Δεν με νοιάζει, δεν με απασχολεί, δεν με αφορά στην τελική το τι θα πουν οι άλλοι για μένα. Θέλω να φοράω πολύχρωμες κάλτσες; Θα φοράω! Θέλω να πηγαίνω συνέχεια σε παραστάσεις και σε όπερες; Θα πηγαίνω! Αυτό ακριβώς θέλω να συμβουλέψω κι εσένα αγαπητέ αναγνώστη.

Δεν υπάρχει κανένας απολύτως λόγος να προσπαθείς να γίνεις κάτι άλλο από αυτό που πραγματικά είσαι για να μη σε πιάσει στο στόμα της η γειτονιά.

Δεν υπάρχει λόγος να βαρύνεις το βήμα σου για να φαίνεσαι πιο «αρσενικό» η να κάνεις πράγματα με το ζόρι τα οποία δεν σε κάνουν ευτυχισμένο μόνο και μόνο για να μη σου κολλήσουν καμία ταμπέλα.

Δυστυχώς οι ταμπέλες υπήρχαν και υπάρχουν. Δυστυχώς η κοινωνία μένει αμέτοχη. Δυστυχώς υπάρχουν παιδιά που φτάνουν ακόμα και στην αυτοκτονία επειδή δεν άντεχαν την καταπίεση από το οικογενειακό και κοινωνικό τους περιβάλλον.

Τα χρόνια περνούν, οι εποχές αλλάζουν άρδην, και όμως, υπάρχουν «άνθρωποι» με κολλημένα μυαλά και στερεότυπα. Γιατί ο «άντρας» του σπιτιού να μαγειρέψει για να φάει η οικογένεια. Γιατί η «σύζυγος» πρέπει να τρέχει από το πρωί μέχρι το βράδυ για να τα προλάβει όλα και να μην έχει καθόλου ελεύθερο χρόνο για εκείνη;

Κλείνοντας θα πω μονάχα αυτό:

ΤΑ ΣΤΕΡΕΟΤΥΠΑ ΕΙΝΑΙ ΓΙΑ ΝΑ ΣΠΑΝΕ!!

 

Κωνσταντίνος Ιωακειμίδης

Συγγραφέας – blogger