Στεκόταν μπροστά στο μεγάλο παράθυρο τυλιγμένη στην
αγαπημένη της γκρίζα, μαλακή ζακέτα. Στα χέρια της μια κούπα τσάι που άχνιζε. Ο
αχνός μπλεκόταν με την αναπνοή της σαν ανάσα παλιάς ανάμνησης. Έξω τα φύλλα των
δέντρων χόρευαν τον τελευταίο τους χορό. Κίτρινα, κόκκινα, καφετιά, έπεφταν
απαλά σαν σιωπές που χάνονταν στον υγρό αέρα του απογεύματος.
Δίπλα της μια παλιά φωτογραφία: δύο πρόσωπα γεμάτα
καλοκαίρι και υποσχέσεις που δεν ήξεραν ακόμη πως θα σπάσουν. Τα μάτια τους
φορούσαν ήλιο, τα χαμόγελά τους μύριζαν έρωτα και αισιοδοξία. Τα δάχτυλά της
χάιδεψαν απαλά το τζάμι της κορνίζας σα να μπορούσαν να διαπεράσουν το χρόνο.
Η βροχή άρχισε να ψιθυρίζει διστακτικά σα να φοβόταν
μη χαλάσει τη σιωπή. Έκλεισε τα μάτια και άφησε τον ήχο της να γλιστρήσει μέσα
της, να ξεπλύνει εκείνα τα «αν» που την κρατούσαν δεμένη τόσα χρόνια. Η
μελαγχολία της έμοιαζε τώρα πιο ελαφριά. Δεν ήταν θλίψη αλλά μια γλυκιά
παραδοχή ότι ο χρόνος παίρνει πρόσωπα και στιγμές αφήνοντάς τους όμως μια
μόνιμη θέση μέσα μας.
Ένα χρυσαφί φύλλο κόλλησε στο τζάμι. Το κοίταξε και
χαμογέλασε. Η πτώση δεν είναι πάντα απώλεια, είναι ο δρόμος για το νέο άνθισμα.
Γύρισε την πλάτη στο παράθυρο και άφησε την κούπα στο
τραπέζι. Ο αχνός του τσαγιού ανακατεύτηκε με τη μυρωδιά της βροχής σκορπίζοντας
άρωμα φθινοπώρου στο δωμάτιο. Έκλεισε τα μάτια και χαμογέλασε ήρεμα. Όχι γιατί
ξέχασε αλλά γιατί θυμήθηκε χωρίς να πονά. Γιατί κάθε τέλος είναι η αρχή για
κάτι νέο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου