"...Μέχρι να φτάσεις να
μη λυπάσαι, η καρδιά σου το ξέρει...! Εκείνες τις νύχτες που κομματιάζονταν τα
όνειρά σου κι εσύ ήσουν δεμένος με τα σκοινιά της αλήθειας... Εκείνα που έχουν
ξέφτια γύρω τους και γδέρνουν το δέρμα σου...; Ξέρεις εσύ… Μέχρι να φτάσεις τον
πόνο στο σημείο μηδέν, εσύ ήσουν που ούρλιαζες σαν λύκος πεινασμένος,
ξεχασμένος από θεό και άνθρωπο, κατάμονος σ’ ένα τεράστιο παγόβουνο, μ’
ολόγιομη τη Σελήνη να τρέχει καταπάνω σου απειλητικά, να σε πλακώσει σα γριά
μάγισσα… Ξέρεις εσύ… Παρών στην ψυχρή εκτέλεση των συναισθημάτων σου, έβλεπες
να δολοφονούνται αμείλιχτα, μπροστά στα τρομαγμένα σου μάτια αγάπες, έρωτες,
φιλίες που είχες δώσει ολάκερο εαυτό… Ξέρεις εσύ… Και μετά το κενό… Και μετά τα
μάτια σου άδεια και η καρδιά σου παντέρημη… Και τα λόγια λειψά… Ανίκανα…
Άχρηστα…. Το πρόσωπό σου τσαλακωμένο χαρτί, τρύπιο σφουγγάρι να απορροφά την
απόγνωση… Ξέρεις εσύ… Θυμάσαι… Μα πια δε μιλάς… Και τι να πεις που όσος χρόνος
και να περάσει οι λέξεις θα εξακολουθούν να είναι λειψές, ανίκανες, άχρηστες…;
Εσύ θα συνεχίσεις να έχεις αυτή την ανυπόφορη παγωνιά μέσα σου… Και το βλέμμα
σου ακόμα θα είναι δυο άδειες τρύπες που βαθειά μέσα τους θα
αλληλοκατασπαράσσονται τα πιο άγρια θηρία της Φύσης: οι άνθρωποι που πίστεψες
ότι ήσαν δικοί σου…" (ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου