Συνέντευξη με τη συγγραφέα/στιχουργό Χρυσούλα Διπλάρη

 

Τι γίνεται στο «Εργαστήριο Ραπτικής»;

Πρόβες…Πολλές πρόβες! Και ραψίματα και κοψίματα και κουτσομπολιά και ίντριγκες και περίεργα, ευτράπελα, αστεία, γελοία, σοβαρά, τραγελαφικά, ότι μπορείτε να φανταστείτε κι ακόμα περισσότερα…Γιατί, βλέπετε, το εργαστήριο ραπτικής είναι ένας κοινωνικός μικρόκοσμος, ένα ψηφιδωτό όπου η κάθε ψηφίδα έχει τη θέση της και είναι σημαντική για την ολοκλήρωση του έργου.

Ποια ήταν η πηγή έμπνευσης;

Το εργαστήριο της θείας μου της μοδίστρας, όπου κατανάλωσα πολύ χρόνο παίζοντας με τα κουρελάκια από τα υφάσματα, όταν ήμουν παιδί. Βοηθούσα επίσης, περνώντας βελόνες, τρυπώνοντας και στριφώνοντας, στις μεγάλες φούριες…Έχω ράψει πολλά στριφώματα εγώ, για να φτάσω να γράψω αυτό το βιβλίο!

Ποια είναι η Πάτρα;

Η Πάτρα είναι η κεντρική ηρωίδα του βιβλίου, ένα κράμα χαρακτηριστικών από υπαρκτά πρόσωπα και μυθοπλαστικά στοιχεία. Είναι γενναία, αποφασιστική, φεμινίστρια την εποχή που ο φεμινισμός στη γειτονιά ήταν άγνωστη λέξη, φιλόδοξη, παθιασμένη, έξυπνη, τρυφερή όπου πρέπει και αυστηρή όπου χρειάζεται και έχει στυλ, γούστο και φαντασία. Είναι μια πολυεπίπεδη προσωπικότητα.

Τι κοινά έχουν οι ηρωίδες του βιβλίου σας;

Την ανάγκη. Από εκεί ξεκινάνε όλα, όχι μόνο στα βιβλία, αλλά και στην ζωή την ίδια. Την ανάγκη και το ράψιμο. Και πέρα από την κοινή ανάγκη που αφορά στο οικονομικό, η καθεμιά τους έχει επί μέρους  ανάγκες, πολύ διαφορετικές. Η Πάτρα την ανάγκη για ράψιμο (δημιουργία), η Μαρίνα την ανάγκη από το ράψιμο (απόκτηση σπιτιού), η Μπέμπα την ανάγκη προβολής και αυτοεπιβεβαίωσης μέσα από το ράψιμο.

 

Τι σας δυσκόλεψε πιο πολύ κατά τη διάρκεια της συγγραφής;

Η απίστευτα μεγάλη έρευνα που αφορούσε στα διάφορα κοινωνικοπολιτικά γεγονότα όλων αυτών των δεκαετιών κατά τις οποίες εξελίσσεται το μυθιστόρημα ώστε να μην υπάρχουν λάθη και ανακρίβειες και η αντιστοίχισή τους με τις αλλαγές στον χώρο της μόδας, εφόσον μιλάμε για ραπτική. Άλλωστε πάντα η μόδα ακολουθεί τις εποχές… Ή μήπως οι εποχές ακολουθούν τη μόδα; Ίσως απαντηθεί το ερώτημα, διαβάζοντας το βιβλίο!

Τι σας λένε πιο συχνά οι αναγνώστες;

Συγκινούνται, γιατί οι πιο πολλοί έχουν /είχαν μάνα, θεία, γιαγιά ράφτρα… οπότε το βιβλίο τους/τις αγγίζει και αφορά με έναν πολύ προσωπικό τρόπο, πράγμα εξαιρετικό γιατί περνάνε καλά διαβάζοντάς το. Και περνώντας εκείνοι καλά, περνάω κι εγώ καλύτερα, εφόσον το έργο μου δικαιώνεται μέσα από το συναίσθημά τους.

Το βιβλίο σας έχει κυκλοφορήσει πριν λίγες μέρες και οι κριτικές είναι διθυραμβικές. Πως αισθάνεστε γι’ αυτό;

Χαρούμενη πολύ κι άλλο τόσο δικαιωμένη, γιατί διάλεξα αυτό το «περίεργο» θέμα που αφορά έναν ολόκληρο χαμένο κόσμο και τις ηρωίδες του, που ποτέ δεν αναγνωρίστηκε ούτε ο κόπος, ούτε η προσφορά τους στο κοινωνικό σύνολο (εδώ που τα λέμε, ούτε κι από τις ίδιες τους τις οικογένειες στις περισσότερες των περιπτώσεων…).

Τι σημαίνει για σας επιτυχία;

Συγγραφικά, σημαίνει το έργο να ικανοποιεί πρωτίστως τον δημιουργό του, χωρίς να τον εκποιεί σε πρώτη ευκαιρία. Γενικά μιλώντας τώρα, επιτυχία για μένα είναι να «θρώσκω άνω», να «ανθρωπεύω», που λένε στο χωριό μου.

Ποιο είναι το μότο της ζωής σας;

Να μην τα παρατάω ποτέ!

Στείλτε το δικό σας μήνυμα στους αναγνώστες του blog.

Βρείτε έναν σκοπό και παλέψτε γι’ αυτόν. Με θάρρος και με λύσσα! Θα δείτε θαύματα ν’ ανθίζουν μέσα και γύρω σας!

Σας ευχαριστώ πάρα πολύ για το χρόνο σας.

Ευχαριστώ εγώ για το ενδιαφέρον και την γόνιμη «συνομιλία» μας. Καλά έργα εύχομαι!