Η συγγραφέας Πένυ Παπαδάκη μιλάει για το νέο βιβλίο του Κωνσταντίνου Ιωακειμίδη «ΕΥΦΡΟΣΥΝΗ – ΟΛΑ ΟΣΑ ΘΥΜΑΜΑΙ»

 

Το βιβλίο αυτό, είναι κατά την ταπεινή μου γνώμη ένας φόρος τιμής του γιου προς τη μάνα.

Είναι η απάντηση στην ερώτηση της «Πότε θα γράψεις ένα βιβλίο που να μιλάει για τη ζωή μου; Όταν θα έχω πεθάνει;»

Εκείνος την κοίταξε με αγάπη και της είπε.

-Θέλω, όποτε έχεις χρόνο να γράφεις σε ένα χαρτί όλα όσα θυμάσαι κι όταν είσαι έτοιμη θα υλοποιήσω την επιθυμία σου.

Έτσι απλά, η Ευφροσύνη καθισμένη στην αγαπημένη της πολυθρόνα, με μια κούπα καφέ κι ένα τσουβάλι αναμνήσεις, άρχισε ανορθόγραφα και άτσαλα όπως η ίδια εξομολογείται να καταγράφει στο χαρτί όλα όσα θυμόταν. Κι είναι τόσα πολλά που μερικά δεν χωρούσαν και ξέφευγαν από το συρτάρι της μνήμης.

 

                                                                                                                                                                                                                       

Το ταξίδι Της Ευφροσύνης ξεκινά από την Πάτρα και μας κάνει τις συστάσεις που είναι πάντα αναγκαίες για να γνωρίσουμε τις ρίζες ενός ανθρώπου. Ο Κωνσταντίνος και η Μαίρη είναι οι γονείς της στους οποίους όπως  λέει η ηρωίδα, οφείλει τα πάντα. Άνθρωποι καλοί με ήθος και ακεραιότητα, εργατικοί , τίμιοι, που δε δίστασαν να γίνουν εσωτερικοί μετανάστες για το καλό της κόρης τους.

Πέρασαν πολλά και δύσκολα μα το μυστικό του πετυχημένου γάμου τους ήταν το «μαζί». Μαζί λοιπόν άντεξαν τις απώλειες δύο νεογέννητων παιδιών μέχρι να καταφέρουν να πιάσουν στα χέρια τους τρία γερά παιδιά, άντεξαν το κρύο και το λιοπύρι σε μια παράγκα  του Περάματος καταπατώντας ένα οικόπεδο όπως γινόταν από πολλούς ανθρώπους που δεν είχαν στον ήλιο  μοίρα. Άντεξαν την πείνα και την φτώχια και έδωσαν σε όλους απλόχερα  από το περίσσευμα της καρδιάς τους με αγάπη και αλληλεγγύη.

Μετά από αρκετές δυσκολίες η ζωή, τους χαμογέλασε. Η μετάθεση από τα ταχυδρομεία με τις  ασήκωτες τσάντες στο γραφείο εκτελωνισμού δεμάτων, έδωσε στον πατέρα μια ανάσα ξεκούρασης και καλύτερης εντός εισαγωγικών, ζωής.

 

Όταν μαθαίνεις να μάχεσαι στη ζωή από παιδί, τότε είναι βέβαιο πως ανήκεις στους νικητές. Και η Ευφροσύνη γεννήθηκε μαχήτρια. Το μόνο που ονειρευόταν ήταν να  κάνει μια μεγάλη και ευτυχισμένη οικογένεια.

Κι αυτό έγινε στα 18 της. Ο πρώτος έρωτας που έμελε να γίνει και ο τελευταίος της ζωής της είναι ο Μανόλης. Άντρας που είχε αυτό το « κάτι» σαν κάθε μαγικό « κάτι»  που τραβάει έναν άντρα και μια γυναίκα να γίνουν ένα.

Άντρας όμορφος ο Μανόλης της. Τίμιος, εργατικός, γλεντζές, σύντροφος στα εύκολα και κυρίως στα δύσκολα και στήριγμα στα όνειρά της. Πραγματοποίησε την επιθυμία της για μία μεγάλη και ευτυχισμένη οικογένεια και της χάρισε 6 παιδιά. Και το σημαντικότερο;  Τα μεγάλωσαν μόνοι τους δουλεύοντας από το πρωί μέχρι το βράδυ για να μη τους λείψει τίποτα. Ούτε υλικό, ούτε ψυχικό.  Τι ωραία και όμορφη ζωή.  Μόνο που πάντα υπάρχει  ένα σύννεφο για να χαλάσει τη  ομορφιά της μέρας.  Και στην περίπτωση της Ευφροσύνης είχε όνομα και μάλιστα άσχημο. Άνοια.

 

Δυνατό δεν σε κάνουν όσα περνάς, αλλά όσα ξεπερνάς και η Ευφροσύνη πέρασε και ξεπέρασε πολλά. Για το αν αντέχει ακόμη;  Θα το διαβάσετε και θα βγάλετε τα συμπεράσματά σας.

Και τώρα θέλω να αφήσω την ηρωίδα να ηρεμήσει και να πιάσω τον συγγραφέα.

Όποιος έχει πει ότι είναι εύκολο να γράψεις μια αληθινή ιστορία, κάνει  λάθος. Δεν είναι εύκολο να αφηγείσαι αυτούσια όσα σου διηγούνται,  χωρίς να επεμβαίνεις  με προσωπικές απόψεις και καλολογικά στοιχεία, ξέρετε αυτά τα γλωσσικά στολίδια που χρησιμοποιούμε οι συγγραφείς για να ωραιοποιήσουμε μια κατάσταση.

Δεν είναι εύκολο να μπαίνεις στην θέση των άλλων ηρώων της ιστορίας και  με σεβασμό στο πρόσωπό τους να μην τους εκθέτεις.

Δεν είναι εύκολο, παρότι είσαι μέρος της ιστορίας να μην την οικειοποιείσαι  από ματαιοδοξία και να την παρουσιάζεις σχεδόν δημοσιογραφικά χωρίς να παραποιείς τα γεγονότα.

Ο Κωνσταντίνος τα κατάφερε όλα αυτά και με σεβασμό και αγάπη προς τη μητέρα του που αγαπά όσο τίποτα στον κόσμο, της  έκανε το ωραιότερο δώρο.

Κι αν με ρωτήσετε  τι έχει αυτό το βιβλίο που  θα κάνει κάποιον να το διαβάσει, θα σας πω ότι έχει πολλά.

Θίγει πολλά κοινωνικά θέματα, όπως τα προβλήματα μιας πολύτεκνης οικογένειας που δεν αντιμετωπίζεται με τον δέοντα σεβασμό από όλους και κυρίως από την πολιτεία. Θίγει την αγωνία των γονιών για την σωστή ανατροφή των παιδιών  τους σε μια εποχή  επικριτική και άγρια. Θίγει το πρόβλημα της επιβίωσης  μιας πολυμελούς οικογένειας που με μόνο όπλο την θετική στάση και την αγάπη τους, καταφέρνουν νε είναι μονιασμένοι.. κι αυτό δεν είναι δεδομένο για όλους. Μιλάει για την αγάπη της μάνας που αγόγγυστα  είναι κοντά στα παιδιά της  και πιστέψτε με, ούτε αυτό είναι δεδομένο και ειδικά με όσα ακούμε και βλέπουμε να συμβαίνουν γύρω μας το τελευταίο διάστημα. Και τέλος θίγει ένα σοβαρό και ψυχικά επώδυνο  θέμα που αντιμετωπίζουν πολλές οικογένειες , το θέμα της άνοιας.

Γενικά, μόνο κερδισμένος θα βγει όποιος διαβάσει όσα θυμάται, όσα πέρασε  και ξεπέρασε, όσα ζει και υπομένει η Ευφροσύνη, με την πένα του Κωνσταντίνου Ιωακειμίδη.

Κωνσταντίνε μου, αγαπώ σε.

Ευφροσύνη μου, όσο ζω, θα είμαι πάντα κοντά του με αγάπη. Κι αυτή από μένα, ΕΙΝΑΙ ΔΕΔΟΜΕΝΗ!