ΤΟ ΑΓΟΡΟΚΟΡΙΤΣΟ ΚΑΙ ΟΙ ΦΙΛΕΣ ΤΟΥ!

 

Το αγοροκόριτσο κι οι φίλες του!

 

 

Όλοι οι συμμαθητές μου στο σχολείο μ’ αποκαλούσαν αγοροκόριτσο, επειδή έκανα παρέα με κορίτσια και επειδή δεν έπαιζα μαζί τους ποδόσφαιρο. Είχα τόσα σημαντικά πράγματα να κάνω, αντί να κυνηγάω μια μπάλα στο προαύλιο μαζί με όλα τ’ αγόρια της τάξης.  Κάποιες φορές βέβαια σερνόμουν κι εγώ

πέρα δώθε στην αυλή του σχολείου,  κυνηγώντας το τόπι για να μην τους χαλάσω το χατίρι. Έτσι. Για τα μάτια του κόσμου.  Ένιωθα τόσο δυστυχισμένος μ’ αυτό το άθλημα και γενικά μια καταπίεση.  Ώσπου αποφάσισα ν’ αλλάξω τακτική και να τους πείσω όλους ότι δεν κάνω κι όχι ότι δεν θέλω.  Έτσι, με το καλημέρα σας, βουρ για ποδόσφαιρο. 

 

Ήμουν πάντα έτοιμος στη σέντρα και με την πρώτη ευκαιρία εκσφενδόνιζα την μπάλα πάνω στα κεραμίδια. Με τα χέρια φυσικά. Αχ, τι κρίμα!  Τα γόνατα των συμμαθητών κόντεψαν να σπάσουν από τις κλοτσιές μου.  Ποτέ δεν μπορούσα να βρω την μπάλα.  Κι έτσι δειλά δειλά κατάφερα να τους πείσω ότι δεν κάνω για το παιχνίδι και βρήκα επιτέλους την ησυχία μου.  Είχα πλέον όλο το χρόνο με το μέρος μου. 

 

Έκανα παρέα με τέσσερα υπέροχα κορίτσια. Την Αθηνά, τη Μυρτώ, την Ελένη και την Άρτεμη.  Ήταν οι κολλητές μου. Δεν τις αποχωριζόμουν ποτέ.  Με την πρώτη ήμασταν μαζί απ’ το νηπιαγωγείο, ενώ η δεύτερη ήρθε απ’ την Πάτρα με την οικογένειά της στην Α’ τάξη του δημοτικού κι εγκαταστάθηκε  στο δίπλα στενό.  Οι άλλες δύο βέρες Νικαιωτισες. Γενικά όλοι μέναμε στην ίδια γειτονιά. Περνούσαμε πάρα πολύ όμορφα. Μαζί παίζαμε, μαζί λέγαμε τα κάλαντα, μαζί πηγαίναμε στα θερινά σινεμά. Μαζί μοιραζόμασταν τα μυστικά και τις ανησυχίες μας.

 

Θυμάμαι που περιμέναμε πώς και πώς, πότε θα κάνει πάρτι η Αθηνά να πάμε σπίτι της, επειδή ήταν το μεγαλύτερο και το ομορφότερο απ’ όλα. Η Αθηνά ζούσε σε πολυκατοικία και μάλιστα στο ρετιρέ. Είχε και τζάκι στο σαλόνι. Και δικό της δωμάτιο.  Σήμερα, τόσα χρόνια μετά, μαζευόμαστε στην κουζίνα της για κους  κους με ποτά, ξηρούς καρπούς και φρούτα.  Είναι μεγάλη ευτυχία να έχεις φίλους που η ζωή τους κύλησε παράλληλα με τη δική σου.  Οι ίδιες δράσεις, τα ίδια συναισθήματα.  Είναι σαν μια κινηματογραφική ταινία, που δείχνει στιγμές ανθρώπων σε παράλληλη δράση.  Το αστείο στην υπόθεση είναι ότι μεταξύ μας, εκτός των μπουζουκιών, του θεάτρου και των ατέλειωτων φρέντο, δε μοιάζουμε και πολύ. 

         

Η Αθηνά μου γεννήθηκε «κουρασμένη», διάβαζε αρκετά κι έφερε επάξια απ’ το Λονδίνο ένα μάστερ στο μάρκετινγκ.  Έχει έναν αδερφό μεγαλύτερο σε ηλικία και η αδυναμία της είναι τα γλυκά και να βουτάει τα πατατάκια μέσα στη ζεστή σοκολάτα. Τι βίτσιο κι αυτό!  Μένει ακόμα στη γειτονιά, αλλά ευτυχώς όχι μόνη. Είναι στέλεχος σε μια πολυεθνική, μιλάει Αγγλικά, Γαλλικά, Ιταλικά και χόμπι της είναι η ιππασία (όπως λένε και στα καλλιστεία).

         

Η Άρτεμη είναι η όμορφη της παρέας.  Σχεδόν στο ύψος μου, με σαγηνευτικό βλέμμα και καμπυλόγραμμο κορμί.  Σπούδασε στη Θεσσαλονίκη Ψυχολογία και δουλεύει εκεί που δουλεύω κι εγώ. Στου Ξαπλώπουλου. Μεγάλη της αδυναμία τα σούσι και οι ταινίες στο σινεμά με πρωταγωνιστές που ερωτεύονται παράφορα.  Πολλές φορές ταυτίζεται με την πρωταγωνίστρια και ζει σ' έναν δικό της παραμυθένιο κόσμο. Κλαίει κι εμείς την εφοδιάζουμε με χαρτομάντιλα.

 

Η Ελένη μικρή ήταν υπέρβαρη. Όλοι την αποκαλούσαν «τόφαλο».  Αλλά ποτέ της δεν έδινε σημασία.  Πίστευε στον εαυτό της και αγαπούσε το σώμα της.  Το μόνο της παράπονο είναι ότι δεν έμαθε να κάνει ποδήλατο, διότι στράβωναν οι βοηθητικές ρόδες.  Τώρα όμως είναι μια θεά.  Έχασε αρκετό βάρος και στο διάβα της πέφτουν κάτω όλα τα αρσενικά.  Άλλωστε δεν είναι τυχαίο ότι έγινε αεροσυνοδός.

 

Η Μυρτώ ήταν η καλύτερη μαθήτρια. Καταπιεσμένη  από τους γονείς της σε ανησυχητικό βαθμό. Ήταν η πιο απόμακρη απ’ τις άλλες. Αλλά εγώ την αγαπούσα ιδιαίτερα…

 

      

Ο λόγος που αναφέρθηκα στις κολλητές μου είναι ότι στα δύσκολα πάντα έμπαιναν εκείνες μπροστά για μένα.  Με κορόιδευαν τ’ αγόρια στο σχολείο κι εκείνες τους δίνανε κλοτσιές στα αχαμνά και τους τραβούσαν τα μαλλιά με όλη τους τη δύναμη.  Έκλαιγα συνεχώς και εκείνες με παρηγορούσαν.  Έχουμε δεθεί τόσο πολύ όλ’ αυτά τα χρόνια, που δεν αισθάνομαι την ανάγκη να τους ανταποδώσω ό,τι έκαναν για μένα, γιατί πράγματα που ανήκουν στ’ αυτονόητα, όταν τα λες παύουν να έχουν αξία.  Ίσως να είναι και λίγα αυτά που έγραψα, αλλά αν βάλω κάτω όλες τις τρέλες μας και τις κουβέντες μας θα χρειαστεί ολόκληρη δωδεκάτομη εγκυκλοπαίδεια. Τί να πω; Που η Αθηνά περίμενε μονόπετρο και της ήρθε σκύλος; Τα μεθύσια μας με την Άρτεμη που ήρθαν οι γονείς μου και μας μάζεψαν από το Γκάζι; Ο χωρισμός της Μυρτώς που έσκασε σαν βόμβα; Ή το bachelor party της Ελένης που γι’ αλλού ξεκινήσαμε – πρώτο τραπέζι πίστα και αλλού καταλήξαμε; Εδώ το ράβω. Καλύτερα κάποια πράγματα να μένουν μυστικά.