ΤΟ ΕΛΕΦΑΝΤΑΚΙ της ΝΙΚΗΣ ΜΟΥΣΟΥΛΗ

Πάντα το θυμάμαι εκεί, στο ίδιο σημείο. Δίπλα από την τηλεόραση. Εκείνο το γυαλιστερό πήλινο γκρίζο (ποντικί βασικά) ελεφαντάκι. Ένα διακοσμητικό αγορασμένο ποιος ξέρει από ποια γωνιά του πλανήτη και απιθωμένο μια ζωή στο ίδιο σημείο. Μια ζωή δικιά μου, όχι δικιά του –δεν ξέρω πόσα χρόνια υπήρχε εκεί, εγώ πάντως το θυμάμαι πάντα.
Ντάξει άσχημο δεν το έλεγες ή για την ακρίβεια ήταν όσο άσχημο είναι κάθε τι που είσαι αναγκασμένος να συνυπάρχεις μαζί του ενώ στην πραγματικότητα θες να δώσεις μια να τα καταστρέψεις όλα.
Αυτή την σκέψη είχα πάντα, πως θα το ξεφορτωθώ. Μα κάθε φορά που το πλησίαζα κάτι με σταμάταγε, πάντα στη ζωή κάτι με σταματάει. Μια φωνή κυρίως, μια έξω μου, γυναικεία, σε (λίγο) υστερική κατάσταση να φωνάζει: «Μηηηη! Θα το σπάσεις! Πρόσεχε μην χτυπήσεις» και μια μέσα μου πιο ήρεμη ομολογουμένως που λέει άστο και σήμερα. Η μια παρελθοντική και λίγο εξασθενημένη ή άλλη παρούσα σε κάθε κατάσταση και στιγμή. Η πρώτη ήταν η φωνή της λογικής. Η δεύτερη η φωνή της δειλίας και όσων δεν τολμάς να αλλάξεις.  
Μα μια ημέρα, σαν από λάθος, το χτύπησα. Το ελεφαντάκι έπεσε και το μπροστινό του πόδι – το αριστερό – βρέθηκε… στην πόρτα. Ναι, παραλίγο να πάθω πανικό, αλλά η «λογική» επικράτησε. Το τοποθέτησα στην θέση του, με το πόδι και μια ρογμούλα ίσα που να διακρίνεται. Όλα φάνταζαν καλά όπως όταν εθελοτυφλούμε για ένα ζήτημα. Και πέρασε καιρός και μόνο εγώ ήξερα τι είχε συμβεί. Ένα μεσημεράκι, κάποιο ρήγμα ξύπνησε και τάραξε για λίγο την ησυχία και τάραξε και το φαινομενικά γερό πόδι του αγάλματος και πάρτον κάτω τον ελέφαντα. Μα πάλι δεν έσπασε.  Και η θέση που του έδωσαν ήταν πάλι η ίδια. Με την πατέντα που του είχα κάνει χρόνια πριν τώρα να ναι αποδεκτή από τους υπόλοιπους. Όλοι ήξεραν πια το πρόβλημα μα κανείς δεν έκανε κάτι για να το αλλάξει. Μέχρι που μια ημέρα, απαλλαγμένη πλέον από τις τύψεις πως εγώ έφταιγα για την κατάσταση του μιας και είχα πετάξει το μπαλάκι των ευθυνών – μέσα μου κυρίως – σε εκείνο τον σεισμό, αποφάσισα πως δεν πάει άλλο. Το ελεφαντάκι θα έφευγε! Ξέρεις κάτι είμαι αρκετά μεγάλη για να φοβάμαι το τι θα ακολουθήσει και αρκετά ικανή στο να υπερασπιστώ τα θέλω και τις επιλογές μου, αρχής γενομένης από αυτό το βραχνά των παιδικών μου χρόνων. Αποφασιστικά πήρα στα χέρια μου το μικρό αγαλματάκι και μια και δυο το πέταξα στο καλάθι των αχρήστων. Αργότερα κατάλαβα πως κανείς δεν το ήθελε μα κανείς δεν δοκίμαζε να πράξει το τόλμημα. Αυτή ήταν και η αρχή μιας σειράς από πολλές αλλαγές /βραχνάδες αλλά και το ξεκίνημα μιας ευτυχισμένης μα και ήρεμης μακρόχρονης περιόδου στη ζωή μου γιατί δεν χρειάζεται πολλά η ευτυχία μόνο μικρές μοναδικές στιγμές.