ΛΙΓΟ ΠΡΙΝ…
Μισό λεπτό σας παρακαλώ, γιατί
τόση ένταση; Έτσι είπαμε;Τι πράγματα είναι αυτά;Μα ναι, φυσικά και συμφωνώ
απόλυτα μαζί σας. Έχετε χίλια δίκια. Μαζί σας είμαι και όχι εναντίον. Το
κατάλαβα καλέ, δεν είναι ανάγκη να μου υψώνετε τον τόνο της φωνής σας! Πώς
κάνετε έτσι; Μου το είπατε πριν λίγα λεπτά, το επαναλαμβάνετε συνέχεια, θα
κολλήσει το ρημάδι το repeat, εδώ είμαι, σας παρακολουθώ και ας μη φαίνομαι. Μη
φωνάζετε για το Θεό, θα μου πάθετε τίποτα και μετά τι θα κάνω εγώ; Οk. Πείτε τα!
Βγάλτε τα από μέσα σας πάλι, αν αυτό σας κάνει να αισθανθείτε καλύτερα. Πείτε
τα να δω τι θα καταλάβετε. Το ξέρω καλύτερα απ’ τον καθένα, ότι αφήσατε τη
ζεστή θαλπωρή του σπιτιού και βγήκατε μες στο κρύο, την παγωνιά και το χαλάζι,
για να πάτε μέχρι τη στάση του λεωφορείου και να περιμένετε να γίνει το θαύμα,
δηλαδή να εμφανιστεί το λεωφορείο!
Εν τω μεταξύ, να τρέχουν η μύτη
και τα μάτια, να ψάχνετε μάταια για χαρτομάντιλα, να μπείτε στο λεωφορείο –
όταν έρθει - το οποίο έχει τη θέρμανση στο φουλ,σε βαθμό που σας πιάνει
δύσπνοια, να βρίζετε - μέσα από τα δόντια σας πάντα - τον οδηγό, ο οποίος
βαριέται που ζει κι έχει ταλέντο στο να τα κάνει όλα μαζί ταυτόχρονα: καπνίζει,
πίνει καφέ και μιλάει στο κινητό, να φτάσετε στο λιμάνι μετά από δέκα λεπτά, αν
δεν έχει κίνηση και να επιβιβαστείτε στον ηλεκτρικό.
Να έχετε ήδη γίνει μούσκεμα απ’
την ξαφνική νεροποντή,να καταριέστε την ώρα και τη στιγμή που δεν πήρατε μαζί
σας ομπρέλα, να φλερτάρετε έντονα με την πνευμονία, γιατί μέσα στο συρμό, μα τι
πρωτότυπο, δεν έχει θέρμανση, να τρέμετε σαν την τσιπούρα, να φτάσετε μετά από
είκοσι λεπτά – αυτό δυστυχώς δεν αλλάζει, εκτός και αν πέσει κανείς στις
γραμμές του τρένου – στο κέντρο της Αθήνας και να πάρετε τα βιβλιοπωλεία αμπάριζα,
μέχρι να βρείτε το βιβλίο μου!
Αυτό που κρατάτε στα χέρια σας,
δηλαδή. Αυτό που περιμένατε με αγωνία τόσο καιρό. Τώρα, γιατί τόσος ντόρος για
αυτό το βιβλίο, είναι μια άλλη ιστορία. Anyway.
Εν συνεχεία, να μπείτε στη
συνηθισμένη στοά (η του Βιβλίου είναι σκάλες ανώτερη) και αν η τύχη είναι με το
μέρος σας και βρείτε ελεύθερο τραπέζι σε μια ήσυχη γωνιά, με μια εντελώς
θεατράλε κίνηση, να ξεφορτωθείτε παλτά, σκούφους, γάντια, κασκόλ, να ψάχνετε το
σερβιτόρο, ο οποίος- τι σύμπτωση κι αυτός!- βαριέται που ζει, να παραγγείλετε
διπλό cappuccino και αφού ανάψετε
πέντε τσιγάρα, το ένα πίσω απ’ τ’ άλλο και σιγουρευτείτε ότι το κινητό σας
είναι απενεργοποιημένο, να πέσετε με τα μούτρα στο διάβασμα.
Ζητώ ταπεινά συγγνώμη για την
όλη ταλαιπωρία αλλά, μπορεί να ευθύνομαι για χίλια δυο πράγματα, όπως που χου
την ιστορία, τους ήρωες, την πλοκή, το φινάλε, αλλά για τον καιρό δεν μπορώ να
κάνω κάτι ή για να γίνω ακόμα πιο συγκεκριμένος, δεν μπορώ να κάνω απολύτως
τίποτα. Δεν είμαι Θεός.Κανένας συγγραφέας δεν είναι υποχρεωμένος να εκδίδει το
δημιούργημά του κατακαλόκαιρο. Κανένας συγγραφέας δεν ξέρει, αν και πότε, θα
εκδοθεί το βιβλίο του, για να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους.
Επίσης, οφείλω να σας ενημερώσω,
ότι υπάρχουν χιλιάδες συγγραφείς, πολύ καλύτεροι από μένα (δεν κάνει να
διαβάζετε, ό,τι διαβάζουνε όλοι οι άλλοι, φιλική συμβουλή) και πόσες χιλιάδες
χειρότεροι από εμένα, που θα πουλούσαν και την ψυχή τους στο διάβολο για να
βρίσκονται αυτή τη στιγμή στη θέση μου. Μια χαρά είμαι εκεί που κάθομαι, το
γουστάρω πολύ.
Και στην τελική: δεν σας
υποχρέωσα εγώ, να γκρεμοτσακιστείτε Φλεβάρη μήνα, για να βρείτε το βιβλίο μου
(άσχετα με το ότι με κολακεύει αφάνταστα το γεγονός). Σας ευχαριστώ βαθύτατα
πάντως και σας υπόσχομαι ότι η ιστορία μου θα σας αρέσει.
Δεν ξεσπάω πάνω σας. Μα πώς σας
πέρασε αυτό απ’ το μυαλό; Ούτε είναι επιθετική η συμπεριφορά μου. Τα νεύρα μου
είναι πειραγμένα, όπως και τα δικά σας άλλωστε. Δώστε μου λίγο χρόνο ακόμα και
θα καταλάβετε παρακάτω το γιατί.
Υ.Γ. Αν με δείτε κάπου έξω, μη
διστάσετε να μου μιλήσετε (είτε σας αρέσει, είτε όχι το βιβλίο μου). Θα μου
κάνει καλό…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου