Διάβασα και σας προτείνω | Κατερίνα Σταματελάτου | «Κλειστόν λόγω πένθους» | Διηγήματα | Εκδόσεις Ραδάμανθυς

 

Το «Κλειστόν λόγω πένθους» είναι σαν να μας συστήνει ξανά τη λέξη πένθος. Η συγγραφέας δε στέκεται μόνο στη δική της απώλεια, έχοντας χάσει και η ίδια το παιδί της, αλλά είναι σαν να αγκαλιάζει όλους όσους παλεύουν με ό,τι έχασαν ή αγωνίζονται να μην το χάσουν, και με αυτόν τον τρόπο δε μας δίνει να διαβάσουμε απλά ένα βιβλίο, αλλά ένα εγχειρίδιο ψυχής.

 

«Φαντάσου να κοιτούσες στον καθρέφτη και να μην αναγνώριζες πια το είδωλό σου. Να έβλεπες δύο πρόσωπα να παλεύουν μεταξύ τους. Το πρόσωπο που ήσουν πριν χάσεις αυτόν που αγαπάς και το πρόσωπό μετά.

Φαντάσου να ξυπνούσες μέσα στη νύχτα από εφιάλτη. Να πετιόσουν από το κρεβάτι, ιδρωμένη. Να φώναζες «μαμά, μαμά!» και να μην ερχόταν κανείς. Να σε έπαιρνε πάλι ο ύπνος πάνω στα ζεστά κατουρημένα σεντόνια, πιπιλώντας τον αντίχειρα, ψιθυρίζοντας «μα-μά» μέσα στα αναφιλητά σου. Παιδί χωρίς μάνα.

Φαντάσου να ήσουν παιδί και να γινόσουν αναγκαστικά ήρωας. Να πάλευες με φωτιές, με δράκους, όχι με σπαθί και τόξο, μα με το αγαπημένο σου λούτρινο αρκουδάκι μέσα στο νοσοκομείο.

Και φαντάσου μετά από χρόνια, να αναπνέεις, να περπατάς, να συνεχίζεις να κάνεις τα πράγματα που έκανες και πριν, αλλά να είσαι ακρωτηριασμένη με μία τεράστια τρύπα στην καρδιά σου. Μάνα χωρίς παιδί.

Φαντάσου τώρα να πλάθεις τη χώρα των θαυμάτων, κι ας σου κληρώθηκε η Χώρα του Ποτέ, να κρατάς φυλαχτό την τελευταία αγκαλιά και να την καις κάθε σούρουπο, να κρεμάς τον σπαραγμό σου σε ένα σύννεφο και να πηδάς στο κενό, φυτρώνοντας στην πλάτη σου φτερά.

Φαντάσου, σε παρακαλώ, να μιλάς στον α’ πληθυντικό ακόμα, να λες «εμείς», και να παλεύεις με πληγιασμένα νύχια να φτάσεις στο φως.»

 

Εκείνο το ηλιόλουστο πρωινό, που με κάλεσε στο κινητό η Κατερίνα Σταματελάτου, η συγγραφέας του βιβλίου, είχε μια σπάνια γλύκα στη φωνή της που μου έφτιαξε αμέσως τη διάθεση. Μιλούσαμε και νόμιζα ότι γνωριζόμαστε από μια άλλη ζωή! Όταν μου έστειλε το βιβλίο της, στην αφιέρωση μου έγραψε «Ας το ζήσουμε!». Έτσι αποφάσισα να το διαβάσω αμέσως χωρίς να χάνω χρόνο.

Στο πρώτο της βιβλίο η συγγραφέας ξεδιπλώνει χωρίς φόβο τα φύλλα της καρδιάς της. Μιλά για την απώλεια και όχι μόνο. Μιλά για πράγματα (που δεν είναι πράγματα) που μπορεί να συμβούν στον οποιοδήποτε. Ακόμα και στον διπλανό μας. Καταθέτει γεγονότα και καταστάσεις που δεν με άφησαν αδιάφορο ακριβώς όπως τα έζησε χωρίς να γίνεται μελοδραματική με έναν εντελώς δικό της ιδιαίτερο και πρωτότυπο τρόπο.   

Περνάει μηνύματα αισιοδοξίας. Ότι δεν πρέπει να σκύβουμε το κεφάλι και ότι πάντα υπάρχει ελπίδα. Γιατί, ναι, είναι γεγονός, η ελπίδα πεθαίνει πάντα τελευταία όσο και να μη θέλουμε να το πιστέψουμε.

Ο λόγος της είναι άμεσος. Δεν κουράζει τον αναγνώστη. Άλλωστε το βιβλίο είναι μικρό σε έκταση και καθώς το διάβαζα δεν υπήρχε τίποτα που να μπορούσε να μου αποσπάσει την προσοχή. Έχει ήδη μιλήσει στην καρδιά μου και εύχομαι να μιλήσει και στις δικές σας.

Πρόκειται για ένα σπάνιο στολίδι με μεγάλη λογοτεχνική αξία. Ένα βιβλίο που διαβάζεται απνευστί. Ένα βιβλίο ανθρώπινο που θα μας κάνει να αναθεωρήσουμε πολλά για τη ζωή μας.

Σας το προτείνω ανεπιφύλακτα!