ΖΕΣΤΟΣ ΚΑΦΕΣ ΜΕ ΤΟΝ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗ ΚΟΥΡΟΥΠΗ

 

Παναγιώτη καλησπέρα. Σου ταιριάζει αυτή η εποχή;

Κωνσταντίνε μου, θέλω πριν πω ότιδήποτε άλλο, να σε ευχαριστήσω ολόθερμα, με την αφορμή της σημερινής μας συζήτησης, για όσα προσφέρεις στον χώρο του βιβλίου με την πολυδιάστατη δραστηριότητά σου. Συγγραφέας, κριτικός, μπλόγκερ, επιδραστικός και επιβοηθητικός, στους νέους ιδιαίτερα συγγραφείς. Νιώθω ότι χρωστάμε πολλά σε ανθρώπους σαν κι εσένα, και πρέπει να αναγνωρίζεται.

  Μιλάμε για το φθινόπωρο, λοιπόν. Είναι μια εποχή δημιουργικής μελαγχολίας και επιστροφής για μένα. Το υφαντό του χωροχρόνου μου μοιάζει να κάμπτεται ανάμεσα στο σχολείο, τις δημιουργικές ασχολίες του σχολείου τα απογεύματα, τις υποχρεώσεις της προσωπικής ζωής. Διάβασμα, προγραμματισμοί ασφυκτικοί. Και, κάπου εκεί μέσα, ψάχνω τους ήρωες του βιβλίου που γράφω, τα πάθη τους, ή και αφορμές για να τους θυμάμαι, όταν η καθημερινότητα μου τους στερεί. 

 

Βάζεις καινούργιους στόχους;

Διαρκώς και ενσυνείδητα μάλιστα! Τα συνηθισμένα, η ρουτίνα, είναι ο πιο μεγάλος μου εχθρός. Στο σχολείο, στην καθημερινότητα, στη γραφή, ψάχνω πάντα το καινούριο. Μπορεί επειδή φοβάμαι  τα γεράματα, και η αλλαγή μου δίνει το δικαίωμα να νιώθω νέος. Ακόμα!

Πως αισθάνεσαι που το βιβλίο σου έχει ανοδική πορεία;

Είναι φρέσκο ακόμα, και δεν έχω την εμπειρία του χώρου, για να μπορώ να καταλάβω τι σημαίνει γενικότερα επιτυχία για ένα έργο λογοτεχνικό. Προσωπικά, θεωρώ το συγκεκριμένο βιβλίο ως ένα κείμενο που έχει τα φόντα να γίνει κλασικό. Λαμβάνω θετική ανατροφοδότηση από ανθρώπους του βιβλίου και αναγνώστες. Νιώθω, λοιπόν, όμορφα. Νιώθω πως ταξιδεύει με έναν τρόπο που με κάνει περήφανο.

Γράφεις αυτή την περίοδο;

Συγγραφικά, νιώθω πως διανύω μια δημιουργική περίοδο. Ολοκλήρωσα πρόσφατα ένα μυθιστόρημα και τώρα εργάζομαι σε ένα νέο. Αφήνω χρόνο στο «Δέντρο» μου ωστόσο, που μου φαίνεται τελευταία ότι βλασταίνει και ανθίζει δυναμικά στις αγκαλιές των αναγνωστών. Νομίζω ότι μια νέα έκδοση άλλου βιβλίου  τόσο σύντομα θα το αδικούσε. Οπότε γράφω ελεύθερος. Με ανανεωμένη διάθεση. Μπλέκομαι σε εποχές, ερευνώ, πολιορκώ ιδέες, βρίσκω ανοιχτές πόρτες, πέφτω όμως, συχνά και σε τοίχους. Παραμένω πάντως ενθουσιασμένος. Προτιμώ τη συγγραφή ως παιχνίδι, κάτι σαν το κρυφτό, παιχνίδι με τις σκιές – και με τις δικές μου μάλιστα, το χειρότερο. Νομίζω ότι είναι πιο κοντά στη δική μου ψυχοσύνθεση, να μην ξέρω γιατί γράφω και που οδηγείται η ιστορία.  Την αφήνω ήσυχη, να βρει τον δρόμο της.

Τι σε κάνει πιο δυνατό;

Η σύντροφός μου. Είναι ο στύλος της ζωής μου. Όλα περιστρέφονται γύρω από αυτή. Είναι εγώ. Η επίγνωση ότι ο δικός μου άλλος είναι εκεί με τον συγκεκριμένο απόλυτο τρόπο, καλύπτει την πιο πυρηνική μου ανάγκη. Να μην υπάρχω μόνο ως εσωτερικό ενέργημα. Αλλιώς θα μπορούσα να είμαι απλώς ένα περαστικό όνειρο κάποιου άλλου.

Υπάρχει η αισιοδοξία στη ζωή σου;

Ναι και όχι. Τα παιδιά με κάνουν αισιόδοξο, με το καινούριο που φέρνουν, με τη φρέσκια τους αποδοχή του κόσμου και με τον φρενήρη ρυθμό που τον αποδομούν στη συνέχεια. Τα παιδιά επίσης με κάνουν απαισιόδοξο, γιατί έχουν την αβάσταχτη συνήθεια να μεγαλώνουν και να μοιάζουν -βαρετά και προβλέψιμα- με τους προηγουμένους ενήλικες. Όλα θα αλλάξουν, αυτό είναι βέβαιο, όσο και το γεγονός ότι τίποτε ποτέ δεν αλλάζει.

 

Τι είναι αυτό που μπορεί να σου χαλάσει τη διάθεση;

Μόνο ο εαυτός μου. Δεν παραχωρώ δικαίωμα τέτοιο σε κανέναν άλλο. Πέρα από αυτό, ζητήματα υγείας αγαπημένων προσώπων.

 

Φέτος για πρώτη φορά ήσουν και στο Φεστιβάλ βιβλίου στο Πεδίον του Άρεως. Πως ήταν η εμπειρία;

Ευχάριστη, ως κάτι νέο που δεν το είχα βιώσει από την νέα σκοπιά, τη συγγραφική. Για να είμαι ωστόσο ειλικρινής, επειδή ως αναγνώστης έκανα το Φεστιβάλ μέρος της ζωής μου από τα πρώτα φοιτητικά μου χρόνια, ένιωθα πολύ περισσότερο αναγνώστης που ψαχούλευε όπως πάντα τους πάγκους για να βρει θησαυρούς, παρά συγγραφέας που περίμενε να αλληλοεπιδράσει με τους αναγνώστες. Φαντάζομαι ότι έχει σχέση με το γεγονός ότι το βιβλίο μου έχει μόλις πέντε μήνες εκδοτικής ζωής και δεν έχω προλάβει να κάνω τη μετάβαση. Πάντως, πέρασα όμορφα, έκανα γνωριμίες, με τίμησαν φίλοι αγαπημένοι, και είχα τη χαρά μιας όμορφης βραδιάς στο Πάρκο, παρέα με τους εκδότες μου, τον Γιάννη και τον Κώστα Γκοβόστη, που, με την ευκαιρία, θέλω και πάλι να ευχαριστήσω.

Πως βλέπεις τη νέα γενιά; Διαβάζει βιβλία;

Διαβάζει, άλλα βιβλία, με έναν άλλο τρόπο. Τα κοινωνικά δίκτυα κυριαρχούν στον τρόπο που οι νέοι δομούν την προσωπική τους ταυτότητα, και το βιβλίο είναι μέρος του νέου αυτού τρόπου. Επειδή, λόγω της δουλειάς μου, δεν έχασα επαφή με τους νέους, έκανα -και κάνω- μαζί τους την αλλαγή αυτή. Π.χ. στη σχολική βιβλιοθήκη, που ψάχνουμε ενεργά να την εμπλουτίσουμε με τίτλους που ενδιαφέρουν τα σημερινά παιδιά. Στα εργαστήρια δημιουργικής γραφής, όπου χρησιμοποιούμε αυτό το νέο υλικό για να τα κινητοποιήσουμε. Δεν περιμένει κανείς, φαντάζομαι, ότι οι νέοι της κάθε εποχής θα κάνουν ό,τι οι προηγούμενοι. Αλίμονό μας αν το κάνουν. Τι θλίψη θα ήταν αυτή!

Που πάει η σημερινή κοινωνία;

Ελπίζω κάπου καλύτερα από αυτή που φτιάξαμε εμείς και οι προηγούμενοι. Σίγουρα αποκλείεται να γίνει χειρότερη. Έχουμε φροντίσει γι’ αυτό με πολύ δημιουργικούς, ευφάνταστους και δεσμευτικούς τρόπους. Και εξαιρετικά ντροπιαστικούς για όλους μας, βέβαια.

Στείλε το δικό σου μήνυμα στους αναγνώστες του blog.

Ας κρατάμε ανοιχτές τις κεραίες μας. Ας μη βιαζόμαστε να κλείνουμε τις πόρτες μας. Κι ας κάνουμε το  ανθρώπινο οδηγό μας.

Σε ευχαριστώ πάρα πολύ για το χρόνο σου. Πάντα επιτυχίες σου εύχομαι!

Η ευχαρίστηση που μου προσφέρει η παρέα σου είναι μεγάλη Κωνσταντίνε, ήταν χαρά μου! Εύχομαι ανοιχτές αγκαλιές στο νέο σου εκδοτικό εγχείρημα! Να είσαι υγιής, και να ονειρεύεσαι.

ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΟΥ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗ ΚΟΥΡΟΥΠΗ «ΤΟ ΔΕΝΤΡΟ ΣΤΟ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΟ ΜΕ ΤΙΣ ΜΑΡΙΟΝΕΤΕΣ» ΚΥΚΛΟΦΟΡΕΙ ΣΤΑ ΒΙΒΛΙΟΠΩΛΕΙΑ ΑΠΟ ΤΙΣ ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΓΚΟΒΟΣΤΗ