Για καφέ με τον συγγραφέα & ηθοποιό Φοίβο Μαρκαντώνη

 

Ποιες είναι οι Ξεθωριασμένες Αναμνήσεις; Πες μας λίγα λόγια για το βιβλίο.

Το βιβλίο Ξεθωριασμένες Αναμνήσεις είναι το τέταρτο κατά σειρά βιβλίο μου. Το πρώτο μου βιβλίο είναι η Αυλαία της ζωής από τις εκδόσεις όστρια, στο οποίο συμπεριλαμβάνονται θεατρικά έργα και μονόλογοι, το δεύτερο είναι πάλι από τις εκδόσεις όστρια και έχει ως τίτλο Κάθε στίχος μια κρυψώνα, που όπως μας προδίδει ο τίτλος πρόκειται για ποιητική συλλογή, το τρίτο βιβλίο με τίτλο Συνομιλώντας με τις σκιές από τις εκδόσεις 24 Γράμματα έχει να κάνει με δύο αστυνομικές νουβέλες και κάποια συλλογή δηγμάτων και τέλος έρχεται το τελευταίο πνευματικό μου παιδί ξεθωριασμένες αναμνήσεις από τις εκδόσεις διάνοια. Το συγκεκριμένο βιβλίο αποτελείται από 8 Ιστορίες ανθρώπων που έρχονται αντιμέτωποι με καθημερινές καταστάσεις και προσπαθούν να αντιμετωπίσουν συναισθήματα όπως η ζήλια, ο φθόνος η απογοήτευση καθώς και περιπτώσεις όπως Απόρριψη και Απώλεια. Λέγοντας απόρριψη δεν εννοείται η ερωτική απόρριψη, αλλά κυρίως η απόρριψη του ίδιου μας του εαυτού από εμάς. Όταν ένας άνθρωπος βιώνει μια οποιαδήποτε δύσκολη κατάσταση, όποια και αν είναι αυτή βιώνει ένα άλλοτε μικρό, και άλλοτε μεγάλο πένθος. Αυτό μπορεί να τον βυθίσει στην κατάθλιψη και την παραίτησή του από την ζωή και τις όμορφες στιγμές. Αυτό εννοούμε λέγοντας απόρριψη του ίδιου μας του εαυτού. Την στιγμή που παραιτούμαστε, ακυρώνουμε ταυτοχρόνως και την δύναμη που έχουμε.. Η ψυχική δύναμη του εκάστοτε ανθρώπου δεν μπορεί να υποτιμηθεί από κανέναν.. Πολλές φορές όλοι μας έχουμε αδικηθεί ή έχουμε περάσει δύσκολα. Έχουμε καταπιεί θυμό έχουμε πονέσει, αλλά δεν έχουμε παραπονεθεί σε κανέναν. Γι’ αυτήν την δύναμη μιλάμε.. όσον αφορά το συγκεκριμένο βιβλίο κρύβει μέσα αυτοβιογραφικά στοιχεία που έχω δανειστεί από την ζωή μου, αλλά και προσωπικές ιστορίες φίλων μου. Τα διηγήματα και οι νουβέλες που συγκαταλέγονται στο βιβλίο αυτό έχουν ως βασικό γνώμονα προβλήματα και καταστάσεις που απασχολούν όλους μας.. κάποιοι ήρωες απεγκλωβίζονται και συνεχίζουν την πορεία τους, άλλοι μένουν στοιχειωμένοι στο παρελθόν τους και άλλοι αυτοκαταστρέφονται. Το παρελθόν είναι ένα ζήτημα που υπάρχει έντονα καθώς αν δεν καταφέρεις να του ξεφύγεις, θα γίνεσαι άθυρμα στα χέρια του. Το ιδανικό θα είναι να κρατάμε τις όμορφες στιγμές του παρελθόντος και να χρησιμοποιούμε τις άσχημες ως δίδαγμα  ή και γιατί όχι ως έμπνευση. Συν τοις άλλοις στο συγκεκριμένο βιβλίο υπάρχουν κάποια μικρά ποιήματα. Μέσα σε αυτά ξεχωρίζω το ποίημα Επόμενος Σταθμός Νεκύια το οποίο έχει εμπνευστεί από το τραγικό δυστύχημα που σημειώθηκε πέρυσι στα Τέμπη και συγκλόνισε ολόκληρη την Ελλάδα.

 

Ποια ήταν  πηγή έμπνευσης;

Αυτό που με εμπνέει περισσότερο είναι η ερωτική απόρριψη, αλλά και η απώλεια. Ξεκίνησα να γράφω στην ηλικία των 18 ετών, με την εισαγωγή μου στο Πανεπιστήμιο. Μετά από απορρίψεις που είχα δεχτεί από κορίτσια και από τα νεύρα που είχα από κοινωνικές σχέσεις και αδικίες, είχα βρει τον προσωπικό μου εξομολόγο στο χαρτί και την πένα. Κατέγραφα τα συναισθήματα που είχα σαν ένα προσωπικό ημερολόγιο. Έτσι ήρθαν τα πρώτα μου ποιήματα. Τα πρωτόλεια όπως θα τα αποκαλούσαμε. Στην συνέχεια ακολούθησαν τα διηγήματα και ο πεζός λόγος και τέλος ήρθαν τα θεατρικά έργα. Το θεατρικό έργο είναι το πιο δύσκολο είδος γραπτού λόγου. Καθώς πρέπει να υπάρχει αρχή μέση και τέλος, θα πρέπει να υπάρχει περιορισμός χώρου και χρόνου, καθώς και ο συγγραφέας θα πρέπει κάτι να έχει να μεταφέρει στον θεατή τον αναγνώστη. Ας μην ξεχνάμε ότι τα θεατρικά έργα έχουν γραφτεί για να αναπαρίστανται στην σκηνή και όχι για να διαβάζονται. Συν τοις άλλοις, αντλώ έμπνευση από ποιητές σκοτεινούς όπως ο Έντγκαρ Αλλαν Πόε, αλλά και από έντεχνη χιπ χοπ μουσική. Θεωρώ ότι η έντεχνη χιπ χοπ είναι ένα παρεξηγημένο είδος καθώς στους στίχους μπορείς να βρει νόημα ή και τον εαυτό σου. Προσοχή, δεν εννοώ την Τράπ αλλά την  αυθεντική χιπ χοπ μουσική. Σε αυτό το είδος ο στιχουργός-ράπερ καταθέτει την εικόνα της κοινωνίας που καθρεπτίζεται μέσα από τα μάτια του. Αυτό το θεωρώ χάρισμα. Να μπορείς να εκφραστείς με την πένα και να μοιράζεσαι το δημιούργημα σου με τον κόσμο.

 

Τι σας δυσκόλεψε περισσότερο κατά την διάρκεια της συγγραφής;

Για να είμαι ειλικρινής δυσκολεύτηκα πολύ να βάλω σε μια σειρά τις σκέψεις μου. Είχα τόσα πολλά να πω και ένα λάθος που προσπαθώ να αποφύγω είναι να μην βάζω όλες τις σκέψεις μου σε μια ιστορία. Επηρεασμένος  από μεγάλους συγγραφείς όπως η Βιρτζίνια Γουλφ ή ο Τ.Σ Έλιοτ, όταν ξεκινάω ξεχνάω να σταματήσω. Είναι σαν να κάνω ψυχοθεραπεία. Ο σκοπός όμως είναι να βάζεις αυτές τις σκέψεις σε μια τάξη για να μην μπερδευτεί ο αναγνώστης. Όταν ξεκινάω την συγγραφή ενός διηγήματος υπάρχει ένας τεράστιος χείμαρρος σκέψεων που θέλω να αποτυπώσω στο χαρτί. Παρόλα αυτά θα πρέπει να περιοριστώ σε μερικά από αυτά και να φυλάξω τις άλλες ιδέες σε μια άλλη ιστορία. Πιστεύω ότι το κάνουν αν όχι όλοι, οι περισσότεροι συγγραφείς. Παρασύρονται από τον οίστρο, και προσπαθούν να χωρέσουν τις ιδέες τους στο έργο τους. Κατά την γνώμη μου, πιστεύω ακράδαντα ότι αν έχεις πλάσει στο μυαλό σου την ιστορία, αν έχεις χτίσει τον κάθε χαρακτήρα και έχεις καταλήξει στο μήνυμα που θέλεις να μεταφέρεις στον αναγνώστη, η έμπνευση έρχεται από μόνη της.

 

Με ποιόν ήρωα ταυτίζεστε και γιατί;

Όπως ανέφερα τα περισσότερα είναι αυτοβιογραφικά κείμενα.. θα σταθώ Στα βήματα του φεγγαριού, που αναφέρεται σε έναν 24χρονο φοιτητή, τον Πέτρο, ο οποίος μετά την απώλεια της μητέρας του που πολυαγαπούσε, έχει χάσει τις ελπίδες του για ευτυχία. Για το συγκεκριμένο έργο πήρα έμπνευση από έναν συμφοιτητή μου όταν ήμουν στο προπτυχιακό, ο οποίος στην αρχή θεωρούταν απόμακρος και μονόχνοτος. Δεν μιλούσε σε κανέναν και θεωρούταν σνομπ. Μέχρι που έπειτα μαθεύτηκε ότι η μητέρα του είχε χάσει την ζωή της σε αυτοκινητιστικό. Δεν θα πρέπει ποτέ να κρίνει κάποιος τους άλλους γιατί ποτέ και κανείς δεν γνωρίζει τι πόνο κουβαλά κάποιος στην ψυχή του.. ο άλλος ήρωας που ταυτίζομαι είναι ο Τάκης από το έργο τα σκαλοπάτια της ζωής. Τα σκαλοπάτια της ζωής μιλούν για δύο φίλους εκ των οποίων ο Τάκης είναι καθηλωμένος σε αμαξίδιο εξαιτίας ενός ατυχήματος που είχε. Το συγκεκριμένο κείμενο έχει εμπνευστεί από τον Αντώνη Σανιάνο, του οποίου έχει αναφερθεί και το όνομα του. Εδώ τονίζεται η δυνατή φιλία μου με τον Αντώνη Σανιάνο. Δεν θα ξεχάσω ποτέ το 2016 όταν έγινε η γνωριμία μας. Όταν ένα απόγευμα καθίσαμε σε ένα άλσος στο Παγκράτι και βγάλαμε ένα ρητό. Ότι ο άδειος ντενεκές προκαλεί θόρυβο γιατί είναι άδειος. Ενώ ο γεμάτος λάδι δεν ακούγεται.. εδώ ξεχωρίζει η σεμνότητα.. Για μένα η σεμνότητα δεν είναι επιλογή αλλά υποχρέωση. Εκτιμώ την φιλία όσο τίποτε άλλο.. την θεωρώ ιερό πράγμα.. για μένα είναι το Α και το Ω στην ζωή του ανθρώπου. Είναι σημαντικό και σπάνιο να βρεις αληθινούς φίλους που να χαίρονται με την χαρά σου και να λυπούνται με την λύπη σου. Αν και σε όλα τα έργα μου προσπαθώ όσον το δυνατόν μπορώ καλύτερα να δικαιολογώ τους χαρακτήρες. Ακόμη και τον πιο κακό. Για ποιόν λόγο είναι κακός; Κάτι τον έχει αλλάξει.. κάτι τον έχει μετατρέψει σε αυτό που είναι.. δεν έχει γεννηθεί έτσι.. υπάρχει πάντα το πίσω κείμενο όπως λέμε και στο θέατρο που δεν πρέπει να λησμονούμε.. στην ζωή μας έχουμε μάθει να κρίνουμε τον άλλον χωρίς να τον αφήσουμε να απολογηθεί να δικαιολογηθεί. Είμαστε έτοιμοι να τον κρίνουμε χωρίς να του δώσουμε την ευκαιρία να μιλήσει και να απολογηθεί. Στην κοινωνία αυτήν λείπει η κατανόηση και το να μάθουμε να είμαστε ακροατές και όχι δικαστές.

Σε ποιόν αφιερώνετε το βιβλίο;

Στο βιβλίο υπάρχει και το κείμενο Μια Δίκαιη Απάτη, το οποίο είναι αφιερωμένο στους μαθητές μου από τους οποίους έχω εμπνευστεί. Τα περσινά σχολεία που υπηρέτησα, αποτελούνταν από νέους, αξιόλογους και εργατικούς συναδέλφους.. καθώς και από αξιόλογους και χαρισματικούς μαθητές. Τα σχολεία αυτά ήταν το 4^ο, 1^ο  Δραπετσώνας και 10^ο  Κερατσινίου. Σε όλες τις τάξεις αυτών των τριών σχολείων αφιερώνεται το βιβλίο αυτό καθώς και στην αδερφή μου Γαλάτεια. Η καλή φουρνιά μαθητών συνεχίζεται και στα φετινά σχολεία που υπηρετεί. Επιπροσθέτως το διήγημα αυτό είναι γραμμένο για  δύο αξιόλογους ανθρώπους. Από τον πατέρα μου Νίκο Μαρκαντώνη και τον νονό μου Βασίλη Δημητρίου τους οποίους θεωρώ παραδείγματα και πρότυπα.

 

Πώς είναι η Γεύση του Αποχωρισμού για εσάς;

Θα πω μια ατάκα που χρησιμοποιεί ένας φίλος μου. Ο Έρωτας χωρίς εμπιστοσύνη δεν μπορεί να υπάρξει. Η αγάπη χωρίς εμπιστοσύνη είναι ασταθής. Έχω ζήσει τον έρωτα με την πρώτη ματιά έντονα δύο φορές στην ζωή μου.. θα ήταν αστείο να το έχεις ζήσει δύο φορές και να μην πιστεύεις.. έχω γράψει άπειρα κείμενα αφιερωμένα σε κοπέλες που ερωτεύτηκα ή που πέρασαν από την ζωή μου.. η γεύση του αποχωρισμού πάντοτε είναι πικρή.. δυστυχώς ανήκω στους ανθρώπους που απογοητεύονται εύκολα.. λόγω του ότι φοβάμαι την απόρριψη και τον αποχωρισμό δεν ανοίγομαι εύκολα.. Η γεύση του αποχωρισμού είναι ένα κείμενο που γράφτηκε  ύστερα από μια ερωτική απογοήτευση που είχα από μια κοπέλα.. το ίδιο βράδυ μπήκα σπίτι μου και άρχισα να γράφω ασταμάτητα.. μέχρι που βγήκε αυτό το κείμενο.. είναι το αγαπημένο μου απ’ όλα.

 

 

 

 

Συγγραφή και υποκριτική πάνε μαζί;

Αυτή είναι μια δύσκολη ερώτηση.. η κάθε μια από τις τρεις ειδικότητες που αναφέρθηκαν κρύβουν την δική τους ξεχωριστή μαγεία. Από την μια ως θεατρολόγος δάσκαλος, διδάσκω 7 χρόνια σε δημόσια δημοτικά σχολεία. Στις τέσσερις πρώτες τάξεις του δημοτικού. Η αλήθεια είναι ότι όσο πιο μικρός είναι ο μαθητής που μυείται στην θεατρική αγωγή τόσο πιο εύκολα μπορεί να ξεκλειδωθεί. Σαφώς και με τις μεγαλύτερες τάξεις υπάρχει δυνατότητα να δουλέψεις καλύτερα, αλλά θα πρέπει πρώτα απ’ όλα τα παιδιά να μπορούν να έχουν ξεκλειδώσει την ψυχή τους.. να μπορούν να νιώσουν ασφάλεια, και πρωτίστως  να μην υπάρχει ο φόβος ότι θα κάνουν κάποιο λάθος.. Το συγκεκριμένο μάθημα της θεατρικής αγωγής είναι ένα είδος αποθεραπείας αλλά και μια διέξοδος προς την δημιουργία και την φαντασία.. Αυτό που με κάνει ιδιαίτερα χαρούμενο και πανευτυχή στους μαθητές μου είναι ότι τους εμπνέω ασφάλεια, και αυτό διότι «μεταμορφώνομαι» και εγώ σε παιδί με τον δικό μου τρόπο. «Τσαλακώνομαι» και δουλεύω κυρίως με την μέθοδο του θεατρικού παιχνιδιού και της διερευνητικής δραματοποίησης. Ας μην λησμονούμε ότι τα παιδιά είναι οι αυστηρότεροι κριτές! Ένας σωστός δάσκαλος θα πρέπει πάνω απ’ όλα, να αξιολογεί αρχικά τον εαυτό του και ύστερα να προσάπτει ενδεχόμενα λάθη στους μαθητές του.. Ο στόχος που ακολούθησα το συγκεκριμένο επάγγελμα είναι διότι στην εποχή την δική μου όταν ήμουν μαθητής, αλλά ακόμη και σήμερα, ορισμένοι εκπαιδευτικοί ευνοούν τους αρίστους μαθητές και παραγκωνίζουν τους υπόλοιπους. Μάλιστα στιγματίζουν μέτριους μαθητές οι οποίοι έχουν έφεση σε άλλους κλάδους. Εν ολίγοις, ξεχνούν ότι ο μαθητής πρωτίστως είναι παιδί, και ύστερα μαθητής.  Όταν εισήχθην στο τμήμα Θεατρικών Σπουδών του Πανεπιστημίου Πατρών το 2008, η γραφή μου άρχιζε να ωριμάζει, καθώς κλεινόμουν στην βιβλιοθήκη της σχολής και διάβαζα για ώρες.. ξεχνιόμουν.. Λόγω του ότι μεγάλωσα στην επαρχία.. είχα ορισμένα κόμπλεξ για την υποκριτική.. λυπάμαι και ντρέπομαι που το λέω.. όταν πέρασα στο πανεπιστήμιο άρχισα να ασχολούμαι με την υποκριτική σε διάφορα εργαστήρια υποκριτικής και σκηνοθεσίας. Το επάγγελμα του ηθοποιού αποτελεί ένα άλλο ιδιαίτερο λειτούργημα.. και πολύ δύσκολο μάλιστα.. Όταν πηγαίνει κάποιος να παρακολουθήσει μια θεατρική παράσταση και φύγει λυτρωμένος, σκεπτικός και ανακουφισμένος, αυτό σημαίνει ότι έχει λειτουργήσει κατά κάποιον τρόπο η Κάθαρση όπως λέει και ο Αριστοτέλης στην «Ποιητική». Όταν ο θεατής συναντάει τον εαυτό του στον εκάστοτε ήρωα που ενσαρκώνει ο ηθοποιός αυτό δημιουργεί μια γέφυρα επικοινωνίας μεταξύ ηθοποιού και θεατή. Πομπός και δέκτης, όπως πολύ σωστά έχει αναφέρει ο Roman Jakompson στο επικοινωνιακό μοντέλο. Το θέατρο.. μια θεατρική παράσταση είναι τραγικά εφήμερη. Που σημαίνει ότι γεννιέται από την έναρξη της και πεθαίνει όταν πέσει η αυλαία. Όπως είχε πει και ο Πητερ Μπρούκ: Ο κάθε ηθοποιός θα πρέπει να παίζει σε κάθε παράσταση σαν να είναι η πρώτη και η τελευταία του φορά. Υπάρχουν διάφορες ασκήσεις προσέγγισης ρόλου. Μια από αυτές που με έχουν κάνει να ερωτευτώ το επάγγελμα του ηθοποιού είναι η ανακριτική καρέκλα (καρέκλα των αποκαλύψεων). Στην συγκεκριμένη θεατρική τεχνική, ο ηθοποιός μέσα από διάφορες ερωτήσεις που θέτεται, προσεγγίζει τον ρόλο καλύτερα. Σε καμία περίπτωση δεν πρέπει ο ηθοποιός να φέρει τον ρόλο στα δικά του μέτρα. Απεναντίας, θα πρέπει ο ίδιος να έρθει στα μέτρα του ρόλου. Θυμίζει λίγο προκρούστια κλίνη, αλλά ας μην ξεχνάμε ότι καλύτερη ψυχοθεραπεία από το θέατρο δεν υπάρχει.. Από την άλλη κάθε φορά που βλέπω τους μαθητές μου στο σχολείο με το που κτυπάει το κουδούνι να με περιμένουν με ανυπομονησία στην πόρτα και από την στιγμή που βλέπω την ευτυχία και την χαρά ζωγραφισμένες στα πρόσωπά τους που είναι πάνω απ’ όλα αυθεντικά και αληθινά.. Αυτό αποτελεί μια ανεκτίμητη αξία.. γιατί εγώ είμαι αυτός που παίρνω μαθήματα από τους μαθητές μου.. Αν μου δινόταν η ευκαιρία να διαλέξω ποια ειδικότητα θα διάλεγα.. θα ήταν αυτήν του εκπαιδευτικού.

Συγχωρείτε εύκολα;

Δεν μπορώ να συγχωρέσω δύο πράγματα. Την αχαριστία και την εκμετάλλευση.. Θεωρώ ότι αν μπορούσα να γυρίσω πίσω τον χρόνο δεν θα συνεργαζόμουν με κάποιες ομάδες παιδιών και δεν θα εμπιστευόμουν εύκολα άτομα.. σε αυτήν την ζωή ο κόσμος δεν σκέφτεται σαν εμάς.. Μπορεί πολλές φορές να προτιμούμε να πληγώνουμε τον εαυτό μας παρά τους άλλους.. αυτό δεν είναι και το καλύτερο. Πρέπει να αγκαλιάσουμε και να αποδεχόμαστε τον εαυτό μας έτσι όπως ακριβώς είναι.. Αυτό όμως που προσπαθώ είναι να παραμείνω ο εαυτός μου.. δυστυχώς σε πολλά άτομα που έχουν περάσει από την ζωές μας δεν συνάδουν τα θέλω μας.. το βασικό όπως ανέφερα είναι να μείνουμε οι ίδιοι να μην χάσουμε τον εαυτό μας και να μην υπηρετούμε αρχές άλλων ανθρώπων μόνο και μόνο για να τους κρατήσουμε στην ζωή μας.. Αργότερα θα το μετανιώσουμε.. Δεν κρατάω κακίες, ούτε θέλω το κακό ανθρώπων που με έβλαψαν.. απλώς απομακρύνομαι από εκείνους.

 

Μπορείτε να περιγράψετε δυο δυνατές στιγμές της ζωής σας;

Αυτό είναι ερώτηση παγίδα.. η βασική στιγμή είναι κάθε φορά που χτυπά το κουδούνι για να μπω στην τάξη για μάθημα, και βλέπω τους μαθητές μου να με περιμένουν στην πόρτα με λαχτάρα και ανυπομονησία.. και κάθε φορά που βλέπω τα χαμόγελά και την ευτυχία ζωγραφισμένα στα πρόσωπά τους κατά την διάρκεια του μαθήματος.. αυτό με κάνει να νιώθω πάρα πολύ όμορφα.. η δεύτερη στιγμή είναι όταν ένας αγαπημένος μου καθηγητής στο πρώτο μεταπτυχιακό που έκανα στο Δημοκρίτειο, με κοίταξε στα μάτια και μου είπε «Είσαι ένας μαχητής.. είμαι πολύ υπερήφανος για σένα.. αυτές οι στιγμές δεν πρόκειται να φύγουν ποτέ από το μυαλό μου..

 

 

 

 

 

Ας μιλήσουμε για τις Δυστοπίες.

Το έργο Δυστοπίες αποτελείται από 5 μονόπρακτα εμπνευσμένα από την παγκόσμια δραματουργία, σε συνδυασμό με ποίηση από την ποιητική μου συλλογή Κάθε στίχος μια κρυψώνα. Σε μια δυστοπική κοινωνία οι άνθρωποι αφομοιώνονται ή επαναστατούν; Είναι παθητικοί αποδέκτες των καταστάσεων ή αναζητούν διόδους διαφυγής κι απόδρασης; Τα μονόπρακτα έχουν ως βασικό άξονα την απάτη, την ψυχική εκμετάλλευση, την οικογενειακή αδιαφορία, την οικονομική εξαθλίωση, την κατάθλιψη. Οι ήρωες εγκλωβίζονται σε δυστοπικές καταστάσεις, δίνουν τις δικές τους προσωπικές μάχες, για να καταφέρουν να μείνουν αλώβητοι κατά το πέρασμα του χρόνου.  Την σκηνοθεσία την υπογράφει η  αδερφική μου φίλη Μαρία Κορωνέλλου. Είναι η τρίτη συνεργασία που κάνω μαζί της.. είμαστε μια υπέροχη ομάδα. Έχουμε τρομερή χημεία και με την Μαρία και με τις συμπρωταγωνίστριες μου Φιλίππα Φλωρούς και Στέλλα Μεϊμάρη.. Ευελπιστούμε να βγει ένα όμορφο αποτέλεσμα.. έχουμε δουλέψει σκληρά.. και πιστεύω ότι θα πάει καλά.. Οι παραστάσεις θα πραγματοποιηθούν στο θέατρο Λύχνος στον Κεραμεικό.

 

Η παράσταση αυτή αποτελεί στοίχημα για σένα;

Το βασικό στοίχημα για έναν ηθοποιό είναι να παρασύρει τον θεατή.. να τον κάνει να νιώσει.. να συγκινηθεί και να ευαισθητοποιηθεί.. συνεπώς να φύγει γεμάτος από την παράσταση και όχι απλώς ως θεατής..

 

Ποιο είναι το μότο σας;

Μια φράση.. σκέψου καλά πριν πράξεις.. Τα λόγια είναι σαν τα καρφιά.. αν τα καρφώσεις σε ένα τοίχο και μετά τα αφαιρέσεις,  τρύπα θα μείνει..

 

Στείλτε ένα μήνυμα για το blog

Εύχομαι το  blog σας να έχει πάντα επιτυχίες και όμορφα ενδιαφέροντα αφιερώματα και να συνεχίσει να ανεβαίνει δυναμικά!