ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΜΕ ΤΗ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑ ΡΕΝΑ ΡΩΣΣΗ-ΖΑΪΡΗ

 

«Αλμύρα» είναι ο τίτλος του νέου σας βιβλίου. Μιλήστε μας γι’ αυτό.

Λαχταρούσα να γράψω ένα μυθιστόρημα προκλητικό, λυρικό, ατίθασο. Μα έτσι κι αλλιώς, όπως γίνεται κάθε φορά από ένα σημείο και μετά, θέλοντας και μη, ακολούθησα τα συναισθήματα των ηρώων. Των ηρώων μου που διαμορφώνονται από τη δύναμη του πάθους τους σε ένα σύγχρονο θρίλερ σχέσεων, που καταπιάνεται με τις δεύτερες ευκαιρίες, την οικογένεια, την προδοσία, την εσωτερική πάλη με το φως και τα σκοτάδια μας.

Λαχταρούσα να γράψω για την ευτυχία. Και το άλλο της πρόσωπο: Την αλμύρα. Αναρωτήθηκα αν μας επηρεάζει ολότελα ο γενέθλιος τόπος μας, αν καθοδηγεί τα βήματά μας. Και γιατί δε γνωρίζουμε ποτέ αρκετά για το παρελθόν των γονιών μας. Γιατί δε μας μιλούν για όλα όσα έζησαν, για τις δικές τους ξεχωριστές καταγραφές, τη δική τους πραγματικότητα; Δεν μπορούν να καταλάβουν πως το παρελθόν τους κρύβεται μέσα στο παρόν των παιδιών τους, πως επηρεάζει τις προσωπικές τους σχέσεις;

Οι περισσότεροι ήρωές μου μέσα στην «Αλμύρα» άντρες και γυναίκες είναι άφοβοι. Και ριψοκίνδυνοι. Υπήρχαν στιγμές που με εξέπλησσαν ακόμα και μένα. Μόλις απέκτησαν «σάρκα και οστά» άρχισαν να αλωνίζουν κάθε σελίδα. Και καθώς όλα όσα ένιωθαν σεργιάνιζαν ακάθεκτα μέσα τους, μερικοί κατάφεραν να τα ελέγξουν, να τα κατανοήσουν και να εξελιχθούν και μερικοί όχι, ακυρώνοντας αξίες, πληρώνοντας για τα λάθη τους.

 

Η μοίρα των ηρώων είναι προδιαγεγραμμένη;

Δεν πιστεύω στην τύχη, ούτε στο πεπρωμένο. Αλλά στα λόγια του σπουδαίου, Νίκου Καζαντζάκη: «Ξέρεις πως εσύ, όχι η μοίρα, όχι η τύχη, μήτε οι άνθρωποι γύρω σου, εσύ μονάχα έχεις, ό,τι και αν κάμεις, ό,τι και αν γίνεις, ακέραιη την ευθύνη».

Η ζωή έχει πάντα δύο όψεις. Η ιστορία κάθε ανθρώπου κρύβει πολλές πλευρές. Το μυστικό για να πάρουμε τη ζωή μας στα χέρια μας, είναι να αγαπήσουμε τον εαυτό μας, να τον αποδεχτούμε, να τον σεβαστούμε, αφήνοντας πίσω μας λάθη του παρελθόντος, δικά μας ή των γονέων μας.

Κατά τη διάρκεια της συγγραφής ξέρατε το τέλος;

Ποτέ μα ποτέ δεν ξέρω το τέλος. Ούτε και θέλω. Γενικά γράφω «παίζοντας». Με τις λέξεις, με τα συναισθήματα, με τους ήρωες. Τα παιδιά μου το δίδαξαν αυτό, τα χρόνια που βρισκόμουν ως παιδαγωγός δίπλα τους, τα παιδικά βιβλία που έχω γράψει. Βουτάω την πένα μου στο μελάνι της καρδιάς, είμαι αληθινή, χαίρομαι, λυπάμαι, γελάω, κλαίω γράφοντας.  Δε φοβάμαι να ανοιχτώ συγγραφικά, να κάνω σκανδαλιές, γεμίζω ανατροπές κάθε μου μυθιστόρημά μου, προσπαθώ να κόψω την ανάσα του αναγνώστη μου. 

Από τη μέση του βιβλίου και μετά «ελευθερώνω» τους ήρωές μου κι εκείνοι με καθοδηγούν. Στις τελευταίες σελίδες κάθε μου βιβλίου όμως επιδιώκω να φτάνω πάντοτε στη λύτρωση, λυτρώνομαι εγώ, οι χαρακτήρες, οι αναγνώστες μου, παλεύω να χαρίσω ελπίδα και φως…

 

Ποιον η ποια ήρωα/ηρωίδα ξεχωρίζετε πιο πολύ και γιατί;

Ξεχωρίζω την Αντέλ, την κεντρική μου ηρωίδα. Γίνομαι ένα μαζί της καθώς ψάχνει εναγωνίως τη μητέρα της, γυρεύοντας τη γυναικεία της υπόσταση. Η έλλειψη της μητρικής στοργής που την έχει σημαδέψει, η επιμονή στην αναζήτησή της, δεν είναι παρά η κάλυψη του κενού που νιώθει, ο διαρκής αγώνας της να αγαπήσει τον εαυτό της και να τον αποδεχτεί. Μου θυμίζει τον εαυτό μου. Κι εγώ μεγάλωσα χωρίς μητέρα και την καταλαβαίνω απόλυτα.

 

Είστε μια διακεκριμένη συγγραφέας. Πως διαχειρίζεστε τόση επιτυχία;

Έχασα μωρό σχεδόν τη μητέρα μου, πέρασα δύσκολη παιδική ηλικία κι ένα μόνο ζήτησα από τον Θεό: Να με πλημμυρίζει η αγάπη. Είμαι ευτυχισμένη γιατί την ανακάλυψα, γράφοντας. Η συναισθηματική ανταπόκριση των αναγνωστών μου, αυτή η πολύτιμη αγάπη που μου προσφέρουν απλόχερα, είναι ένα από τα μεγαλύτερα βραβεία της ζωής μου.

Γράφω βιβλία για τα παιδιά και τους ενήλικες εδώ και πολλά χρόνια. Κάθε φορά παλεύω να γράψω ένα μυθιστόρημα που θα στηρίξει τους αναγνώστες μου για να τα καταφέρουν να αντικρίζουν τον κόσμο με ένα καθάριο βλέμμα, παρά τις καθημερινές τους δυσκολίες.

Παλεύω να «εκτίθεμαι»  στο κοινό μου, να είμαι αληθινή, να καταθέτω τις προσωπικές μου εμπειρίες. Και να γράφω, προσπαθώντας, όσο μπορώ, να τιμήσω τα λόγια του λατρεμένου, Νίκου Καζαντζάκη:

Δεν πρέπει να τελεύει το μεροκάματο ο συγγραφέας, δεν πρέπει να μαζεύει  τα σύνεργά του, αν δεν είναι σίγουρος πως δεν έχει ακουμπήσει έστω κι ένα λιθαράκι, για να χτιστεί πάνω στην άβυσσο ένα νησί…

 

Τι σας λένε οι αναγνώστες;

Λατρεύω να έρχομαι σε επαφή με αναγνώστες μου, γεμίζω εμπειρίες, γίνομαι σοφότερη. Σέβομαι κάθε σχόλιο που γίνεται καλοπροαίρετα για οποιοδήποτε βιβλίο μου. Τους θεωρώ φίλους μου, με επηρεάζουν αφάνταστα, πάντα με θετικό τρόπο και δε με έχουν φέρει ποτέ σε δύσκολη θέση. Πολλές φορές έχω ξεκινήσει ένα μυθιστόρημα με κάποια δική τους προσωπική εμπειρία.

Αχ, δεν μπορείτε να φανταστείτε το τι μου γράφουν. Δεν έχω λόγια… Βουρκώνω διαβάζοντάς τα καθημερινά και φυσικά απαντώ σε όλους. Με αποκαλούν «Ρένα της καρδιάς τους», μου αναφέρουν πως τα μυθιστορήματά μου τους βοηθούν να ταξιδεύουν στον ίδιο τους τον εαυτό, να γίνουν καλύτεροι γονείς, να βουτάνε στα πιο βαθιά συναισθήματά τους.

Τις φυλάω τις κριτικές τους στο ντοσιέ της δικής μου καρδιάς. Και σκέφτομαι αν στ’ αλήθεια το αξίζω και γράφω, γράφω προσπαθώντας να φανώ αντάξιά τους κι ευχαριστώ τον Θεό, κάθε ώρα, κάθε λεπτό…

 

Ποιες είναι οι απαιτήσεις του αναγνωστικού κοινού;

Πιστεύω πως ο αναγνώστης λαχταράει μια αναγνωστική εμπειρία σε κάθε βιβλίο που πιάνει στα χέρια του.

Δεν υπάρχει όμως μαγική συνταγή. Ο δρόμος της συγγραφής μπορεί να φαντάζει μαγευτικός, αλλά απαιτεί υπομονή, κατάθεση ψυχής, κουράγιο, περιορισμούς, ρυθμό, συνεχή έρευνα, ενσυναίσθηση, συνεχή επαφή με τις ανάγκες της καθημερινότητας, τους ανθρώπους γύρω μας, τη χαρτογράφηση της ψυχής τους. Καθήκον του συγγραφέα είναι να παλεύει να γράψει ένα «καλό» βιβλίο. Ένα βιβλίο που θα χαρίσει χαμόγελα καρδιάς, θα μας στηρίξει για να τα καταφέρουμε να αντικρίζουμε τον κόσμο με ένα καθάριο βλέμμα, παρά τις καθημερινές μας δυσκολίες.

Γράφω κι εγώ παλεύοντας να «μιλήσω» στις καρδιές των αναγνωστών μου. Παρατηρώ τα πάντα γύρω μου, καταγράφω εικόνες, λέξεις, συναισθήματα και τα ενώνω με τη φαντασία και τις εμπειρίες μου, λαχταρώ να προσφέρω μια εμπειρία ζωής. Τα μυθιστορήματά μου αντικατοπτρίζουν την καθημερινότητά μας, οι ήρωές μου παρόλες τις δυσκολίες, δε λυγίζουν, χαμογελούν, αισιοδοξούν και προχωρούν, παλεύοντας να μεταδώσουν μηνύματα ζωής.

Πρώτα απ’ όλα και πάνω απ’ όλα, σέβομαι το κοινό μου, όταν γράφω καταθέτω την ίδια την ψυχή μου και  πασχίζω να φανώ αντάξια των προσδοκιών του.

 

Τελικά πως είναι «η ευτυχία αλλιώς;»

Η αλμύρα για μένα είναι συνυφασμένη με την ευτυχία. Είναι το άλλο της πρόσωπο. Κρύβεται στα δάκρυα της χαράς, στον ιδρώτα του έρωτα, στη θάλασσα που λατρεύω. Το βαθύτερο νόημα του μυθιστορήματός μου όμως παλεύει να αγγίξει την ευτυχία, προσπαθώντας να τεκμηριώσει πως το πραγματικό νόημα της ζωής μας, ο λόγος για τον οποίο γεννιόμαστε, είναι να αγαπήσουμε και να αγαπηθούμε.