ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΜΕ ΤΗ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑ ΠΕΝΥ ΠΑΠΑΔΑΚΗ

«Πολυξένη» είναι ο τίτλος του νέου σας μυθιστορήματος που έχει μιλήσει στις καρδιές του αναγνωστικού κοινού. Μιλήστε μας γι’ αυτό.

Όντως η «Πολυξένη» είναι ένα βιβλίο που έχω αγαπήσει πάρα πολύ. Κυκλοφόρησε τον Μάρτιο του 2021 και έχει διαγράψει ήδη ένα χρόνο επιτυχημένης πορείας. Έχει φτάσει στην τέταρτη ανατύπωση και στην έβδομη χιλιάδα, σημαίνει κάτι αυτό, νομίζω ότι κυρίως για μένα δεν μετράνε τόσο τα νούμερα όσο οι κριτικές που παίρνω, που γράφουν πάρα πολύ όμορφα για το παιδάκι μου εντός εισαγωγικών και με συγκινεί πάρα πολύ και μου δίνει δύναμη για να συνεχίσω και να πάω παρακάτω.

 

Κατά τη διάρκεια της συγγραφής του περιμένατε ότι θα έχει τόσο μεγάλη απήχηση;

Δεν περιμένω τίποτα όταν γράφω. Όταν γράφω είμαι εγώ και η ιστορία μου. Εγώ και οι ήρωές μου. Από εκεί και πέρα αν αυτό που γράφω ακουμπήσει στο μυαλό, στην καρδιά, στην ψυχή του αναγνώστη τότε είναι διπλό το κέρδος.  

 

Υπήρξανε κάποια σημεία που σας δυσκόλεψαν;

Ω βέβαια! Πάρα πολλά! Καταρχάς η ίδια η Ασημίνα ως χαρακτήρας με δυσκόλεψε γιατί είναι κόντρα από μένα. Είναι πάρα πολύ σκληρός χαρακτήρας και έπρεπε να την αποδώσω όσο πιο πιστά γινόταν. Ένα άλλο σημείο του βιβλίου που με δυσκόλεψε πολύ ήταν με τον γιο του δικηγόρου και δεν θέλω να επεκταθώ γιατί υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι που δεν το έχουν διαβάσει. Υπάρχει ένα νέο παλληκάρι που αποφασίζει ότι δεν θέλει πια να είναι καθηλωμένο σε ένα κρεβάτι λόγω αναπηρίας. Αυτό ήταν κάτι που όχι απλά με δυσκόλεψε αλλά με έκανε να κλαίω για αρκετά μερόνυχτα. 

 

Ξέρατε τι θα γίνει στο τέλος από την αρχή η σας βγήκε στην πορεία;

Όχι, όχι, από την αρχή ήξερα το τέλος. Από την αρχή ήξερα τι τέλος θέλω να δώσω. Για να μην πω ότι ήταν το μόνο βιβλίο από όσα έχω ξεκινήσει και έχω τελειώσει που το μόνο ξεκάθαρο και το μόνο σίγουρο ήταν το τέλος.

 

Τα βιβλία σας είναι ξεχωριστά. Δεν επαναλαμβάνεται η θεματολογία τους. Πως το καταφέρνετε αυτό;

Επειδή εκπροσωπώ το κοινωνικό μυθιστόρημα και το κοινωνικό μυθιστόρημα έχει πολύ υλικό, μου δίνει υλικό και διαφορετικό υλικό κάθε φορά, είναι επόμενο να μην επαναλαμβάνομαι. Παίρνω θέματα από την ίδια την κοινωνία τα οποία δεν μοιάζουν μεταξύ τους γιατί και ένα δελτίο ειδήσεων να παρακολουθήσουμε το ένα θέμα διαδέχεται το άλλο. Κάπως έτσι είναι και η ζωή μας. Το ένα θέμα διαδέχεται το άλλο σε καθημερινή βάση και με τέτοια ταχύτητα που δεν μπορούμε να την προλάβουμε. Επομένως ναι, δεν μπορώ να πω ότι τα βιβλία μου μοιάζουν μεταξύ τους. Μπορεί να έχουν ύφος ίδιο και είδος το ίδιο γιατί είναι κοινωνικό αλλά όχι η ίδια ιστορία.  

 

Υπάρχει κάποιο βιβλίο που είναι το αγαπημένο σας και αν ναι γιατί;

Υπάρχει ένα βιβλίο το οποίο είναι το αγαπημένο μου για πολλούς λόγους και είναι «Το ζεϊμπέκικο της Κατίνας». Είναι το πρώτο μου βιβλίο και ως πρωτόλειο βιβλίο έγινε το σκαλοπάτι πάνω στο οποίο πάτησα για να ανέβω και να γράψω και τα επόμενα. Συν τις άλλης είναι αληθινή ιστορία, η ιστορία της μητέρας μου. Η Κατίνα είναι η μητέρα μου, είναι ηρωίδα πραγματική, και ναι το διακρίνω από όλα τα άλλα βιβλία. Τώρα αν μου πείτε στα επόμενα εφτά γιατί συνολικά έχω γράψει οκτώ βιβλία ποιο ξεχωρίζω δεν μπορώ να απαντήσω. Πρόσφατα και στην ψυχή μου είναι η «Πολυξένη» επειδή είναι το τελευταίο μου και ακόμα την έχω πολύ ζωντανή μέσα μου αλλά δεν μπορώ να ξεχωρίσω κανένα από τα παιδιά μου.      

 

Τι πρέπει να κάνει ένας συγγραφέας για να γράψει ένα καλό βιβλίο; Τι θα συμβουλεύατε έναν νέο συγγραφέα;

Εγώ πάντα συμβουλεύω τους νέους ανθρώπους που θέλουνε να γράψουνε να το επιχειρούν. Να τολμούν. Κι αν πιστεύουν πολύ σ’ αυτό που κάνουν να μην τα παρατάνε και να μην απογοητεύονται. Αυτό που θα ήθελα να πω σε όλα τα νέα παιδιά που θέλουν να ασχοληθούν με τη συγγραφή είναι κυρίως να διαβάζουν πολύ. Γιατί, ένας καλός συγγραφέας είναι πρωτίστως ένας καλός αναγνώστης.   

 

Στον χώρο του βιβλίου υπάρχει ανταγωνισμός;

Και που δεν υπάρχει. Εννοείται ότι υπάρχει και μεγάλος ανταγωνισμός. Απλά υπάρχει και ένα επίπεδο πίσω από το οποίο αυτός ο ανταγωνισμός λίγο καμουφλάρεται θα ‘λεγα αν μου επιτρέπεται η λέξη. Φυσικά και υπάρχει όπως υπάρχει ανταγωνισμός και στο τραγούδι και στο θέατρο και σε ένα οποιοδήποτε επάγγελμα που ένας ανεβαίνει περισσότερο από τον άλλον. Ή ένας νιώθει πιο αδικημένος από τον άλλον. Φυσικά και υπάρχει ανταγωνισμός.  

 

Σας ενδιαφέρουν οι κριτικές;

Με ενδιαφέρουν κυρίως οι αρνητικές κριτικές. Γιατί όταν δεν έχουν εμπάθεια μέσα και όταν δεν έχουν σκοπό να με προσβάλλουν αλλά έχουν σκοπό να με κάνουν καλύτερη σαν συγγραφέα τότε αυτό λειτουργεί για μένα ως όπλο για να διορθώσω κάποια πράγματα σαν γόμα να σβήσω κάποια λάθη και να ξεκινήσω πάλι καλύτερη. Φυσικά και με ενδιαφέρουν αλλά δεν στέκομαι τόσο σε αυτές που χαϊδεύουν τα αυτιά μου, όσο σ’ αυτές που γρατζουνάνε το μυαλό μου.    

 

 

 

Πως βλέπετε τα πράγματα σήμερα; Είστε αισιόδοξη;

Θέλω να είμαι αισιόδοξη. Είμαι φύση αισιόδοξη. Περάσαμε πολλά σαν κράτος, σαν χώρα. Περάσαμε μια δεκαετή κρίση οικονομική ακόμη την περνάμε. Ίσως συνηθίσαμε και γι’ αυτό και δεν μας φαίνεται πια τόσο πολύ. Και ένα από τα ελαττώματα τα οποία δυστυχώς έχουμε ως λαός είναι η συνήθεια και ο ωχαδερφισμός. Μετά από την κρίση αυτή την οικονομική έρχεται και μια πανδημία την οποία ακόμα την έχουμε πάνω από το κεφάλι μας μη ξεχνιόμαστε. Και πάντα ελλοχεύει και ο κίνδυνος μιας σύμπραξης. Πολεμικής σύμπραξης. Αλλά αλλοίμονο αν γαντζωθούμε σ’ αυτά τα μαύρα και δεν κοιτάξουμε το άσπρο, δεν κοιτάξουμε και λίγο το ροζ της αυγής, δεν κοιτάξουμε λίγο και τα όμορφα χρώματα του δειλινού. Αν δεν πάρουμε από κάπου έτσι λίγη αισιοδοξία και λίγη χαρά, δεν κοιτάξουμε το χαμόγελο των παιδιών μας, δεν κοιτάξουμε το χαμόγελο των εγγονών μας. Αλίμονο. Είμαι φύση και θέση αισιόδοξη και ναι αισιοδοξώ ότι με δυσκολίες; Τα πράγματα θα πάνε καλά.               

 

Αν θα αλλάζατε κάτι τι θα ήταν αυτό;

Αν θα άλλαζα κάτι; Σε τι; Προσωπικό; Στον χαρακτήρα μου; Στον τρόπο ζωής μου;

Κάτι που θα σας ενοχλούσε…

Αν θα άλλαζα κάτι σε μένα. Γιατί μιλάω για μένα, θα ήταν ο παρορμητισμός μου και να μην πιστεύω τόσο πολύ εύκολα στους ανθρώπους.  

 

Τελικά τι θέλει ένας άνθρωπος για να είναι ευτυχισμένος;

Αυτό που λέει ο Καζαντζάκης: λίγο κρασί, λίγο ψωμί, Χριστούγεννα και Ανάσταση.

 

Πότε να περιμένουμε το επόμενο βιβλίο σας;

Το επόμενο βιβλίο μου, λοιπόν, επειδή όλοι όσοι με ακολουθούν ξέρουν ότι δεν βιάζομαι να δώσω βιβλίο, είμαι στη συγγραφή του βιβλίου τώρα, δεν πάω σαν το λαγό, πάω σαν τη χελώνα, που σημαίνει ότι μπορεί να το έχω και στα τέλη του χρόνου, επομένως μέσα στο 2023 οι αναγνώστες θα έχουν καινούργιο βιβλίο.   

 

Κυρία Παπαδάκη ανυπομονούμε!

Σας ευχαριστώ πολύ κύριε Ιωακειμίδη.