ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΜΕ ΤΟΝ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑ ΓΕΩΡΓΙΟ ΕΛ. ΤΖΙΤΖΙΚΑΚΗ

 

«Η φλόγα, η φωτιά κι η στάχτη» είναι ο τίτλος του νέου σας βιβλίου. Μιλήστε μας γι’ αυτό.

ΑΠ: Μετά από δύο βιβλία που το θέμα τους ήταν η αντιμετώπιση του στρες και η κατάθλιψη – Παραθεριστής και Ανεμόγερτος από τις εκδόσεις Κάκτος–, θέλησα να γράψω ένα μυθιστόρημα που θα με επιστρέψει στα κείμενα εκείνα με τα οποία με έχει γνωρίσει ο περισσότερος κόσμος. Έτσι, η Φλόγα, η φωτιά κι η στάχτη είναι η ιστορία τριών γυναικών, άσπονδων φιλενάδων, που μετρούν πάνω από τριάντα χρόνια φιλίας και που, ενόψει του γάμου της μίας, αποφασίζουν να κάνουν διακοπές για λίγες μέρες στη Σκιάθο. Εκεί, θα ανακινηθούν οι αναμνήσεις του παρελθόντος, θα αναδυθούν τα κρυμμένα μυστικά και εντέλει θα γίνουν αποκαλύψεις που θα κλονίσουν τις σχέσεις των τριών γυναικών. Πρόκειται για ένα βιβλίο που μιλάει για τις υπεκφυγές και για τα ψέματα που γίνονται χρήση στις σχέσεις που μοιάζουν αψεγάδιαστες, για τη διαχείριση των λαθών, για τη διαφορετικότητα και, εντέλει, τις επιλογές που καλείται μια γυναίκα να κάνει στη ζωή της. Ακούγεται βαρύ ως θέμα, όμως προσφέρει ψυχαγωγία ως ανάγνωσμα, προκαλεί χαμόγελα, έχει έντονο το στοιχείο των '80s και '90s, και η ταύτιση με τις ηρωίδες είναι άμεση διαβάζοντάς το.

 

Πως καταφέρατε και συνδυάσατε τρείς ηρωίδες τόσο διαφορετικές μεταξύ τους;

ΑΠ: Είναι τόσο διαφορετικές όσο και ίδιες σε κάποια πράγματα, και αυτός ήταν και ο στόχος του βιβλίου: Να ξεκινήσεις θεωρώντας ότι η καθεμιά έχει τον ρόλο της αλλά στο τέλος του έργου να αλλάξεις θέση σχετικά με το ποια είναι η πιο ειλικρινής. Εν κατακλείδι, όσες διαφορές κι αν έχουμε με τους άλλους γύρω μας και όση από τη διαφορετικότητα μας χαρακτηρίζει, στο τέλος είμαστε όλοι άνθρωποι με πληγές, τραύματα, απωθημένα, εγωισμούς, ελπίδες και όνειρα. Αυτό αποτελεί και την ουσία της ύπαρξης, και αυτό εξιστορεί και το συγκεκριμένο μυθιστόρημα.

 

Πιστεύτε ότι μια φιλία μπορεί να αντέξει στο χρόνο;

ΑΠ: Θα ήθελα να σας πω ναι, αλλά θα πρέπει να ελέγξουμε τι μας απασχολεί σε μια φιλία. Μας απασχολεί να τη διατηρούμε επίπλαστα απλώς για να υφίσταται, χωρίς ποτέ να θίγουμε τα κακώς κείμενα και κάνοντας υποχωρήσεις που μας πιέζουν, ή να μιλάμε ειλικρινά για όσα μας ενοχλούν, ζυγίζοντας και τα δικά μας λάθη; Μήπως εντέλει μας ενδιαφέρει να μη θιχτούμε και εμείς οι ίδιοι, και από φόβο μοναξιάς συμβιβαζόμαστε; Μήπως, άλλοτε, είμαστε ανόητα αμετακίνητοι στις θέσεις μας και αυτό μας κοστίζει περισσότερο; Όπως και να 'χει, αν επιλέξεις στη ζωή και τις σχέσεις σου να είσαι ευθύς και ειλικρινής –μια θέση που μπορεί πολλοί να υποστηρίζουν ότι προτιμούν αλλά λίγοι τολμούν να πράξουν–, ο δρόμος είναι μάλλον μοναχικός και οι φίλοι θα είναι λίγοι γύρω σου. Ωστόσο, κατά τη δική μου άποψη πάντα, είναι καλύτερα να έχεις λίγους εκλεκτούς και ειλικρινείς παρά το πλήθος της ψευτιάς γύρω σου.

 

Η ιστορία του βιβλίου σας είναι αληθινή. Τι σας έκανε να την ξεχωρίσετε από τις άλλες ιστορίες;

ΑΠ: Όλες μου οι ιστορίες είναι αληθινές διότι όλες πηγάζουν από πληροφορίες, συνομιλίες, εκμυστηρεύσεις, αποκαλύψεις από ανθρώπους, και ενέχουν μέρη, στιγμές, καταστάσεις που έχουν συμβεί. Την ιστορία της Φλόγας, την ξεχώρισα τη συγκεκριμένη χρονική στιγμή διότι διαπιστώνω ότι η κοινωνία γύρω μας είναι πολύ πιεσμένη μετά από δύο χρόνια καραντίνας και κανένας μας δεν επιθυμεί περισσότερη σκοτεινιά, βύθισμα, και μαυρίλα· δεδομένων αυτών, αποτελεί ένα μυθιστόρημα που θα συντροφέψει μια αναγνώστρια στην παραλία, θα το διαβάσει χαλαρά και θα το απολαύσει, και αυτό είναι που χρειαζόμαστε στην προκειμένη φάση της ζωής μας που τα πάντα πιέζουν και μας καταπιέζουν.

Αυτό είναι το δέκατο βιβλίο σας. Πως αισθάνεστε γι’ αυτό;

ΑΠ: Αισθάνομαι σαν να μην είναι το δέκατο, αλλά ούτε και το πρώτο. Το λέω αυτό διότι οι χαρές που έχω εισπράξει από τη συγγραφή είναι πολλές, όμως οι λύπες και ο πόνος που ήρθε από τα βιβλία είναι περισσότερες –αυτό αποτελεί μια μεγάλη συζήτηση που εύχομαι κάποτε να γίνει ανοιχτά από πολλούς συγγραφείς. Είναι, λοιπόν, εντελώς διαφορετικό να γράφεις μια ιστορία και να την εκδίδεις κατόπιν σε βιβλίο γιατί ο ρομαντισμός χάνεται. Στη δική μου περίπτωση που μετράει αρκετές ήττες, το να βρίσκομαι στο δέκατο βιβλίο δεν λέει και πολλά, όμως αν θα πρέπει κάπου να σταθώ, αυτό είναι οι αναγνώστες που συνεχίζουν να τιμούν τα έργα μου και να με στηρίζουν διαβάζοντάς τα, αποζητούν κάθε νέο και επόμενο βήμα και αυτό προσφέρει ανάσα και κουράγιο για να έρθουν άλλα δέκα βιβλία από εμένα.

 

Υπάρχει κάποιο από τα βιβλία σας που είναι το αγαπημένο σας;

ΑΠ: Ναι, και είναι ο Ανεμόγερτος, ένα βιβλίο που αγαπήθηκε για την αλήθεια και την ειλικρίνειά του και μπήκε στα δέκα επικρατέστερα βιβλία των βραβείων Public για το 2021. Αποτελεί πραγματική καταγραφή μια προσωπικής πορείας και το έγραψα για να γίνω καλά, ύστερα από συμβουλή των ιατρών· έτσι, με πέρασε από την καταστροφή του εαυτού του στη θεράπευση, ενώ μου έφερε στη ζωή ξανά την ελπίδα και αρκετούς ανθρώπους που θαύμασα και έκανα φίλους. Τα λόγια που ήρθαν από τους αναγνώστες του Ανεμόγερτου ήταν γεμάτα αγάπη και αρκετοί ταυτίστηκαν και διαπίστωσαν ότι το βιβλίο μιλούσε και για τους ίδιους, εφόσον το έργο διαχειρίζεται το μεγάλο θέμα του στρες και της κατάθλιψης, όταν αυτή επέρχεται μετά από μια μεγάλη ήττα στη ζωή μας. Κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Κάκτος.

 

Τι ακούτε από τους αναγνώστες σας πιο συχνά;

ΑΠ: Όπως προανέφερα, έρχεται αγάπη από τους αναγνώστες αλλά, δόξα τον Θεό, έρχεται και χολή (χαμογελάκι). Εκτιμώ ότι αυτό είναι υγιές διότι δεν γίνεται να αρέσουν όλα τα βιβλία σου σε όλους και είναι φυσιολογικό κάποιοι να ταυτίζονται και άλλοι να μη συμμετέχουν σε αυτό που τους διηγείσαι. Για εμένα κάθε άποψη είναι ευλογία και την αναζητώ, όπως και μια σε βάθος συζήτηση σχετικά με κάποιο έργο μου. Εκείνο όμως που έρχεται συχνότερα από τους αναγνώστες είναι η κουβέντα τους ότι η γραφή μου είναι κινηματογραφική και η ιστορία μου είναι τόσο ζωντανή σαν να είμαι εκεί πλάι τους και να τη συζητάμε, ενώ τις καταστάσεις των ηρώων τις έχουν βιώσει και οι ίδιοι με κάποιον τρόπο στη ζωή τους. Νομίζω πως αυτό είναι εξαιρετικά τιμητικό για όποιον γράφει, και τους ευχαριστώ από καρδιάς.

 

Τελικά τι γίνεται πριν γίνουν όλα στάχτη;

ΑΠ: Το αν θα γίνουν όλα στάχτη είναι θέμα επιλογής. Επίσης θέμα επιλογής είναι και το αν θα παραμείνεις αμέτοχος να κοιτάζεις τη στάχτη σε αυτό που κάηκε ή αν θα συνεχίσεις την πορεία σου, σηκώνοντας τα μανίκια, σφίγγοντας τα δόντια σου και χαμογελώντας. Κάθε φωτιά της ζωής μας είναι τόσο καταστροφική όσο εμείς θέλουμε να είναι, ενώ ενίοτε ζεσταίνει μέρη μας που δεν περιμέναμε να θερμανθούν ή προσφέρει η φλόγα της φως σε καταστάσεις που κρυβόντουσαν στις σκιές. Οπότε, ουδέν κακό αμιγές καλού, και όσο ζούμε, φυσάμε τη στάχτη και συνεχίζουμε!