ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΜΕ ΤΗ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑ ΜΑΝΙΝΑ ΖΟΥΜΠΟΥΛΑΚΗ

 

«ΤΟ ΒΟΥΝΟ ΤΩΝ ΚΟΡΙΤΣΙΩΝ» είναι ο τίτλος του νέου σας βιβλίου που κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Παπαδόπουλος. Μιλήστε μας γι’ αυτό.

«Είναι μια περιπέτεια, με μικρά και μεγάλα κορίτσια, και εκτυλίσσεται γύρω στο 1836 στην Ανατολική Μακεδονία, τότε ακόμα κομμάτι της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Ένα κορίτσι που επέζησε από την Έξοδο του Μεσολογγίου ιδρύει ένα οικοτροφείο για κορίτσια σε μια βουνοπλαγιά. Αγοράζει κοριτσάκια από σκλαβοπάζαρα και τους μαθαίνει γράμματα… και ξεκινάει μια περιπέτεια ακόμα, όταν αρχίζει το βιβλίο».

 

Πως αποφασίσατε να γράψετε Ιστορικό μυθιστόρημα;

«Μου αρέσει πολύ η Ιστορία, η Ιστορία της Ελλάδας ακόμα περισσότερο… και σκεφτόμουν πώς ήταν η ζωή των γυναικών στην Επανάσταση, διάβασα πολύ πάνω στο θέμα… δε ξέρω ακριβώς γιατί μου καρφώθηκε να γράψω για αυτήν την συγκεκριμένη περίοδο, υποθέτω ότι έπαιξαν ρόλο οι σχολικές αναμνήσεις. Η Ιστορία όπως την διδάχτηκα στο σχολείο.»

 

Και σε αυτό το βιβλίο πρωταγωνιστούν κυρίως ηρωίδες και όχι ήρωες. Ποιος ο λόγος που το κάνατε αυτό;

«Πιο καλά γράφω τις γυναίκες παρά τους άντρες, και υπάρχουν πάρα πολλά μυθιστορήματα με άντρες ήρωες, ενώ με γυναίκες, όχι τόσα. Μου αρέσει να φτιάχνω τολμηρές γυναίκες που δεν διστάζουν πουθενά (όχι ότι είμαι εγώ έτσι, καμία σχέση, αντίθετα είμαι η θεά του δισταγμού). Είναι οι έξτρα δυσκολίες του να είσαι γυναίκα αυτές που με ιντριγκάρουν, ή η ψυχολογία της γυναίκας σε ημι-ηρωικές καταστάσεις; Δεν έχω ιδέα. Πάντως γράφω για γυναίκες ηρωίδες πάντα…»

 

Τι είναι αυτό που σας συνδέει με την Ιστορία στο Μεσολόγγι;

«Η δραματικότητα, η τραγικότητα της όλης πολιορκίας, της Εξόδου. Ο αντίκτυπος αυτής της θυσίας σε όλο τον κόσμο αλλά κυρίως στην ίδια την Ελλάδα – πραγματικά από κει και μετά γεννήθηκε η χώρα, έγινε πατρίδα… ή έτσι πιστεύω.»

 

Με ποια από τις ηρωίδες σας ταυτίζεστε απόλυτα;

«Με όλες, κομματιαστά. Πιο πολύ με την Δώρα μάλλον, από την Τριλογία της Αθήνας. Στο ‘Μη φοβάσαι’ νόμιζα ότι είχα μπει στο πετσί της, κανονικά, ξυπνούσα και κοιμόμουν σαν Δώρα, έβλεπα τα όνειρά της…»

 

Ποια ήταν η πηγή έμπνευσης του βιβλίου σας;

«Η Ιστορία. Οι άνθρωποι που ζούσανε στον ίδιο χώρο που ζούμε εμείς, πριν εκατόν ογδόντα έξη χρόνια. Δεν μπορώ να σκεφτώ κάτι παραπάνω, οι άνθρωποι ανάμεσα στα μεγάλα γεγονότα, ανάμεσα στις χρονολογίες, οι σχέσεις, τα πάθη, οι δοκιμασίες, οι ζωές τους.»

 

Υπήρξε κάτι που σας δυσκόλεψε κατά τη διάρκεια της συγγραφής του βιβλίου;

«Μπα. Τα συνηθισμένα, όταν φτάνω στο τέλος το ζαλίζω λίγο παραπάνω μέχρι να βρω το ιδανικό (τέλος).»

 

Υπάρχει πιθανότητα να το δούμε στην μεγάλη οθόνη;

«Από το στόμα σου και στου θεού/βούδδα το αυτί! Μακάρι, τι να πω…»

 

Εδώ και πολλά χρόνια παραδίδετε σε νέους μαθήματα δημιουργικής γραφής. Πιστεύετε ότι η νέα γενιά έχει να προσφέρει στον χώρο των γραμμάτων και των τεχνών;

«Ναι, βέβαια! Γράφουν με διαφορετικό τρόπο οι πιο νέοι, με την εικόνα περισσότερο από ότι οι παλιότεροι, αλλά δεν θα σταματήσει ο κόσμος να γράφει ποτέ. Αν δεν πίστευα ότι η νέα γενικά έχει να προσφέρει στα γράμματα και τις τέχνες, θα ήμουν πολύ δυστυχισμένο άτομο. Μη σας πω και δυσοίωνο.»

 

Συγγραφέας, δημοσιογράφος και μητέρα; Πόσο εύκολο είναι να τα συνδυάζετε και τα τρία μαζί;

«Έχω συνηθίσει πια, όταν λείπουν τα παιδιά και δεν μαγειρεύω πχ, ή δεν βάζω πλυντήρια, μου φαίνεται ‘κάπως’… Αλλά μου αρέσουν πολύ τα παιδιά, από μωρά μέχρι μεγάλα, χαίρομαι που τα κατάφερα, τσάτρα-πάτρα, να τα μεγαλώσω. Μου αρέσουν τα ξένα μωρά και παιδιά, φαντάσου πόσο ψοφάω για τα δικά μου! Συμπληρώνω εδώ ότι μου αρέσει να γράφω, είναι δύο πολύ διαφορετικά ‘μου αρέσει’, καμία σχέση το ένα με το άλλο. Όλα συνδυάζονται τελικά, όταν σκοτώνεσαι να τα συνδυάσεις…»