Τζένη Κουκίδου… ΜΕ ΤΟ ΧΕΡΙ ΣΤΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ

Τζένη Κουκίδου... από την πρώτη στιγμή και θα παραμείνω. Μοιραία. Αυτό το όνομα μού έδωσαν, το πήρα, το φορτώθηκα, το συνήθισα και πορεύομαι.

Τι ευχήθηκες μόλις άλλαξε ο χρόνος;

Υγεία κι ευτυχία.

Τι θέλεις να πάρει το 2015 (να φύγει και να μη ξανάρθει);

Τον πόνο.

Αν η ζωή σου γινόταν βιβλίο θα είχε τον τίτλο:

Επειδή δεν έχει ολοκληρωθεί το ταξίδι μου δε μπορώ να ξέρω ποιος τίτλος θα το χαρακτηρίσει ως το τέλος, αλλά μέχρι τούτη την ώρα που σας γράφω θα πω την τελευταία φράση της Σκάρλετ στο Όσα παίρνει ο άνεμος. Αύριο είναι μια καινούργια μέρα.

Οι δικοί μου άνθρωποι μου λένε…

Ότι ξεχνιέμαι. Ότι χάνομαι. Ότι αγαπώ με ένταση και μισώ με πάθος.

Στους δικούς μου ανθρώπους λέω…

Καθένας μοναδικός και ανεπανάληπτος. Κι αφού είναι αδύνατο να ταυτιστούμε ή να βρούμε την αδερφή ψυχή, ας συμβιβαστούμε συνειδητοποιώντας τη διαφορετικότητά μας. Στην τελική, η ποικιλία έχει πλάκα!

Ποια η διαφορά ανάμεσα στη ζήλια και στην κακία;

Η ζήλια είναι δημιουργικό συναίσθημα. Η κακία είναι αρνητική ενέργεια και για τον θύτη και για το θύμα.

Το αύριο είναι καλύτερο απ’ το χθες;

Πάντα. Αλίμονο αν πιστέψεις το αντίθετο.

Τα πιο δυνατά μου σημεία πιστεύω ότι είναι…

Το μυαλό μου και η επιμονή μου.

Φτάνεις στον «Αμήν» κάθε φορά που…

...κάποιος με έχει “κλείσει” με το αυτοκίνητό του, που πρέπει να περιμένω δυο ώρες στην ουρά κάποιας δημόσιας υπηρεσίας (βασικά, ακόμα και με το γεγονός ότι χρειάζεται να πάω στην υπηρεσία), κάθε φορά που κάποιος προσπάθησε να με ξεγελάσει, να με κλέψει, να με εκμεταλλευτεί ή που με έστησε σε ένα ραντεβού... κάθε φορά που πρέπει να σηκωθώ πολύ πρωί για μία δουλειά -ακόμα κι αν πρόκειται να φύγω διακοπές! Γενικότερα, φτάνω εύκολα στο Αμήν αλλά μου περνά σε ένα δευτερόλεπτο.

Τα αγαπημένα μου βιβλία είναι…

...τουλάχιστον εκατό μυθογραφίες μέσα στα χιλιάδες που έχω φυλλομετρήσει.

Όταν έχω ελεύθερο χρόνο…

Πεθαίνω. Ή κοιμάμαι. Όλες τις υπόλοιπες ώρες ζω.

Ακούω μουσική κάθε φορά που…

...είμαι χαρούμενη, όταν κάτι όμορφο έχει συμβεί, όταν κάτι/κάποιος με έκανε να χαμογελάσω. Στην θλίψη μου δε θέλω να ακούω τίποτα.

Σκέφτομαι αρνητικά μόνο όταν…

...οτιδήποτε άλλο έχει αποτύχει οικτρά. Άρα ποτέ, γιατί πάντα υπάρχει κάτι ακόμα που μπορείς να κάνεις.

Τα χειρότερα ελαττώματα μου είναι:

Είμαι κοιλιόδουλη, λαίμαργη και ανυπόμονη. Με την κυριολεκτική τους σημασία.

Η τέχνη περνάει κρίση;

Η Τέχνη ανθεί στην κρίση. Η Τέχνη θρέφεται από τις κρίσεις, από την δυστοπία, την θλίψη, την ανέχεια, την μοναξιά, το μαύρο... Αν δεν υπήρχε πόνος δε θα υπήρχαν καλλιτέχνες.

Η οικονομική κρίση είναι μόδα;

Χμ. Δεν το είχα σκεφτεί ποτέ έτσι, όμως ναι, είναι. Όπως όλα τα επίκαιρα και τα σημεία των καιρών.

Ο έρωτας είναι ακόμα ζωντανός;

Εννοείται! Διαφορετικά χαθήκαμε.

Υπάρχει αληθινή αγάπη;

Ναι.

Αγαπημένο παραμύθι;

Ο κλέφτης του πάντοτε, Clive Barker.

Το μεγαλύτερο απωθημένο;

Προσπαθώ να μην έχω απωθημένα γιατί δημιουργούν αρνητισμό. Προτιμώ να ζω το σήμερα, με τις όποιες επιλογές έχω, όσο καλύτερα μπορώ.

Το χειρότερο που σου έχουν κάνει;

Ακαδημαϊκά, το χειρότερο που μπορεί να σου κάνει κάποιος είναι να σε σκοτώσει. Σαν σώμα ή σαν ψυχή. Ευτυχώς, μέχρι σήμερα, δεν έχω επιτρέψει σε κανέναν να μου κλέψει την ψυχή μου και ευτυχώς δε με έχει βρει καμμία σφαίρα.

Συνήθως συχνάζεις…

Στις αίθουσες, θεατρικές ή κινηματογραφικές, ως οντότητα. Ως πνεύμα είμαι ικανή να πάω παντού.

Σινεμά καθημερινή βράδυ ή καναπέ με dvd και pop corn;

Εξαρτάται από την ώρα. Στον καναπέ βολεύομαι όλες τις ώρες ενώ στον κινηματογράφο προτιμώ τις μεταμεσονύχτιες προβολές με ελάχιστους συνθεατές. Το pop corn όμως "παίζει" και στις δύο περιπτώσεις.

Clubbing ή για φαγητό με φίλους; 

Φαγητό. Κοιλιόδουλη ούσα (βλέπε παραπάνω). Βασικά, ποιοι φίλοι μου κάνουν clubbing στην ηλικία μας;

Η μουσική που σε ταξιδεύει είναι…

Η κλασική.

Θα σταματούσες το χρόνο μόνο όταν…

Αν έβρισκα την απόλυτη ευτυχία. Ποιος θα απαντούσε διαφορετικά;

Το μήνυμα αισιοδοξίας είναι:

Ζήσε. Όχι με τη βιολογική έννοια. Με την ολοκληρωτική.

Ένα ποίημα ή ένα τραγούδι για το τέλος…

Όταν έχω εσένα, Σταμάτης Κραουνάκης. Εναλλακτικά, Οδός ονείρων, Μάνος Χατζιδάκις, ή Το βαλς των χαμένων ονείρων.

Ή το κείμενο του Χρόνη Μίσσιου:

Η ζωή μας μια φορά μάς δίνεται, άπαξ, που λένε, σα μια μοναδική ευκαιρία. Τουλάχιστον μ' αυτήν την αυτόνομη μορφή της δεν πρόκειται να ξαναυπάρξουμε ποτέ.

Και μείς τι την κάνουμε ρε, αντί να την ζήσουμε;

Τί την κάνουμε; Τη σέρνουμε από δω κι από κει δολοφονώντας την...

Οργανωμένη κοινωνία, οργανωμένες ανθρώπινες σχέσεις.

Μα αφού είναι οργανωμένες, πώς είναι σχέσεις;

Σχέση σημαίνει συνάντηση, σημαίνει έκπληξη, σημαίνει γέννα συναισθήματος, πώς να οργανώσεις τα συναισθήματα...

Έτσι, μ'αυτήν την κωλοεφεύρεση που τη λένε ρολόι, σπρώχνουμε τις ώρες και τις μέρες μας σα να είναι βάρος, και μας είναι βάρος, γιατί δε ζούμε, κατάλαβες;

Όλο κοιτάμε το ρολόι, να φύγει κι αυτή η ώρα, να φύγει κι αυτή η μέρα, να έρθει το αύριο, και πάλι φτου κι απ'την αρχή.

Χωρίσαμε τη μέρα σε πτώματα στιγμών, σε σκοτωμένες ώρες που τις θάβουμε μέσα μας, μέσα στις σπηλιές του είναι μας, στις σπηλιές όπου γεννιέται η ελευθερία της επιθυμίας, και τις μπαζώνουμε με όλων των ειδών τα σκατά και τα σκουπίδια που μας πασάρουν σαν "αξίες", σαν “ανάγκες”, σαν "ηθική", σαν "πολιτισμό".

Κάναμε το σώμα μας ένα απέραντο νεκροταφείο δολοφονημένων επιθυμιών και προσδοκιών, αφήνουμε τα πιο σημαντικά, τα πιο ουσιαστικά πράγματα, όπως να παίξουμε και να κουβεντιάσουμε με τα παιδιά και τα ζώα, με τα λουλούδια και τα δέντρα, να παίξουμε και να χαρούμε μεταξύ μας, να κάνουμε έρωτα, να απολαύσουμε τη φύση, τις ομορφιές του ανθρώπινου χεριού και του πνεύματος, να κατεβούμε τρυφερά μέσα μας, να γνωρίσουμε τον εαυτό μας και τον διπλανό μας...

Όλα, όλα Σαλονικιέ τα αφήσαμε για αυτό το αύριο που δε θα έρθει ποτέ...

Μόνο όταν ο θάνατος χτυπήσει κάποιο αγαπημένο μας πρόσωπο πονάμε, γιατί συνήθως σκεφτόμαστε πως θέλαμε να του πούμε τόσα σημαντικά πράγματα, όπως πόσο τον αγαπούσαμε, πόσο σημαντικός ήταν για εμάς… Όμως.. τ’ αφήσαμε για αύριο…

Για να πάμε πού ρε Σαλονικιέ;

Αφού ανατέλλει, δύει ο ήλιος και δεν πάμε πουθενά αλλού, παρά στο θάνατο, και μεις οι μαλάκες αντί να κλαίμε το δειλινό γιατί χάθηκε άλλη μια μέρα απ'τη ζωή μας, χαιρόμαστε.

Ξέρεις γιατί;

Γιατί η μέρα μας είναι φορτωμένη με οδύνη, αντί να είναι μια περιπέτεια, μια σύγκρουση με τα όρια της ελευθερίας μας.

Την καταντήσαμε έναν καθημερινό, χωρίς καμιά ελπίδα ανάστασης, θάνατο, διότι αυτός είναι ο θάνατος. Ο άλλος, όταν γεράσουμε σε αρμονία και ελευθερία με τον εαυτό μας, όταν δηλαδή παραμείνουμε εμείς, δεν είναι θάνατος, είναι μετάβαση, είναι διάσπαση σε μύριες άλλες ζωές, στις οποίες, αν εδώ, σε τούτη τη μορφή ζωής είσαι ζωντανός, αν δε δολοφονήσεις την ουσία σου, εκεί θα δώσεις χάρη και ομορφιά, όπως η Μαρία που φούνταρε προχτές από την ταράτσα για να μην πεθάνει.

Ήρθανε να την πάρουν και η Μαρία είπε το όχι με τον πιο αμετάκλητο τρόπο. Πήγαμε στην κηδεία της και τι άκουσα τον παπά να λέει: "Χους ει και εις χουν απελεύσει". Και τότε κατάλαβα πως η Μαρία σώθηκε. Του χρόνου, όλα τα στοιχεία της, που τα κράτησε ζωντανά σε τούτη τη μορφή ζωής, θα γίνουν πανσέδες, δέντρα, πουλιά, ποτάμια ..." 

Ευχαριστώ πολύ για την τιμή!