Συνέντευξη με τη συγγραφέα Θεοδώρα Τζόκα

 

«Το Παιχνίδι» είναι ο τίτλος του νέου σας βιβλίου. Μιλήστε μας γι’ αυτό. Ποιοι είναι οι κανόνες;

Όταν μου ζητάνε να μιλήσω γενικά για κάποιο βιβλίο μου ειλικρινά τα χάνω. Στο σχολείο δεν τα πήγαινα καθόλου καλά με τις περιλήψεις. Έτσι και τώρα! Είναι τόσα πολλά που θέλω να πω αλλά δεν ξέρω από πού να πιάσω την άκρη του νήματος και να  ξετυλίξω το κουβάρι. Προτιμώ να αφήσω το ίδιο το βιβλίο να μιλήσει μόνο του όταν φτάσει στα χέρια των αναγνωστών οι οποίοι, σε τελική ανάλυση, έχουν τον πρώτο και τελευταίο λόγο.

Για το νέο μου βιβλίο, «Το Παιχνίδι», τα λίγα που μπορώ να σας πω είναι ότι είναι ένα ψυχολογικό, ψυχογραφικό και κοινωνικό θρίλερ με έντονα τα στοιχεία του σασπένς, του μυστηρίου, της γρήγορης δράσης, της αγωνίας και του φόβου που όλα μαζί βάζουν τον αναγνώστη μέσα στο ‘παιχνίδι’, συναισθηματικά και εγκεφαλικά αμφότερα.

Σε μια πρώτη και επιφανειακή ανάγνωση, το βιβλίο είναι ένα whodunnit (ποιος το ’κανε) μυθιστόρημα. Στον πυρήνα της ιστορίας, υπάρχει ένας άλυτος γρίφος, μια σειρά από εγκλήματα που ζητούν τον δολοφόνο τους και ο αναγνώστης καλείται να συμμετάσχει ενεργά μαζί με τους πρωταγωνιστές για την ανακάλυψη του ενόχου ή των ενόχων, στην αποκάλυψη, δηλαδή, της αλήθειας και τη λύση του μυστηρίου. Ξεκινάει με ένα φαινομενικά αθώο παιχνίδι σε μια στοιχειωμένη έπαυλη που στραβώνει με τον πιο φρικτό και ανατρεπτικό τρόπο με αποτέλεσμα οι πέντε συμμετέχοντες να βρεθούν εγκλωβισμένοι σε έναν εφιάλτη δίχως τέλος.

Σε μια δεύτερη και πιο εμβριθή ανάγνωση, είναι ένα βιβλίο αυτογνωσίας και αποκάλυψης, μια καταβύθιση στις μύχιες, απρόσιτες και σκοτεινές πλευρές του ανθρώπου, σε αυτό που ο Φρόιντ στην ψυχαναλυτική του θεωρία αποκαλεί το «Εκείνο», το ασυνείδητο κομμάτι της ψυχικής του σύστασης, το μέρος όπου εδρεύουν οι ενορμήσεις και τα πιο βασικά και πρωτόγονα ένστικτά του εκ των οποίων η αυτοσυντήρηση είναι ένα από τα ισχυρότερα. Στο βιβλίο, το ένστικτό της αυτοσυντήρησης θα παίξει πρωταγωνιστικό ρόλο και θα οδηγήσει τις εξελίξεις.    

Όσο για τους κανόνες που με ρωτάτε, ένας είναι ο βασικός κανόνας του παιχνιδιού, ήτοι οι παίκτες να μην εγκαταλείψουν -αν και η εξώπορτα παραμένει ανοιχτή καθ’ όλη τη διάρκεια του παιχνιδιού- τη στοιχειωμένη έπαυλη οτιδήποτε κι αν συμβεί. Όποιος φύγει αυτομάτως αποκλείεται από το παιχνίδι και χάνει το έπαθλο των εκατό χιλιάδων ευρώ. Υπάρχουν, όμως, και οι άγραφοι ηθικοί κανόνες που καταπατώνται βάναυσα από τους ίδιους τους παίκτες οι οποίοι θα πληρώσουν βαρύ τίμημα για τις ανίερες πράξεις τους.

Ποιος κερδίζει και ποιος χάνει;

Αυτό δεν μπορώ να σας το αποκαλύψω. Θα ήταν μεγάλο spoiler.

Έχετε κοινά σημεία με κάποιους από τους ήρωες του βιβλίου;

Έχω κοινά σημεία με όλους τους ήρωες του βιβλίου αφού όλοι είναι αποκυήματα της φαντασίας μου, συνεπώς, ένα αναπόσπαστο κομμάτι του εαυτού μου. Εκτός αυτού, όταν με τη δύναμη της πένας μου εμφυσώ ζωή στους ήρωες μου τυγχάνει πολλές φορές να έχω κατά νου κάποιο υπαρκτό πρόσωπο, κάποιον που γνωρίζω καλά και θεωρώ πολύ ‘δικό’ μου άτομο. Αυτό μου επιτρέπει να διεισδύσω ευκολότερα και με μεγαλύτερο βάθος στα συστατικά του χαρακτήρα των ηρώων μου, να κατανοήσω καλύτερα τις σκέψεις τους, τα συναισθήματα τους, τις επιλογές τους, τι υποκινεί τις ενέργειές τους και καθορίζει τις συμπεριφορές τους. Νομίζω πως αυτή η πρακτική προσδίδει αυθεντικότητα στους χαρακτήρες μου, τους κάνει πιο πιστευτούς και ολοκληρωμένους.

Ένα ψυχογραφικό θρίλερ μυστηρίου. Πως προέκυψε η ιδέα;

Ειλικρινά ούτε σ’ αυτό το ερώτημα μπορώ να απαντήσω γιατί πολύ απλά δεν ξέρω. Η ιδέα μού ήρθε ξαφνικά, ουρανοκατέβατα, ένα σπινθήρισμα στην αρχή -πείτε την έμπνευση αν θέλετε- ένα κυριακάτικο μεσημέρι ενώ έπινα καφέ με την κόρη μου. Σηκώθηκα πάραυτα, κάθισα στον υπολογιστή, δημιούργησα πέντε εντελώς ετερόκλητους χαρακτήρες, άνθρωποι απλοί και καθημερινοί, που το μόνο κοινό σημείο τους είναι η απόγνωση και  η άμεση ανάγκη τους για χρήμα. Αφού, λοιπόν, πήρα τη σμίλη μου, τον πλούτο της γλώσσας μας δηλαδή, σφυρηλάτησα με μόχθο και υπομονή και πολλή αγάπη τον χαρακτήρα και την προσωπικότητα του καθενός και στη συνέχεια τους τοποθέτησα όλους σ’ ένα πολιτικοκοινωνικό και χρονικό πλαίσιο -συγκεκριμένα στη ζόρικη εποχή των μνημονίων -το οποίο λειτούργησε ως εφαλτήριο για να αναδείξω τα καυτά -και δυστυχώς ακόμα επίκαιρα- προβλήματα της εποχής εκείνης. Τα θεμέλια του βιβλίου είχαν στηθεί και με πρόφαση ένα στοιχειωμένο σπίτι και ένα παράξενο παιχνίδι ενός ανώνυμου και αυτοαποκαλούμενου ‘εκκεντρικού εκατομμυριούχου’ άφησα τους ήρωες μου ελευθέρους να δράσουν, ο καθένας με τον ιδιότυπο τρόπο του, και να οδηγήσουν από μόνους τους τις εξελίξεις του βιβλίου.

Ποια είναι η πηγή έμπνευσης;

Δεν υπάρχουν συγκεκριμένες πηγές έμπνευσης, καμιά μούσα δεν με εμπνέει,  ειλικρινά δεν ξέρω από πού μου έρχονται οι ιδέες, μπορεί από το υποσυνείδητο, μπορεί από κάποιο όνειρο που είδα ή κάποια ιστορία που άκουσα και μου κίνησε το ενδιαφέρον. Ή μπορεί να μην ισχύει τίποτα απ’ όλα αυτά και να είναι απλά θεόσταλτες. Γιατί όχι;

Τι σκεφτόσασταν όταν το γράφατε;

Δεν σκεφτόμουν τίποτα, απλά αφέθηκα στην απίστευτη ιστορία που έγραφαν οι πρωταγωνιστές του βιβλίου μου.

Πού σταματά η αλήθεια και που ξεκινά η φαντασία;

Ούτε αυτό μπορώ να το απαντήσω με ακρίβεια γιατί τα δύο συνεχώς εφάπτονται και μπερδεύονται, δεν υπάρχουν ευδιάκριτα σύνορα, ούτε συντεταγμένες. Αλήθεια, ποιος μπορεί να πει με ακλόνητη βεβαιότητα πού τελειώνει η αλήθεια και πού αρχίζει το ψέμα, να οριοθετήσει την πραγματικότητα ή τη μη-πραγματικότητα; Προσωπικά συντάσσομαι με την άποψη του Αϊνστάιν, πως «η ζωή είναι μια ψευδαίσθηση, μια ομολογουμένως επίμονη ψευδαίσθηση» ή με τον Πόε που σ’ ένα από τα αριστουργηματικά ποιήματά του λέει: «Δεν είμαστε παρά μόνο ένα όνειρο μέσα σ’ ένα άλλο όνειρο».

Στείλτε το δικό σας μήνυμα στους αναγνώστες του blog.

Να διαβάζει ο κόσμος, να έχει περιέργεια για τα πάντα, να αμφισβητεί, να ερευνά και να μαθαίνει κάθε μέρα της ζωής τους, να κάνει πράξη το «γηράσκω αεί διδασκόμενος». Αυτό νομίζω είναι το νόημα της ζωής, να μαθαίνουμε και να εξελισσόμαστε.