Συνέντευξη με τη συγγραφέα Θάλεια Αντωνιάδη

 

«ΑΛΚΗΕΣΣΑ» είναι ο τίτλος του νέου σας ιστορικού μυθιστορήματος. Μιλήστε μας γι’ αυτό.

Κατ’ αρχή να σας ευχαριστήσω θερμά για την ευκαιρία που μου δίνετε να σας μιλήσω για το βιβλίο μου, με τιμάτε ιδιαίτερα! Η «Αλκήεσσα», μπορεί να τοποθετείται σε μια πολύ παλιότερη εποχή από την σημερινή, το κυρίως θέμα όμως που θίγει υπάρχει ακόμα και πολύ φοβάμαι, από τις εξελίξεις που βλέπω, ότι θα συνεχίσει να υπάρχει. Το ιστορικό πλαίσιο επιλέχθηκε σαν το καλύτερο (προσωπικά) για την μεταφορά του μηνύματος. Η επιδρομή των Νορμανδών στον ελλαδικό χώρο το 1147 μ.Χ. και η βίαιη μεταφορά χιλιάδων αιχμαλώτων στην Σικελία ως εργάτες μεταξιού, είχε σαν αποτέλεσμα την καταστροφή της μεταξοπαραγωγού Θήβας που ήταν στην κορυφή του κόσμου τότε.

Ποιες είναι οι ομοιότητες και ποιες οι διαφορές των ηρωίδων σας;

Δεν μπορώ να σας δώσω ολοκληρωμένη απάντηση, για ευνόητους λόγους, που αποκαλύπτονται στο τέλος του βιβλίου. Τα μόνα που μπορώ να σας πω, είναι ότι και οι δύο είναι ορφανές, δεν γνωρίζουν από πού βαστά η σκούφια τους και μεγαλώνουν σαν θετές κόρες. Και οι δύο απάγονται και οδηγούνται στην Σικελία. Η μία από την Κόρινθο στην οποία βρίσκεται τυχαία με την οικογένειά της και η άλλη από την Θήβα. Οι διαφορές τους είναι ότι η μία έχει λάβει κλασική παιδεία από τον πατέρα της, ενώ η άλλη μεγαλώνει ανάμεσα σε μεταξοσκώληκες. Η μία ενεργεί πάντα έχοντας υπόψη της το μέλλον σε αναφορά με τις γνώσεις που έχει πάρει από το παρελθόν, ενώ η άλλη ζει πάντα για το παρόν. Η μία ερωτεύεται, η άλλη κλέβει τον έρωτα.

Για να γράψετε αυτό το βιβλίο κάνατε ενδελεχή έρευνα. Σας κούρασε αυτό;

Καθόλου. Ήταν πολύ ενδιαφέρουσα η έρευνα και όταν η μία πληροφορία έφερνε την άλλη, χαιρόμουν σαν μικρό παιδί που του ανοίγουν κι άλλη πόρτα σε ζαχαροπλαστείο!

Πόσα χρόνια σας πήρε να το γράψετε;

Μου πήρε πέντε χρόνια, με δεδομένο ότι δεν είχα πάντα ελεύθερο χρόνο, δίδασκα σε Λύκειο και οργάνωνα παραστάσεις στην δημοτική παιδική σκηνή της πόλης μου, την Παραμυθένια Σκηνή.

Έχετε γράψει πολλά και αξιόλογα βιβλία. Ξεχωρίζετε κάποιο και γιατί;

Πάντα, μα πάντα, ξεχωρίζω αυτό που δεν έχω γράψει ακόμα, επειδή είναι εφαλτήριο για νέες περιπέτειες!

Είστε πολλά χρόνια στον χώρο της συγγραφής. Τι κερδίσατε και τι χάσατε;

Κέρδισα την αγάπη των αναγνωστών και, αν μου επιτρέπετε την ειλικρίνεια, έχασα από εμπόρους εκδότες που φρόντισαν την τσέπη τους και όχι την φανερή προώθηση των βιβλίων μου. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα την άρνηση πολλών εκδοτών στα επόμενα βιβλία μου, έως και την «Αλκήεσσα», όπου και ευτύχησε να πέσει στα χέρια του Νικόλα Τελλίδη, τον οποίο και ευχαριστώ θερμά, από τον Άνεμο Εκδοτική και να βρει επιτέλους τον δρόμο της.

Το βιβλίο αυτό ήταν ένα στοίχημα για σας;

Κάθε μου βιβλίο είναι. Υπάρχει ένας στόχος που πρέπει να επιτευχθεί, να γραφτεί όσο πιο απλά και διευκρινιστικά γίνεται χωρίς να είναι δασκαλίστικος. Μέχρι να τον πετύχω, μπορεί και να έχω ξαναγράψει τις συγκεκριμένες σελίδες άπειρες φορές για να πω ότι είμαι ευχαριστημένη.

Τι σας λέει το αναγνωστικό κοινό;

Είναι απίστευτο αυτό που γίνεται με την «Αλκήεσσα»! Πολύς κόσμος που διάβασε το βιβλίο συγκινήθηκε, θύμωσε όταν έπρεπε κι εκεί που έπρεπε, συναισθάνθηκε και, κυρίως, κατάλαβε το μήνυμα. Πολύ χαίρομαι γι’ αυτό.

Πόσο εύκολο είναι τελικά να αγγίξεις τον ουρανό χωρίς να αντέξεις τα σκοτάδια της Κόλασης;

Πώς γνωρίζεις ότι είναι ουρανός αυτό που άγγιξες, αν δεν έχεις βιώσει την Κόλαση;

Στείλτε το δικό σας μήνυμα στους αναγνώστες του  blog.

Θα το κάνω με ένα ποίημα μου και μια παρότρυνση: Ζήστε. Ζήστε δυνατά!

ζωή 

 

Μελάνι ανάμεσα στα δάχτυλα

είν’ η ζωή

σταγόνα ιδρώτα στο πρώτο χνούδι

τ’ αγοριού.

Κοιτώ στις προθήκες

τα φιλιά που συνέλεξα

–τις πίκρες

τις καρφίτσωσα γερά,

εκθέματα νεκρά

ας παραμείνουν.

Το βλέμμα

στις φωτογραφίες

εκείνων που αναχώρησαν

προ πολλού

ζει ακόμα

υγρό.

 

Προτού ανέβω

στο δικό μου κάδρο

λέω να ζήσω.

 

Δυνατά.