Απροσδόκητα
βρέθηκα σε έναν κόσμο που δεν με χωρούσε,
Βυθίζοντας
ολοένα τη δική μου αλήθεια στην άβυσσο,
Για
να κατασκευάσω έναν εαυτό έτοιμο για την καινούργια
πραγματικότητα.
Δεν
τα κατάφερνα πάντα κι ούτε ισορροπία είχα σωστή.
Έχανα
κομμάτια των ονείρων μου, για να κερδίσω μια θέση ανάμεσα
στους ανθρώπους.
Ζωή
ακροβασία, από την μια άκρη ως την άλλη πάνω σε αγκάθινο
σκοινί.
Η
γαλήνη με εγκατέλειπε καθώς εξοστρακίζονταν τα όνειρά μου.
Θάλασσες
κυνισμού έπνιγαν τις ελπίδες μου μια-μια.
Ίσως
από την αρχή ήμουν εγώ ο θύτης και το θύμα του ίδιου μου του εαυτού.
Καθώς
ξετυλίγω τις περγαμηνές του παρελθόντος, όλο και κάτι
καινούργιο ανακαλύπτω:
Λάμπουν
σαν αστέρια οι συγκινήσεις, οι έρωτες, οι στιγμές…
Μαλακώνουν
το σκληρό πια περίβλημα που έγινε χρόνια κρυψώνα μου.
Νομίζω
όμως, πως ακόμα υπάρχει ελπίδα!
Ξεστράτισα
απ’ ό,τι δικό μου, για να χαθώ στα ανηλεή υπαρκτά,
Όμως
κάπου οφείλω να δώσω μόνη μου ένα τέλος.
Πρέπει
να διαλέξω: ή τον κόσμο σας, ή τον κόσμο μου.
Ρακένδυτα
όνειρα περιμένουν στωικά μια λέξη, μια πράξη.
Στέκονται
και με κοιτάζουν αμίλητα, μα έχουν σπίθα στο βλέμμα τους.
Τώρα
ή ποτέ! Παροτρύνω τον εαυτό μου και τα κοιτάζω με δύναμη.
Ύστερα
χαμηλώνω τα μάτια. Στην αρχή σκέφτομαι με την κοινή λογική μα μετά αντιδρώ.
Φωτίζομαι
καθώς ελπίζω το πέρα από τ’ ανθρώπινο: το δικό μου!
Χάνομαι
σε ωκεανούς σκέψεων, φόβων, ανασφαλειών, ερωτηματικών, διλημμάτων…
Ψιθυρίζω
για μια φορά ακόμα, ώσπου να με νιώσει η καρδιά: Τώρα ή ποτέ!
Ώρα
να αλλάξουν όλα! Και η καρδιά με ακούει. Και αρχίζω να ζω…!
ΜΑΡΙΑ
ΚΑΒΟΥΡΗ ΓΛΑΡΟΣ
21/10/2021
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου