ΤΟ ΑΓΟΡΙ ΠΟΥ ΔΕΝ ΗΘΕΛΕ ΝΑ ΜΕΓΑΛΩΣΕΙ του Κωνσταντίνου Ιωακειμίδη

 

Μικρός κοιτούσα τον ήλιο και φτερνιζόμουν. Μύριζα τα ανθισμένα λουλούδια και ζωγράφιζα τοπία με τα δικά μου χρώματα. Αυτά τα χιλιάδες χρώματα στης ζωής μου την παλέτα ανακατεμένα. Οι άλλοι μεγάλωναν. Εγώ αρνιόμουν πεισματικά. Οι άλλοι κάνανε οικογένειες. Φτιάξανε σπίτια. Εγώ μόνος. Όχι ακριβώς μόνος. Να μην λέω ψέματα. Έχω δυο υπέροχους γονείς και πέντε αδέρφια. Έχω αληθινούς φίλους και κολλητούς. Όλοι αυτοί με βοηθούν να φτάσω πιο κοντά στο όνειρό μου. Στο πιο ψηλό αστέρι. Να το αγγίξω και μαζί του να κάνω μια ευχή. Πάντα την ίδια ευχή. Όλα αυτά τα χρόνια. Και είναι πολλά. Σχεδόν σαράντα χρόνια. Δεν πειράζει. Θα περιμένω. Δεν μεγάλωσα ακόμα.