Η ΜΑΝΙΝΑ ΖΟΥΜΠΟΥΛΑΚΗ ΜΙΛΑΕΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΤΡΙΛΟΓΙΑ ΤΗΣ ΑΘΗΝΑΣ (Η ΤΟΥ ΦΑΣΙΣΜΟΥ)

 

Μου αρέσουν οι τριλογίες, η ιδέα ότι οι ίδιοι ήρωες παίζουν σε τρία βιβλία, σε συνέχειες, και εξελίσσονται βιβλίο το βιβλίο... Ήθελα να δω τι θα γίνει η Δώρα, θα τα ξαναφτιάξει με τον Μίνωα, τον ον-και-οφ αγαπημένο της; Τα παιδιά της θα τα βρούνε μαζί της, ο πρώην της θα στρώσει τη ζωή του, θα κάνει άουτινγκ επιτέλους ή θα συνεχίσει να κρύβεται; Θα βρει άκρες η Δώρα με τα επαγγελματικά και τα ερωτικά της; Όλα αυτά, εκτός από τα κεντρικά μυστήρια και των τριών βιβλίων, εκτός από την αστυνομική πλοκή...

Έβαλα ας πούμε τον Ιάσονα και τον Άρη, τους γιούς της Βέρας από το μυθιστόρημα «Ευτυχία», να παίζουν στο δεύτερο βιβλίο, στο «Άκουσέ με»: ο Ιάσονας είναι πιανίστας στο μπαρ που πιάνει δουλειά ο γιος της Δώρας, και ο ‘Αρης τα φτιάχνει με την κόρη της. Στο τρίτο, «Μη φοβάσαι», ο ρόλος του Άρη αποκτάει περισσότερη σημασία. Όταν μου αρέσει ένας ήρωας ή μια ηρωίδα, θέλω να πάρει στις πλάτες του/της πολλά, να είναι λειτουργικό άτομο και όχι διακοσμητικό – αν και, κανένα πρόσωπο στα βιβλία μου δεν είναι διακοσμητικό, ακόμα και οι περαστικοί ρόλοι έχουν δουλειά να κάνουν.

Την αγάπησα τη Δώρα και την εναλλακτική οικογένειά της. Θα ήθελα να έγραφα συνέχεια ιστορίες με αυτούς τους ανθρώπους – την κολλητή της Βίκυ, που είναι γκέη και γνωρίζει μια καινούργια σύντροφο στο «Μη φοβάσαι» την έχτισα πάνω σε δικές μου φίλες, κομματάκι-κομματάκι, όπως και την νέα της κατάκτηση την ντιτζέι. Με απασχόλησε πολύ το αν ο πρώην της Δώρας ο Δημήτρης θα μιλήσει για την σεξουαλικότητά του στον στρατόκαυλο, φασίστα αδερφό του που κατέβηκε από τη Δράμα. Με απασχόλησε ο φασισμός σε όλες του τις διαστάσεις, από τον ρατσισμό και πέρα, και το πώς απλώνεται στη σύγχρονη πόλη χωρίς να τον καταλάβουμε.

Το μπακ γκράουντ κάθε βιβλίου είναι ένα κομμάτι της Αθήνας, στα δύο πρώτα ήταν το κέντρο από διαφορετικές πλευρές, στο τελευταίο, η Αττική – το Σούνιο, το Λαύριο, η Λαυρεωτική αλλά και τα Βόρεια Προάστια.  Κάθε κεφάλαιο ξεκινάει με μια γυναικεία μορφή της Ελληνικής Μυθολογίας και Ιστορίας, επειδή μου αρέσουν αυτές οι μορφές, κι ας είναι συχνά παρεξηγημένες ή ξεχασμένες ντιπ για ντιπ. Και κάθε βιβλίο τελειώνει με αισιόδοξο τρόπο, όπως όλα τα βιβλία μου. Δεν δίνω το φινάλε τώρα, απλώς ενημερώνω: είναι ανεβαστικά μυθιστορήματα, φτιάχτηκαν για να κάνουν καλύτερη τη μέρα σας και τη δική μου μαζί... μακάρι και την εβδομάδα σας/μας!

Μανίνα Ζουμπουλάκη.