ΚΟΥΒΕΝΤΑ ΕΦ’ ΟΛΗΣ ΤΗΣ ΥΛΗΣ ΜΕ ΤΟΝ ΣΤΙΧΟΥΡΓΟ ΝΙΚΟ ΜΩΡΑΙΤΗ

 

«Εκατό φορές κομμάτια» ένα τραγούδι σταθμός στην καριέρα σας;

 

 

 

Κατά μία έννοια ναι, γιατί είναι το πρώτο τραγούδι που δώσαμε με τον Στέφανο Κορκολή στον Αντώνη Ρέμο, η αρχή μιας συνεργασίας που κρατάει σταθερά από το 2008 μέχρι σήμερα. Ήταν αργής καύσης κομμάτι νομίζω, μέσα στα χρόνια άρχισε να αγαπιέται περισσότερο. Βέβαια για μένα πλέον είναι και ένα συμβολικό τραγούδι, διότι βάφτισε τις δύο βραδιές, τις δύο συναυλίες που έγιναν στο Christmas Theater. Με αγαπημένους μου ανθρώπους να λένε τα τραγούδια μου και να μου προσφέρουν μία στιγμή την οποία δεν θα ξεχάσω.

 

 

 

Ποια είναι η πηγή έμπνευσης;

 

 

 

Δύσκολο αυτό. Θα έλεγα πάντως ότι τόπος προέλευσης της έμπνευσης είναι ο ουρανός. Όταν έρχεται μια φράση και σου γεννάει ένα τραγούδι, νιώθω ότι έρχεται από ‘κει ψηλά. Αν δεν έρθει από πάνω, δεν το θέλω πια. Θέλω να είμαι σε ανοιχτή επικοινωνία με αυτό που έρχεται από τον ουρανό μέσα στο κεφάλι μου.

 

 

 

Πώς γεννιέται ένας στίχος;

 

 

 

Ο στίχος σε αιφνιδιάζει. Εκεί που κάθεσαι ή οδηγάς ή κάνεις ντους ή βλέπεις netflix, και τίποτα δεν προμηνύει ότι θα γράψεις ένα τραγούδι, έρχεται μέσα σου μία λέξη, μία εικόνα και αρχίσουν να γεννιούνται όλα. Και μέσα σε αυτό το αρχικό έναυσμα, αρχίζουν και μπλέκονται βιώματα, στιγμές, απωθημένα συναισθήματά, μνήμες, το γύρω και το μέσα γίνονται ένα.

 

Βέβαια, ένας άλλος τρόπος που με τα χρόνια μ’ αρέσει ακόμη περισσότερο, είναι το έναυσμα να μου το δώσει μία πολύ ωραία μουσική. Υπάρχουν φορές που συνθέτες μού έχουν στείλει μελωδίες μέσα στη νύχτα, τις έχω ακούσει μέσα στη νύχτα και ο στίχος έχει γεννηθεί ακριβώς εκείνη τη στιγμή, διότι αυτή η συγκίνηση της πρώτης ακρόασης έχει πυροδοτήσει λόγια που δεν είναι δυνατόν να περιμένουν για αύριο. Ή τώρα ή ποτέ. Δεν υπάρχει επόμενη μέρα σε αυτή τη διαδικασία.

 

 

 

Τόσα αγαπημένα τραγούδια, τόσες μεγάλες επιτυχίες. Το περιμένατε αυτό στην αρχή της πορείας σας;

 

 

 

Δεν θα μπορούσα να το περιμένω, μπορούσα όμως να το ονειρεύομαι. Και η αλήθεια είναι ότι το ονειρευόμουν. Δηλαδή προβάλλοντας τον εαυτό μου στο μέλλον, αυτή ήταν η ευχή που έκανα για μένα.

 

 

 

Πόσος χρόνος χρειάζεται για να γραφτεί ένας στίχος;

 

 

 

Τίποτα, δεν υπάρχει χρόνος. Όλα θα γίνουν την ίδια στιγμή. Φυσικά, μετά θα ξανακοιτάξεις το τραγούδι που έγραψες, θα βρεις σημεία που δε σου αρέσουν ενδεχομένως, θα αλλάξεις φράσεις ή λέξεις, όμως εάν το σώμα του τραγουδιού δεν έχει γραφτεί ακαριαία, τότε στην δική μου την περίπτωση δεν θα γραφτεί ποτέ.

 

 

 

Για ποια από τις συνεργασίες σας είστε περήφανος;

 

 

 

Δεν υπάρχει μία. Είμαι περήφανος για το ξεκίνημα με τη Δήμητρα Γαλάνη, ακόμα πιο περήφανος όταν την ξανασυνάντησα με τον Στάθη Δράκο στο «Βαλς των χαμένων μετά», για την Άλκηστη, για την Ελευθερία, φυσικά για τον Μιχάλη, φυσικά για τον Αντώνη, για την ευλογία να γράψω τους στίχους στον τελευταίο δίσκο της Χαρούλας και να τραγουδήσει το «Ένα φιλί», για την άλλη στιγμή την πρόσφατη να κάνουμε έναν ολόκληρο δίσκο με κοινωνικά τραγούδια σε μουσική του Νίκου Μερτζάνου για τη φωνή του Γιώργου Νταλάρα, για την άλλη πρόσφατη στιγμή να συνεργαστώ με τη Λένα Πλάτωνος γράφοντας τους στίχους στο άλμπουμ «9 στο φως». Είμαι βέβαιος ότι ξεχνάω πράγματα σημαντικά - ορίστε, παραλίγο να ξεχάσω τον Δημήτρη Μητροπάνο και το «Σβήσε το φεγγάρι»!

 

 

 

Το live στο Christmas Theater ήταν μια γιορτή που θα τη θυμάστε για πάντα;

 

 

 

Θεωρητικά αυτές οι τιμητικές συναυλίες δε μου αρέσουν. Στην πράξη ήταν υπέροχο να βλέπω στην ίδια σκηνή από την αφερηρία μου, τη Δήμητρα Γαλάνη, μέχρι τη Γιώτα Νέγκα, τη Γλυκερία, τον Κώστα Μακεδόνα, μέχρι τα πρόσωπα που έκανα μαζί τους μεγάλες επιτυχίες, τον Αντώνη Ρέμο και τον Μιχάλη Χατζηγιάννη, μέχρι τις εκπλήξεις που καθόρισαν εκείνη τη βραδιά, τον Μίλτο Πασχαλίδη και τη Μαρία Παπαγεωργίου. Και μαζί τους, τους νεότερους, τον Στάθη Δράκο, τον Νίκο Μερτζάνο, τον Γιώργο Καραδήμο, τον πρωτοεμφανιζόμενο Δημήτρη Τσιακανίκα…

 

 

 

Κυκλοφορεί και διπλό άλμπουμ, σωστά;

 

 

 

Κυκλοφορεί και σε διπλό άλμπουμ και ψηφιακά από την Panik.

 

Δημιουργήσαμε με επικεφαλής τον παραγωγό Γιώργο Κυβέλλο όλες τις συνθήκες ώστε να έχουμε ένα πραγματικά άρτιο ηχογράφημα, που άξιζε να κυκλοφορήσει. Ο Γιάννης Δίσκος έκανε σπουδαία δουλειά στις ενορχηστρώσεις, έδωσε άλλη δυναμική στα κομμάτια, διάλεξε μουσικούς με τρόπο αντισυμβατικό και κατάφερε να κάνει και τους τραγουδιστές να δώσουν τον καλύτερό τους εαυτό, πράγμα που, όπως μου έλεγαν οι ίδιοι στα παρασκήνια, δε συμβαίνει συχνά στις πολυσυμμετοχικές συναυλίες. Άρα μάλλον άξιζε αυτό να καταγραφεί.

 

 

 

Από την εμπειρία σας, υπάρχουν κακά τραγούδια;

 

 

 

Φυσικά υπάρχουν κακά τραγούδια, υπάρχουν όμως και τραγούδια που δεν καταλαβαίνουμε και γι’ αυτό τα βαφτίσουμε «κακά». Αυτή είναι μία λούμπα στην οποία συχνά έπεσε και το έντεχνο τραγούδι κρίνοντας εμπορικά τραγούδια, και το εμπορικό τραγούδι κρίνοντας έντεχνα τραγούδια. Βάφτισαν κακό αυτό που δεν καταλάβαιναν. Τελικά έρχεται ο χρόνος και κάνει το σωστό ξεκαθάρισμα. Και βλέπουμε τη μένει ως καταστάλαγμα.

 

 

 

Πώς αισθάνεστε όταν ακούτε τα τραγούδια σας στο ραδιόφωνο;

 

 

 

Δεν αισθάνομαι πάντα ωραία, χωρίς καμία μετριοφροσύνη. Θα ‘λεγα ότι τις περισσότερες φορές που πετυχαίνω τραγούδι μου, το γυρίζω. Γιατί την ώρα που ακούω ραδιόφωνο θέλω να ακούσω το τραγούδι των άλλων, οπότε μπορεί να έρθει ένα δικό μου τραγούδι και να μου τη «σπάσει». Υπάρχουν όμως και φορές που μπορεί να πετύχω ένα δικό μου τραγούδι και να έχω όρεξη να το ακούσω και να το δυναμώσω κιόλας και να το χαρώ.

 

 

 

Τι κάνετε τον ελεύθερο χρόνο σας;

 

 

 

Διαβάζω, τα βράδια πριν κοιμηθώ, βλέπω ξένες σειρές στο netflix και σε άλλες πλατφόρμες, χαζεύω στα social media, κυρίως όμως σκέφτομαι.

 

 

 

Τόσα χρόνια στον καλλιτεχνικό χώρο τι έχετε κερδίσει και τι έχετε χάσει;

 

 

 

Δεν έχω χάσει τίποτα. Το έχω καταλάβει πια αυτό. Μπορεί στις άλλες μου ασχολίες ή δουλειές κάτι να ‘χω κερδίσει και κάτι να ‘χω χάσει. Στο τραγούδι δεν υπήρξαν χαμένες στιγμές και αυτό μου δίνει μεγάλη χαρά. Τα σωστά είναι κερδισμένα και τα λάθη πάλι κερδισμένα.

 

 

 

Ας κλείσουμε με έναν στίχο.

 

 

 

Από το άλμπουμ «Τα χάρτινα», ένα τραγούδι από το Τουρκμενιστάν, το οποίο μου έδωσε η Δήμητρα Γαλάνη για να βάλω πάνω λόγια, και ήταν η πρώτη φορά που έβαζα λόγια πάνω σε μουσική.

 

«Άμα θες ψηλά να φτάσεις

 

και να νιώσεις σαν τον ήλιο

 

πρέπει πρώτα ομορφιά μου

 

να καείς και σαν τον ίδιο.»

 

 

 

Σας ευχαριστώ πολύ για το χρόνο σας. Πάντα επιτυχίες!!