Στο σπίτι μας εδώ και χρόνια κάνουμε ανακύκλωση. Από τότε που έβαλαν μεγάλα μηχανήματα σε κεντρικά σημεία, πηγαίνουμε εκεί τα μπουκάλια που μαζεύουμε και παίρνουμε εκπτωτικά κουπόνια για αγορές στο σούπερ μάρκετ. Σήμερα το πρωί έγινε ένα σκηνικό που μου χάλασε τελείως τη διάθεση και που κατάλαβα για ακόμη μια φορά σε τι κοινωνία ζούμε. Ήρθε ο κύριος που με βοηθάει με το αυτοκίνητό του και φορτώσαμε τις σακούλες με τα πλαστικά. Στη συνέχεια με πήγε στην πλατεία στο μηχάνημα. Πριν από μένα κάποιος είχε φέρει ένα φορτηγό μπουκάλια. Ένα φορτηγό και εγώ μόνο επτά σακούλες, σημειώστε το αυτό. Η ευγενέστατη υπάλληλος ήρθε στην ώρα της. Την καλημέρισα με χαμόγελο και εκείνη το ανταπέδωσε. Λίγα λεπτά πριν αρχίσει το μηχάνημα να δουλεύει παρακάλεσα πολύ ευγενικά τον «κύριο» να μου δώσει αν γίνεται τη σειρά του για τον πολύ απλό λόγο ότι εγώ είχα πολύ λιγότερα μπουκάλια από εκείνον και δεν γινόταν να περιμένω όρθιος κάτω από τον καυτό ήλιο. Εκείνος, όχι απλά δεν μου έδωσε τη σειρά του, αλλά έκρινε σωστό να μου βάλει και τις φωνές, λες και κάναμε μαζί φαντάροι. Τότε σώπασα και αρκέστηκα να τον κοιτώ με μισό μάτι. Τι έλεγα από μέσα μου, μπορείτε να το φανταστείτε! Και επειδή υπάρχει θεία δίκη άρχισε να φυσάει δυνατά και να σκορπίζονται δεξιά κι αριστερά τα δικά του μπουκάλια. Με έπιασε νευρικό γέλιο, χωρίς να το θέλω. Μετά ήρθε η αδερφή μου να με αντικαταστήσει, γιατί έπρεπε να πάω στο γιατρό. Δυστυχώς, φίλες και φίλοι, ζούμε στη χώρα του «δε βαριέσαι αδερφέ!» και του «δεν πειράζει!». Και όμως. Κάποιες φορές πειράζει και μάλιστα πολύ.
Τάδε έφη Κωνσταντίνος Ιωακειμίδης Πέμπτη
12/06/2025
.jpg)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου