Βιβλιοπρόταση | Μανίνα Ζουμπουλάκη | Κακή νοικοκυρά, μέτρια μαγείρισσα, τουρίστρια μάνα | Μυθιστόρημα | Εκδόσεις Παπαδόπουλος

 

Πώς είναι άραγε να χαρακτηρίζεσαι «κακή νοικοκυρά, μέτρια μαγείρισσα, τουρίστρια μάνα», στα πενήντα-φεύγα σου, όταν ακόμα κι αν το θέλεις είναι πολύ αργά για να αλλάξεις εν κινήσει; Όταν η κόρη σου σού τη λέει γιατί είναι στο τέλος της εφηβείας (17), ο γιος σου σού τη λέει γιατί είναι στην αρχή της εφηβείας (14), ο άντρας σου, που σου έχει πει όλα τα παραπάνω σε παρατάει γιατί είσαι όλα τα παραπάνω, κι εσύ που δούλευες σε τσίρκο μέχρι προχθές μένεις σόλο αρκούδα να φέρνεις βόλτα τα παιδιά και τα καθημερινά τους δράματα, το σπίτι και τη λάτρα του, τα πλυντήρια, τα μαγειρέματα, τα κουζινικά και τα εξωκουζινικά, φίλες, φίλους, (ψιλο)δουλειές και το ζοφερό “Club27”, που ασχολείται μόνο με καλλιτέχνες οι οποίοι έφυγαν από τη ζωή νέοι…

 

Ειλικρινά, αν δεν ήμουν η Σόνια, η εν λόγω πενήντα-φεύγα μητέρα των δύο εν λόγω παιδιών, άρτι χωρισμένη, πρώην καλλιτέχνιδα του τσίρκου και νυν ταχυδακτυλουργός, αν δεν είχα μια «ηλίθια» αίσθηση του χιούμορ και φίλες με αντίστοιχη αίσθηση του χιούμορ, δεν έχω ιδέα πώς θα απαντούσα σε αυτές τις ερωτήσεις. Αλλά επειδή είμαι, ευτυχώς, η Σόνια, δηλαδή όλα τα παραπάνω, ίσως καταφέρω να βγάλω άκρη. Ίσως λύσω το μυστήριο του πώς έγινα «κακή νοικοκυρά, μέτρια μαγείρισσα, τουρίστρια μάνα» και ίσως γελάσω λίγο λύνοντάς το. Όσο μπορεί να γελάσει μια γυναίκα που είναι όλα τα παραπάνω και επιπλέον έχει την τάση να ξεχνάει τις πρακτικές υποχρεώσεις της (αλήθεια, μαλακτικό πήρα;)

 

Μυθιστόρημα σε ενεστώτα χρόνο, από τη Μανίνα Ζουμπουλάκη

 

"Περνούσα υπέροχα με τα παιδιά μου όσο ήταν μικρά και οι φίλες μου το ξέρουν, με είχανε φάει στη μάπα, με φάγανε για δέκα υπέροχα χρόνια… τα οποία πληρώνω ακριβά τώρα. Όπως όλα στη ζωή έτσι και τα ωραία χρόνια που περνάς με τα παιδάκια σου, αν είσαι τυχερή, έρχονται με λογαριασμό, με ένα χοντρό μπουγιουρντί όταν τα παιδάκια σου πλησιάζουν την εφηβεία. Το Σύμπαν γελάει χαιρέκακα, «Καλοπέρασες μαντάμ μια δεκαετία, ε; Ήρθε η ώρα να πληρώσεις!»

Κι αρχίζεις να πληρώνεις.

Τα παιδιά σου μιλάνε απότομα στην αρχή, εκεί γύρω στα 12. Έπειτα σε κλάνουν όταν τους μιλάς και σε γράφουν και δεν σε παρακολουθούν καθόλου που επιμένεις να πάρουν κλειδιά ή να φάνε το πιάτο που άφησες σκεπασμένο στο τραπέζι ή να κλείσουν το φως στο σαλόνι πριν κοιμηθούν. Έπειτα είναι σα να μην υπάρχεις. Κι έπειτα σε βρίζουν κανονικά. Σε λένε ηλίθια και βλαμμένη και τρελή πολύ συχνά, ή τουλάχιστον τα δικά μου παιδιά μου τα λένε αυτά, όπως και «χέσε με ρε μαμά» και «δε με παρατάς ρε μαμά». Οι αφορμές είναι ασήμαντες, όπως ήταν και με το μπαμπά τους μια και το’ φερε η κουβέντα. Λες πχ, «Δεν είναι καλό αυτό το σοκολατάκι» και σου λένε, «Μια χαρά είναι το σοκολατάκι, εσύ είσαι τρελή». Αν διαμαρτυρηθείς, σε ταπώνουν με το «χέσε μας» και ησυχάζεις."

 

Το πρώτο βιβλίο της μου το έκανε δώρο η ίδια πριν πολλά χρόνια. Πριν καν εκδοθεί το πρώτο μου βιβλίο. «Πως να γράψεις» ένα εγχειρίδιο δημιουργικής γραφής που με βοήθησε απίστευτα στα πρώτα μου λογοτεχνικά βήματα. Έτσι γνωριστήκαμε. Λίγο αργότερα η ίδια μου έκανε μαθήματα δημιουργικής γραφής και παράλληλα διάβαζα τα βιβλία της. Το ένα μετά το άλλο. Ειλικρινά δεν τα χόρταινα. Τη συμπάθησα αμέσως τη δασκάλα μου. Ο τρόπος που έχει να μεταλαμπαδεύει τις γνώσεις της στους νέους συγγραφείς είναι μοναδικός. Από τότε γίναμε φίλοι. Και παρότι δεν είμαστε κολλητοί ξέρει ότι είμαι πάντα εκεί. Ξέρω πως είναι πάντα εδώ για μένα.

Στο νέο της βιβλίο κάνει πάλι τη διαφορά. Δεν είναι ροζ πεντακοσίων σελίδων και βάλε και δεν μιλά για έρωτες και ηλιοβασιλέματα. Παρουσιάζει τη σύγχρονη Ελληνίδα ακριβώς όπως είναι με όλα τα υπέρ και όλα τα κατά. Δεν φοβάται μην την κρίνουν, καταβάλει υπεράνθρωπες προσπάθειες για να είναι δυνατή, δεν μασάει πουθενά. Κι αν σκοντάφτει και λυγίζει σε κάποια δυσκολία παίρνει μια βαθιά ανάσα και ξανά προς τη δόξα τραβά. Και όλα αυτά δοσμένα με άφθονο χιούμορ. Το χιούμορ της Μανίνας Ζουμπουλάκη. Που ποτέ δεν το βαριέσαι. Που ποτέ δεν επαναλαμβάνεται.

Το νέο της βιβλίο είναι εξαιρετικό και απολαυστικό. Η βάση του είναι η σχέση μιας μάνας με τα παιδιά της και με ότι συνεπάγεται αυτό. Δεν έχει εποχή. Δηλαδή δεν είναι αποκλειστικά βιβλίο παραλίας ή βεράντας τις ώρες του μεσημεριού. Ο τρόπος γραφής είναι χαρακτηριστικός για όσους έχουν διαβάσει και τα προηγούμενα βιβλία της. Εάν δεν έχετε διαβάσει κάποιο να λοιπόν μια καλή ευκαιρία να τη γνωρίσετε. Χαμένοι πάντως δεν θα βγείτε! Σας το προτείνω ανεπιφύλακτα!