Για καφέ με τον Παντελή Χατζηκυριάκου

 

Έχετε χρόνο για ένα καφεδάκι;

Φυσικά!

Τι θυμάστε πιο έντονα από τη ζωή σας στη Θεσσαλονίκη;

Τα κάστρα της πόλης μου. Το ησυχαστήριο της σκέψης και καθαρτήριο της ψυχής μου. Το μέρος που επισκέφθηκα πριν από κάθε μικρή και μεγάλη αλλαγή που έκανα. Πριν από κάθε απόφαση που πήρα, ή δεν πήρα. Οι μνήμες από τα ξέγνοιαστα, τα ανέμελα, τα φοιτητικά αλλά και τα πιο ώριμα χρόνια της μετέπειτα ζωής μου, έχουν όλες τους κάτι από τα κάστρα της Θεσσαλονίκης. Έχουν εικόνες, ήχους και αρώματα από τα ημιφωτισμένα καλντερίμια, τα γραφικά στενάκια και τα διατηρητέα χαλάσματα μιας εποχής άλλης, που δεν έπαψαν ποτέ να είναι «εκεί» για εμένα.

Ποια είναι η κινητήριος δύναμη σε όλα αυτά τα όμορφα που κάνετε;

Η ανάγκη τού να δραπετεύω από την πραγματικότητα. Είναι αυτό το αληθινό, το ανεξάρτητο από τη δυνατότητα ή τη διάθεση αντίληψής του από τον καθένα, που παραμένει αμετάβλητο στο χώρο και στο χρόνο, που πρέπει να το αντέξουμε. Είναι η ανάγκη τού να δημιουργεί κανείς δικούς του κόσμους ώστε να αντέξει τον δεδομένο. Είναι εκείνες οι εσωτερικές εξορμήσεις που επιχειρεί ο καθένας ώστε να βρίσκει τη δύναμη να ισορροπεί μεταξύ όσων δεν έκανε και όσων αναγκάζεται να κάνει, διατηρώντας έτσι το παιδί μέσα του ζωντανό. Είναι εκείνος, ο άλλος κόσμος, που χτίζουμε, γκρεμίζουμε και ξαναχτίζουμε, ώστε τελικά να ζήσουμε στο δικό μας.

Μιλήστε μας λίγο για το site σας;

Τα «Άδυτα της Ψυχής» ήταν μια προσπάθεια να αυτονομηθώ σε οτιδήποτε αφορούσε στη γραφή. Ξεκίνησα να αρθρογραφώ στο διαδίκτυο το 2016 δίνοντας έτσι σε ένα χόμπι ζωής ένα χαρακτήρα πιο τακτικό, πιο οργανωμένο και πιο επίσημο. Έως τότε υπήρχαν μόνο άτακτα προσχέδια και πρόχειροι στίχοι ξεχασμένοι σε παλιά τετράδια και κλειδωμένες τηλεφωνικές συσκευές. Λίγο καιρό μετά, έχοντας διαμορφώσει μια πιο κατασταλαγμένη - πεζή πια - τεχνική­­ για τα γραπτά μου, ξεκίνησα να στεγάζω σκέψεις και ανησυχίες σε ένα προσωπικό καταφύγιο που έμελλε να αποτελέσει το εσωτερικό αντιστάθμισμα για οτιδήποτε «έκτακτο» στη ζωή. Ένα κοίτασμα καύσιμης ύλης για να αντεπεξέλθει κανείς στην επαγγελματική ανασφάλεια, στη διαρκή απογοήτευση, τις προσωπικές αναζητήσεις και τις μικρές ή μεγάλες αναγεννήσεις που στιγματίζουν το «πέρασμα» του καθενός μας.

Τι είναι το Μεταξύ μας;

Το «Μεταξύ μας» είναι ένα εγχείρημα που προέκυψε μέσα από τις διαπροσωπικές σχέσεις στις οποίες συνετέλεσε η γραφή. Είχα ένα μότο: ότι οι άνθρωποι που γνωρίζονται «από μέσα προς τα έξω» (διαβάζοντας δηλαδή ο ένας τον άλλον), γνωρίζονται καλύτερα, πιο γρήγορα και φυσικά, μειώνουν τις πιθανότητες να απογοητεύσουν ο ένας τον άλλον. Με κάποιους από τους ανθρώπους λοιπόν αυτούς, και συγκεκριμένα με τον φίλο μου τον Λουκά τον Αναγνωστόπουλο, συστήσαμε τον Φεβρουάριο του 2018 το «Μεταξύ μας» θεμελιώνοντάς το σε 2 βασικούς πυλώνες. Αφενός στην προσπάθειά μας να απαλλαγούμε αλλά και να αποφύγουμε πρότυπα και συμπεριφορές που απορρίψαμε όσον καιρό αρθρογραφούσαμε ως συντάκτες σε ξένους ιστότοπους, και αφετέρου στην ανάγκη μας να μεγαλώσουμε την παρέα αυτή, γιατί ερχόμενοι σε καθημερινή επαφή με περιπλανώμενες ψυχές που έψαχναν κάποια αδέσποτη λέξη από την οποία θα εκφράζονταν και τελικά θα πιάνονταν προκειμένου να ξορκίσουν τους δικούς τους δαίμονες, καταλάβαμε ότι τελικά είμαστε περισσότεροι από τα 10-12 άτομα που ξεκινήσαμε το ταξίδι στον κόσμο των λέξεων. Η παρέα αυτή μεγάλωσε και αριθμεί πλέον περισσότερους από 30 συντάκτες και 3.700 κείμενα ανηρτημένα στην πλατφόρμα του «Μεταξύ μας». Άλλοι έμειναν, άλλοι έφυγαν και κάποιοι εξακολουθούν να γράφουν με την ίδια ένταση και την ίδια ζέση. Αυτό όμως που χαρακτηρίζει το «Μεταξύ μας» και το διατηρεί ζωντανό, είναι οι αναμνήσεις από τα ξενύχτια, τις ασωτίες, τις εξομολογήσεις και τις αλήθειες που μοιραστήκαμε, ιδιαίτερα στα πρώτα χρόνια της διαδρομής μας, και σίγουρα η ελπίδα ότι κάπου παρακάτω μας περιμένουν ξανά.

Έχετε ελεύθερο χρόνο;

Ο χρόνος μου είναι πολύ περιορισμένος. Αγαπώ τον αθλητισμό με τον οποίο ασχολούμαι από τα 8 μου χρόνια μέχρι και σήμερα μέσα από διάφορες αθλητικές δραστηριότητες. Επιδιώκω να βρίσκω χρόνο για να διαβάζω, από τη στιγμή που πια δε γράφω με την ίδια συχνότητα. Επειδή όμως ακριβώς ο ελεύθερος χρόνος μου είναι ελάχιστος πλέον, προσπαθώ να διατηρήσω ζωντανή την επαφή μου με τις λέξεις με έναν τρόπο πιο ενεργό. Εσχάτως, ασχολούμαι με την επιμέλεια και τη διόρθωση κειμένων και άλλων γραπτών δοκιμιακού τύπου, έπειτα από παρακολούθηση σχετικών προγραμμάτων στο Εθνικό Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών.

Τι σας κάνει πιο δυνατό;

Το να βρίσκω τρόπους να αισθάνομαι νέος σε μια πραγματικότητα που φθείρεται, φθείρει και σε πολλές περιπτώσεις διαφθείρει.

Ποιο είναι το μότο της ζωής σας;

Οι άνθρωποι που γνωρίζονται από μέσα προς τα έξω, γνωρίζονται καλύτερα.

Στείλτε το δικό σας μήνυμα στους αναγνώστες του blog.

Παρακολουθώ την προσπάθεια του Κωνσταντίνου Ιωακειμίδη το τελευταίο διάστημα κατά το οποίο αρθρογραφεί στο Μεταξύ μας. Χαίρομαι ιδιαίτερα που η συνέντευξη αυτή δημοσιεύεται στο blog του, γιατί ο Κωνσταντίνος καταφέρνει έμπρακτα αυτό που παλεύω να καταστήσω αναγκαίο και σαφές μέσα από πεζά κείμενα όλα αυτά τα χρόνια. Διοχετεύει τέχνη στη ζωή του και αντλεί ζωή από την τέχνη του. Δεν είναι εύκολο. Γνωρίζω πολύ κόσμο (συμπεριλαμβανομένου εμού) που προκειμένου να βιοποριστεί αφήνει μια φυσική ευχέρεια κλεισμένη σε κάποιο χρονοντούλαπο με την ελπίδα ότι κάποια στιγμή, οι συνθήκες θα συγκατατεθούν ώστε να της ξαναδοθεί. Δε συμβαίνει ποτέ αυτό. Οι άνθρωποι όπως ο Κωνσταντίνος που έχουν κερδίσει αυτό το στοίχημα με την καθημερινότητά τους έχουν πετύχει το ακατόρθωτο. Ο Κωνσταντίνος έχει δρομολογήσει τα όνειρά του γράφοντας μια σειρά από βιβλία και αυτή την «ευτυχία» την αποπνέει - εμπνέοντας κι άλλους αναζητητές του ονείρου που χάθηκαν στη διαδρομή. Θα ευχηθώ λοιπόν να είναι γερός, δυνατός και το ίδιο παραγωγικός για όλη την υπόλοιπη ζωή του. Ήταν χαρά και τιμή μου η κουβέντα μαζί του!

Ευχαριστώ πάρα πολύ για το χρόνο σας!!