Συνέντευξη με τη συγγραφέα Πόπη Δέδε-Δεσύλλα

 

Ποια είναι η δύναμη του πλίθινου σπιτιού;

 

Η δύναμη του πλίθινου σπιτιού είναι η δύναμη  των ενοίκων του. εννέα παιδιών που αγωνίζονται από την παιδική τους ηλικία με γνώμονα την ελπίδα και την εντιμότητα. Είναι η δύναμη του ανθρώπου να αντιστέκεται στους δύσκολους καιρούς. Και αυτή είναι η διαχρονική αξία που θέλω να καταθέσω. Το πλίθινο σπίτι  υπήρξε στις παρυφές μιας επαρχιακής πόλης και ήταν προϊόν άμισθης συλλογικής εργασίας. Και το πλίθινο σπίτι με δίδαξε ότι  η ευτυχία βρίσκεται στην αγάπη και στην αλληλεγγύη.

        

 

         Τι πραγματεύεται  το βιβλίο σας;

Το βιβλίο μου είναι πολυεπίπεδο. Είναι ηθογραφικό, κοινωνικό και ιστορικά αιχμηρό. Είναι μία συγκλονιστική λογοτεχνική μαρτυρία όπως χαρακτηρίστηκε. Πραγματεύεται τα δύσκολα χρόνια και τη σκληρή ζωή  στην επαρχία κατά τη δεκαετία του ’50 και του ’60 τότε που τα παιδιά έρχονταν στο σχολείο ξυπόλυτα μες το καταχείμωνο.  Αναφέρομαι στη χούντα και τη Μεταπολίτευση. Παρακολουθώντας, μέσα από αληθινά περιστατικά, την εξέλιξη των ηρώων του βιβλίου στην επαρχία και αργότερα στην Αθήνα , ο αναγνώστης γίνεται κοινωνός του κλίματος κάθε εποχής .Τα γεγονότα θα τον συγκινήσουν, θα τον εντυπωσιάσουν και θα τον παραξενέψουν. Ένα κεφάλαιο του βιβλίου μου αναφέρεται στη φρίκη της χούντας με ιδιαίτερη μνεία στους πολίτες που βασανίστηκαν και άλλοι πέθαναν από τα βασανιστήρια.

 

         Πόσο καιρό σας πήρε να το ολοκληρώσετε;

Έναν χρόνο.

    

 

        Υπήρξε κάτι που σας δυσκόλεψε κατά τη διάρκεια της συγγραφής;                   

Επειδή αναφέρομαι σε αληθινά γεγονότα δεν δυσκολεύτηκα στη συγγραφή. Για τα γεγονότα όλων των δεκαετιών είχα άμεση αντίληψη έστω και αν δεν είχα σε όλα προσωπική συμμετοχή.

        

1 

Ποια  είναι η πιο δυνατή ηρωίδα;

Η Ελπίδα, η νοικοκυρά του υπαρκτού πλίθινου σπιτιού με τα εννέα παιδιά και τον εξόριστο σύζυγο μου έδωσε το έναυσμα για τη συγγραφή. Ήταν το πρότυπο της γειτονιάς και το συναξάρι για κάθε πικραμένον. Δούλευε σε εργοστάσιο και στα χωράφια και συντηρούσε την οικογένεια αφού ο άντρας της ήταν ανήμπορος εφ’ όρου ζωής .Αν και δεν είχε τελειώσει  το δημοτικό  ο ορθολογισμός και η σοφία της με είχαν εντυπωσιάσει. Ήταν η Ελπίδα που έκανε  να μοσχοβολούν οι τοίχοι του πλίθινου σπιτιού.

 

Τι θα συμβουλεύατε έναν συγγραφέα.

Να έχει εμπιστοσύνη στον εαυτόν του, να τολμήσει και να μην αναβάλει τον στόχο του.

 

Ποιο είναι το μότο της ζωής σας;

Οι δειλοί δεν ξεκίνησαν ποτέ και οι αδύνατοι πέθαναν στον δρόμο.

 

Στείλτε το δικό σας μήνυμα στους αναγνώστες του blog.

Nα περιδιαβαίνουμε το σημαντικό blog methismenesistories  προς αναζήτηση καλλιτεχνικών και πνευματικών αγαθών.

1