Ο πιο καλός ο μαθητής ήμουν εγώ στην τάξη…

 

Εντάξει τώρα, υπερβολές! Υπήρχαν άλλοι συμμαθητές και συμμαθήτριες, πολύ καλύτεροι από μένα. Θα έλεγα, ότι όλα τα χρόνια, ήμουν ένας μέτριος μαθητής και όχι επειδή δεν ήμουν έξυπνος, αλλά επειδή ήμουν λιγάκι – έως πολύ – τεμπελάκος. Την Β’ τάξη του Γυμνασίου και την Α’ τάξη του Λυκείου τις έκανα από δύο φορές! Φυσικά δεν φταίνε οι καθηγητές μου γι’ αυτό. Εγώ δε διάβαζα. Στο μόνο που ήμουν πρώτος, ήταν το μάθημα των καλλιτεχνικών! Επίσης, ήμουν πρώτος και στις εκδηλώσεις του σχολείου. Πρώτος στο χορό, πρώτος και στο θέατρο. Πρώτος και στο τραγούδι. Στην Γ’ τάξη του Γυμνασίου είχα γράψει ένα μονόπρακτο. «Ο βλάχος και η δημοσιογράφος». Κάναμε πολλές πρόβες με την φίλη μου την Αλέκα, γιατί είχα τον επαγγελματισμό από μικρός. Στο τέλος της χρονιάς, το παρουσιάσαμε στην αποχαιρετιστήρια εκδήλωση του σχολείου, και όλοι, μα όλοι, γελάσανε πολύ! Όλοι τότε μου έλεγαν να γίνω ηθοποιός. Και όντως έγινα. Όχι επειδή μου το έλεγαν οι άλλοι, αλλά επειδή από πολύ μικρή ηλικία είχα μέσα μου το «μικρόβιο» του θεάτρου. Όταν τέλειωσα από το στρατό, έδωσα εξετάσεις και πήρα υποτροφία για την δραματική σχολή του μεγάλου Βασίλη Διαμαντόπουλου «Ίασμος». Τα πιο όμορφα χρόνια της ζωής μου! Οι απαιτήσεις πολλές. Αλλά εμένα το όνειρό μου γινόταν πραγματικότητα. Στη συνέχεια άνοιγαν και οι πόρτες σιγά σιγά. Έπαιξα σε διάφορα θέατρα… αλλά και στο Ηρώδειο! Έπαιξα και κάποιους μικρούς ρόλους σε σήριαλ στην τηλεόραση. Ποτέ μου δεν την χώνεψα. Είχε όμως καλά χρήματα. Και μετά από χρόνια, όταν έπαιζα σε παραγωγές του Κρατικού Θεάτρου Βορείου Ελλάδος, έγραψα το πρώτο μου θεατρικό, μια μαύρη κωμωδία, με τίτλο «Το τελευταίο botox». Επέστρεψα στην Αθήνα με ελάχιστα χρήματα, αλλά επειδή ήθελα να το ανεβάσω,  πήρα ένα δάνειο και το έκανα πραγματικότητα. Συνεργάστηκα με ένα bar theater στου Ψυρρή, που ήταν και της μόδας και παρόλο που δεν με γνώριζε ο κόσμος, η παράσταση σημείωσε μεγάλη επιτυχία! Τότε, όλοι οι φίλοι και οι συγγενείς, με παρότρυναν να σταματήσω το θέατρο και να αρχίσω να γράφω. Φυσικά και έκανα μαθήματα δημιουργικής γραφής, με τη συγγραφέα Μανίνα Ζουμπουλάκη, η οποία μου έμαθε πολλά και της είμαι ευγνώμων. Το πρώτο μου βιβλίο, που ήταν το θεατρικό σε διασκευή, κυκλοφόρησε με τον τίτλο «Το τελευταίο botox και άλλες ιστορίες». Το δεύτερο βιβλίο που έγραψα, είναι το «Ερμή…μη!» και τα δυο βιβλία είναι εξαντλημένα πια. Ακολούθησαν τα: «Φόνοι στην Κρυστάλλη», «Η γριά βαλίτσα», και το «Η φωνή μέσα μου». Και τα τρία από τις Εκδόσεις Πνοή. Φτάνουμε στο σήμερα, με δυο ακόμα βιβλία, που αγαπήθηκαν πολύ! «Το αγόρι που δεν ήθελε να μεγαλώσει» και το «Ευφροσύνη – όλα όσα θυμάμαι». Και τα δύο αυτοέκδοση αν τα θέλεις στείλε μου στο inbox θα χαρώ πολύ! Με τα χρόνια κατάλαβα, πως δεν είναι απαραίτητο να είσαι ο πρώτος στην τάξη, με πολλά πτυχία να στολίζουν τον τοίχο του δωματίου σου, αλλά αν έχεις όρεξη, πείσμα και μεράκι, όσους στόχους κι αν βάλεις, όλα μπορείς να τα καταφέρεις!    

 

 

Κλικ Μαρία Γεωργαντά