«Μεσάνυχτα στο Βιβλιοπωλείο»

 

Κάθε μέρα περνάω απ’ έξω. Μένω σε μια υπόγεια γκαρσονιέρα στο επόμενο στενό. Το κοιτώ επίμονα. Το φλερτάρω. Μέχρι εκεί όμως. Είναι το βιβλιοπωλείο που πάντα ονειρευόμουν να έχω. Είναι ένα στολίδι. Ένα διαμάντι. Αγαπώ τα βιβλία. Και ποιος συγγραφέας δεν τα αγαπά; Το πρόβλημα είναι ότι είμαι ένας άφραγκος συγγραφέας. Τα ποσοστά που παίρνω από τις πωλήσεις των βιβλίων μου αρκούν μόνο για τα τσιγάρα μου.

Ένα βράδυ, μου μπήκε μια φαεινή ιδέα! Να κάνω διάρρηξη στο βιβλιοπωλείο. Δεν υπήρχε άλλος τρόπος να κάνω τόσα βιβλία δικά μου. Ξέρω ότι είναι τρέλα αλλά και πάλι αν με πιάνανε θα τους έλεγα την αλήθεια. Ότι αγαπώ τα βιβλία. Ότι είμαι τακτικός πελάτης και ότι έπρεπε οπωσδήποτε να πάρω ένα βιβλίο που θα με βοηθούσε στην έρευνα που κάνω.

Ντύθηκα στα μαύρα για να μη δίνω στόχο. Η ώρα δώδεκα τα μεσάνυχτα. Άρχισα να περπατώ αμέριμνος. Κοιτούσα προσεκτικά δεξιά κι αριστερά. Μπροστά και πίσω μου. Ευχόμουν να με θέλει η καλή μου η τύχη και να μη βρω κανέναν μπελά. Σταμάτησα έξω από το βιβλιοπωλείο. Έβγαλα τον σουγιά από την τσάντα μου και παραβίασα την κλειδαριά.

Μπήκα μέσα και η αδρεναλίνη μου ανέβηκε στα ύψη! Όπου κι αν κοίταζα έβλεπα βιβλία. Αμέτρητα βιβλία που με μεγάλη μου χαρά θα τα έκανα δικά μου. Αν όχι όλα σίγουρα κάποια από αυτά. Ξαφνικά κάτι άκουσα και έσπασε η ησυχία. «Κανένα ποντίκι θα είναι…» σκέφτηκα.   

«Καλησπέρα» μου είπε η δεσποινίς και με άφησε με το στόμα ανοιχτό.

«Καλησπέρα» τραύλισα

«Είμαι η Άννα Καρένινα» είπε

«Ναι σας γνωρίζω! Είστε πολύ διάσημη ηρωίδα!» απάντησα ενθουσιασμένος.

«Πάρε με μαζί σου» με παρακάλεσε και ένα δάκρυ κύλησε στο μάγουλό της «Βαρέθηκα εδώ μέσα να μαζεύω σκόνη».

«Εντάξει… κανένα πρόβλημα». Πήρα τον τόμο από το ράφι και τον έβαλα στην τσάντα μου.

«Και θα αφήσεις εμένα εδώ μέσα;» άκουσα μια άλλη φωνή.

«Εσύ ποιος είσαι;» φώναξα

«Ο –Ηλίθιος-… αλλά επειδή ανήκω στα κλασσικά δεν μου δίνουν πια καμία σημασία»

«Κανένα πρόβλημα! Θα σε πάρω κι εσένα!» πήρα τον –Ηλίθιο- από το ράφι και τον έβαλα στην τσάντα μου.

Δεν πέρασαν λίγα δευτερόλεπτα και άκουσα ένα σκυλάκι να γαβγίζει. Φοβήθηκα. Τρόμαξα μη με πάρουν χαμπάρι και ειδοποιήσουν την αστυνομία…

«Με λένε Μάγκα! Μη φοβάσαι! Το καλό σου θέλω! Θέλω απλά να σου πω ότι αυτό που κάνεις δεν είναι καθόλου σωστό!»

«Δηλαδή εγώ που τόσα χρόνια κάθομαι και μετράω τ’ άστρα είμαι χαζός;»

Ακούστηκε ένας πιτσιρικάς. Και ξαφνικά όλο το βιβλιοπωλείο γέμισε ήρωες και ηρωίδες από μυθιστορήματα κλασικά η μη. Παραμύθια και νουβέλες. Διηγήματα και ποιήματα. Πολλές φωνές που ήταν αρκετές για να με ξυπνήσουν…

Η ώρα δέκα το πρωί. Το τηλέφωνο χτύπησε. Ήταν η μητέρα μου.

«Σου έβαλα στο λογαριασμό πενήντα ευρώ για τη γιορτή σου! Κανόνισε πάλι να πας να αγοράσεις βιβλία! Χρόνια σου πολλά μικρέ μου συγγραφέα! Πάντα δημιουργικός κι ευτυχισμένος να είσαι!»