Ώρα 6:30 που μου. Πίνω τον πρώτο
καφέ της ημέρας για ν’ ανοίξει έστω το δεξί μάτι το οποίο αρνείται πεισματικά.
Για το αριστερό ούτε λόγος. Μικρά θεότρελα πουλιά μου λένε «καλημέρα».
Τραγουδιστά, πάντα τραγουδιστά όπως μόνο εκείνα ξέρουν. Αν δεν αντίκριζα τις
πολυκατοικίες θα νόμιζα πως βρίσκομαι σε κάποιο όμορφο χωριό μακριά απ’ την
Αθήνα. Δε βαριέσαι. Και στη γειτονιά μου μια χαρά περνάω. Τα λουλούδια στο
μπαλκόνι μου ολάνθιστα και χρωματιστά μου λένε κι αυτά τη δική τους «καλημέρα»
και το δυνατό τους άρωμα αλλάζει το τοπίο. Ανταποδίδω μ’ ένα χαμόγελο -
αληθινός gentleman. Το φως του ήλιου εισβάλλει με θράσος στο δωμάτιό μου
και τότε παίρνω τη μεγάλη απόφαση. Μια βαθιά ανάσα είναι αρκετή. Βάζω στη μέρα
μου χρώματα ζωηρά, τ’ αγαπημένα μου κι ας μην είμαι ζωγράφος. Την ντύνω με τις
πιο όμορφες μελωδίες κι ας μην είμαι μουσικός. Κοιτάζω τον πεντακάθαρο ουρανό
και λέω «καλημέρα» χωρίς να περιμένω απάντηση. Αυτή είναι μια ξεχωριστή μέρα κι
ας μην είναι γιορτή. Θα χαμογελάω μέχρι να βραδιάσει. Αυτή είναι η δική μου
μέρα. Θα βάλω την υπογραφή μου ή μια κόκκινη καρδιά και δεν θα επιτρέψω σε
κανέναν και σε τίποτα να μου τη χαλάσει. Θα βάλω στο πόμολο της πόρτας
«DO NOT DISTURB» για να ταξιδέψω στον δικό μου κόσμο όπως εγώ θέλω.
«καλημέρα» και πάλι «καλημέρα»!
Κλικ Μαρία Γεωργαντά
.jpg)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου