ΑΚΟΜΑ ΤΟ ΘΥΜΑΜΑΙ ΕΚΕΙΝΟ ΤΟ ΠΑΡΤΥ…

 

Μάρτιος του 1993 ήταν στα γενέθλια της κολλητής μου φίλης της Σοφίας. Το πατρικό σπίτι της ήταν πιο μεγάλο από το δικό μου με ωραία διακόσμηση και τζάκι. Στα μάτια μου φάνταζε τεράστιο. Το σπίτι των ονείρων μου.

Είχε καλέσει όλα τα παιδιά της τάξης του 7^ου Δημοτικού σχολείου Νίκαιας. Οι συμμαθητές μου με κορόιδευαν την ώρα που χόρευα. Έτρεξα στο δωμάτιό της και έβαλα τα κλάματα. Ποτέ δεν μπορούσα να ξεχάσω ότι ήμουν το αγοροκόριτσο της τάξης. Έτσι με αποκαλούσαν τα αγόρια επειδή έκανα παρέα με κορίτσια.

Η Σοφία θύμωσε και αφού τους μάλωσε ήρθε στο δωμάτιο να με παρηγορήσει. Κάποια στιγμή τα δάκρυα σταμάτησαν. Είχε αγοράσει μια κασέτα της Lacta με τα πιο ερωτικά τραγούδια. Μεγάλες επιτυχίες την εποχή εκείνη. Το αγαπημένο μου τραγούδι ήταν το «Έχω μια καρδιά» και το τραγουδούσε η αγαπημένη μου Κωνσταντίνα.

Ο πατέρας της Σοφίας ο κύριος Γιώργος έβαλε όλα τα παιδιά σε έναν κύκλο και εμένα στο κέντρο. Πάτησε το play κι εγώ ενθουσιασμένος άρχισα να χορεύω. Μετά το χόρεψα ξανά και ξανά.

Χιλιάδες εικόνες. Αμέτρητες αναμνήσεις από το παρελθόν μου χτυπούν την πόρτα. Άλλες γλυκές σαν ένα βάζο μέλι και άλλες πικρές σαν τον καφέ. Μπορεί με τα αγόρια να μη κράτησα καμία επαφή, με τη Σοφία όμως από το νηπιαγωγείο μέχρι και σήμερα μας δένει μια δυνατή και αγνή φιλία.

Σοφία μου… κολλητή μου… σε ευχαριστώ μέσα από τα βάθη της καρδιάς μου για όλες τις στιγμές που ζήσαμε μαζί και για όλες όσες θα έρθουν.