Το Σαββατοκύριακο μου το πέρασα ξαπλωμένος συντροφιά
με το νέο βιβλίο του Γεώργιου Τζιτζικάκη. Δεν κατάλαβα πως πέρασε τόσο γρήγορα
ο χρόνος. Πότε το άρχισα και πότε το τελείωσα. Ο Παραθεριστής δεν γράφει αλλά
μιλά. Και δεν μιλά ακριβώς αλλά φωνάζει για όλα όσα περνάει. Για εκείνο το
καλοκαίρι που φαντασιώνεται πολλά και διάφορα στο νησί. Μόνος. Πάντα μόνος. Φωνάζει
δυνατά μέσα από τη σιωπή του. Κάνει τα αδύνατα δυνατά να χαρεί, να ξεδιψάσει,
να ζήσει. Οι φοβίες του του κρατούν συντροφιά. Βάζει τις σκέψεις σε μια σειρά. Προσπαθεί
να ισορροπήσει. Θέλει και δεν θέλει να τελειώνει μια ώρα γρηγορότερα από όλα
αυτά. Οι τελευταίες σελίδες είναι η κατάθεση
ψυχής του συγγραφέα. Δίνει κουράγιο και δύναμη με απλά λόγια. Κάπου εκεί
δάκρυσα κι εγώ διαπιστώνοντας πόση δύναμη κρύβουμε μέσα μας τελικά. Συγχαρητήρια!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου