Η Φωτεινή Καιοπούλου στις Μεθυσμένες Ιστορίες

 

«Όταν σβήνουν τα κεριά» τι πραγματεύεται το νέο σας βιβλίο;

Το «Όταν σβήνουν τα κεριά» είναι ένα μυθιστόρημα για τη μνήμη, τη μοίρα και τη δύναμη των δεσμών που μας καθορίζουν. Πρόκειται για ένα ταξίδι ενηλικίωσης και αυτογνωσίας μέσα από τις φωνές τριών γενεών γυναικών, που παλεύουν να μετατρέψουν τον πόνο σε φως και την απώλεια σε ζωή.

Γυναίκες που δίνουν αστείρευτα στους άλλους, συχνά ξεχνώντας τον εαυτό τους· που κουβαλούν πεποιθήσεις και συναισθήματα αλλότρια, και αναζητούν τα δικά τους «υλικά» για να χτίσουν μια στέρεη βάση για τον εαυτό τους και τους γύρω τους. Από την Προύσα και την Κρήτη του προηγούμενου αιώνα έως τη σημερινή Ελλάδα και το Κογκό, η ιστορία τους ξεδιπλώνεται σαν ένα ταξίδι ζωής που ξεκινά από την απουσία και καταλήγει στην απελευθέρωση και τη  λύτρωση.
Το σκηνικό των γεγονότων, συνυφασμένο με τη νεότερη ιστορία, αντικατοπτρίζει τον παγκόσμιο ανθρώπινο πόνο και την αποδόμηση της ελπίδας. Μέσα σε αυτό, τα πρόσωπα προσπαθούν να παραμείνουν άνθρωποι -να κρατήσουν την ουσία τους, ακόμα κι όταν όλα γύρω τους μοιάζουν να καταρρέουν, όταν τα κεριά απ’ έξω σβήνουν και μόνο το φως της ψυχής τους παραμένει οδηγός.

 

Ποια ήταν η κινητήριος δύναμη;

Η κινητήρια δύναμη για το βιβλίο ήταν η παρατήρηση ότι οι ίδιες ιστορίες επαναλαμβάνονται γύρω μας, περνώντας από γενιά σε γενιά. Σχέσεις -στενές ή πιο μακρινές- που μας καθορίζουν, στάσεις ζωής, πεποιθήσεις και  βάρη που συχνά μας κρατούν πίσω, αλλά που μπορούν -αν τα αναγνωρίσουμε- να γίνουν και μοχλός ώθησης για ένα άλμα προς τα εμπρός, αποτέλεσαν την έμπνευση.

Στη ζωή όλων μας υπάρχουν άνθρωποι που αφήνουν ανεξίτηλο αποτύπωμα στην ψυχή μας. Σχέσεις που κυλούν ήρεμα ή ορμητικά — ή που δεν κύλησαν ποτέ και χρειάστηκε να τις αφήσουμε πίσω. Σε όλες, οφείλουμε ευγνωμοσύνη, γιατί διαμόρφωσαν αυτό που είμαστε σήμερα. Ποτέ δεν είναι αργά να πούμε ένα ευχαριστώ, όταν το νιώσουμε, ακόμη κι αν το παραλείψαμε με όσο ζούσαν.

 

Με ποια ηρωίδα ταυτίζεστε απόλυτα;

Θα πρόδιδα όλες τις άλλες αν διάλεγα μόνο μία - κάθε ηρωίδα κουβαλά ένα κομμάτι από εμένα και από τη ζωή μου. Ίσως  η Έλσα ν΄ αντιπροσωπεύει περισσότερο αυτό που είμαι σήμερα, αλλά είναι και η συνέχεια, η εξέλιξη όλων των υπολοίπων.

 

Αντιμετωπίσατε δυσκολίες κατά τη διάρκεια της συγγραφής;

Δεν ξέρω αν θα υπάρξει ποτέ στιγμή που θα απαντήσω αρνητικά σε μια τέτοια ερώτηση. Η δυσκολία ήταν να κρατήσω «καθαρούς» τους χαρακτήρες - ακόμη και στις στιγμές που δεν ήταν- και να διατηρήσω  τη φωνή και τη γλώσσα τους. Η πρωτοπρόσωπη αφήγηση είχε τις δικές της απαιτήσεις, όπως και η αγωνία να μην αδικήσω κανέναν από τους ήρωες που σμίλεψαν αυτό το βιβλίο.

 

Το βιβλίο σας είναι αφιερωμένο στις γυναίκες;

Το βιβλίο μπορεί να τιμά ιδιαίτερα τις γυναίκες, όμως δεν τους ανήκει αποκλειστικά. Η διαγενεακότητα των συναισθημάτων και της φιλοσοφίας της ζωής, δεν είναι μόνο προνόμιο των γυναικών, ξεπερνά τα φύλα. Παρ’ όλα αυτά, οι γυναίκες διαχρονικά δέχθηκαν μεγαλύτερη πίεση, περιορισμένες κοινωνικά, και έφεραν την ευθύνη να μεταφέρουν από γενιά σε γενιά τον τρόπο να ζουν.

 

Τι σας κάνει πιο δυνατή;

Με δυναμώνει η πίστη ότι, αν καταφέρουμε να φτάσουμε στην ουσία μας και να αναγνωρίσουμε την αλήθεια της ψυχής μας, μπορούμε να αξιωθούμε την αγάπη και να ορίσουμε τη ζωή μας όπως εμείς επιθυμούμε. 

Ποια μηνύματα θέλετε να περάσετε;

Τα μηνύματα που θέλω να φτάσουν στον αναγνώστη είναι εκείνα που ο ίδιος είναι έτοιμος να λάβει. Θέλω να δείξω ότι η αλήθεια της ψυχής και η δύναμη της εσωτερικής φωνής δεν χάνονται -μπορούν να επανακτηθούν, ακόμη κι όταν όλα μοιάζουν χαμένα. Μόνο όταν αναγνωρίσει κάποιος τη δική του καθαρή αλήθεια, αποκτά πρόσβαση στην ανεξάντλητη εσωτερική του δύναμη. Επιπλέον, επιδιώκω να φτάσει στον αναγνώστη η αξία της αυτογνωσίας, η δύναμη της ελπίδας και η σημασία της σύνδεσης - πρώτα με τον εαυτό και κατόπιν με τους άλλους-  γιατί μόνο μέσα από αυτή η ζωή μπορεί να ξαναβρεί το φως της.

Η λογοτεχνία περνάει κρίση;

Η λογοτεχνία, όπως κάθε τέχνη, περνάει τις δικές της φάσεις και προκλήσεις. Συνήθως, ως κρίση εννοείται η εμπορική, στενά συνδεδεμένη με την αναγνωστική. Ωστόσο, η ανάγκη για καλές ιστορίες, για αλήθειες που αγγίζουν την ψυχή, παραμένει διαχρονική. Όσο μάλιστα οι εξωτερικές συνθήκες -κυρίως οικονομικές- πιέζουν, τόσο πιο σημαντικός γίνεται ο ρόλος της, καθώς προτείνει διαφορετικές οπτικές. Η λογοτεχνία δεν χάνει ποτέ τη σημασία της· αλλάζει μορφές και τρόπους για να φτάσει στους ανθρώπους.

Ας κλείσουμε με μια αγαπημένη φράση μέσα από το βιβλίο:

…Να αφεθώ και να εμπιστευτώ ότι όλα θα είναι όπως πρέπει να είναι∙ όχι απαραίτητα καλά, αλλά έτσι όπως απαιτεί ο δρόμος της εξέλιξης. Ας γκρεμιστεί ό,τι είναι σαθρό -όσα μείνουν θα είναι εκείνα που πραγματικά θέλω.