ΤΑ ΒΙΒΛΙΑ ΤΟΥ ΦΕΛΙΞ ΝΤΕ ΑΘΟΥΑ ΑΠΟ ΤΙΣ ΕΚΔΟΣΕΙΣ Σ. Ι. ΖΑΧΑΡΟΠΟΥΛΟΣ

 

Ο Φέλιξ ντε Αθούα (Βαρκελώνη, 1944) σπούδασε σε διάφορες πόλεις της Ισπανίας και έκανε διδακτορική διατριβή στη Φιλοσοφία. Έχει δημοσιεύσει ποιητικές συλλογές (Ποίηση 1968-78 και Γλέντι είναι οι δύο τελευταίες), τέσσερα μυθιστορήματα (Τα μαθήματα της Χένας, Τα μαθήματα αναβλήθηκαν, Το τελευταίο μάθημα και Μανσούρα), δύο βιβλία με δοκίμια (Μπωντλαίρ και Η παραδοξολογία του πρωτόγονου). Επίσης συνεργάζεται τακτικά με τον ισπανικό τύπο. Διετέλεσε καθηγητής της Φιλοσοφίας στο Πανεπιστήμιο της Χώρας των Βάσκων, ενώ σήμερα είναι καθηγητής της Αισθητικής στην Αρχιτεκτονική Σχολή της Βαρκελώνης.

Ένα πρωτότυπο και ευρηματικό σε σύλληψη μυθιστόρημα. Ένας κοινότυπος και απροσάρμοστος στο περιβάλλον άνθρωπος παρατηρεί και καταγράφει υπό μορφή ημερολογίου όλα όσα είναι τριγύρω του, προσπαθώντας συγχρόνως να αποκτήσει την αξιοπρέπεια του τελείως ασήμαντου. Αποκτά σχέσεις με τους ανθρώπους του υποκόσμου, εργάζεται για ένα μαφιόζο μαθηματικό, υποβάλλει τον εαυτό του σε μύριες ταλαιπωρίες και τελικά διακόπτει το δρόμο του προς την τελειότητα.

 

Ένα μυθιστόρημα όπου ο ρεαλισμός και η ποίηση βρίσκονται σε τέλεια ισορροπία, όπου η ψυχολογική διείσδυση, η δημιουργική δύναμη, η οξεία παρατηρητικότητα, και το γοητευτικό ύφος αιχμαλωτίζουν τον αναγνώστη.

 

Πρωτότυπο από κάθε άποψη το έργο του Φελίξ ντε Αθούα “Η ιστορία ενός ηλιθίου” (ή το περιεχόμενο της ευτυχίας) όχι μόνο από την άποψη της τεχνικής-αφηγηματικής δομής, αλλά κυρίως από την πλευρά της κοινωνικοηθικής πνοής. Ο συγγραφέας περιγράφει το αδιάκοπο κυνηγητό της ευτυχίας από ένα νέο άνθρωπο μέσα από διάφορα στάδια: την παιδεία, τον έρωτα, την επαγγελματική αποκατάσταση, την τέχνη, το θάνατο.

 

Ένας τόνος μελαγχολικός μα και πολύ θελκτικός διαπνέει όλο το έργο. Ο Φελίξ ντε Αθούα αισθάνεται άπειρη επιείκεια για όλες τις ανθρώπινες αδυναμίες χωρίς ωστόσο να παραλείπει να περιφρονεί και να σαρκάζει ό,τι είναι πρωτόκολλο και όσους είναι δουλικά προσκολλημένοι σ' αυτό και, αφού χειραγωγήσει τον αναγνώστη του μέσα από λαβυρινθώδεις δρόμους, τον αφήνει να βγάλει τα δικά του συμπεράσματα στα ερωτήματα: τι είναι και σε τι καταλήγει η ευτυχία; Είναι πράγματι η ευτυχία μια εξωπραγματική κατάσταση και τη νιώθει κανείς σπάνια ή είναι ανέφικτο ιδανικό;