" Η ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΣΤΙΓΜΗ" ...η ποιητική συλλογή της Κωνσταντίνας Νικολαίδη

 

Η αιώνια πάλη και η αιώνια αγάπη Θεού και ανθρώπου, αυτό πραγματεύεται η δεύτερη ποιητική συλλογή της Κωνσταντίνας Νικολαΐδη και έχει ως κύριο άξονα τον -κατά Θεόν- βίο του Ανθρώπου και την σημαντικότητα της Μνήμης Θανάτου, ώστε να πραγματώσει ο Άνθρωπος το «κατ' εικόνα και καθ' ομοίωσιν» και να αγγίξει την Θέωση.

Στον πυρήνα των δεκατριών ποιημάτων της σύνθεσης αυτής, βρίσκεται η τελευταία στιγμή του Ανθρώπου, η στιγμή που αφήνει την τελευταία του πνοή. Δύο δυνάμεις συγκρούονται τότε, το σκοτάδι και το φως. Αιτία αυτής της σύγκρουσης είναι η ανάγκη της Ψυχής να υπερβεί τα στενά όρια της ύλης και να συναντήσει Εαυτόν αγκαλιάζοντας ολόκληρη την Ύπαρξη. Ακόμα και τον «Γίγαντα» Θάνατο.

Η ποιητική συλλογή «Η ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΣΤΙΓΜΗ» κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Πορφύρα. https://www.porphyrabooks.gr/gr/%CE%B1%CE%BA%CF%81%CE%B9%CF%84%CE%B1%CF%82/%CE%B7-%CF%84%CE%B5%CE%BB%CE%B5%CF%85%CF%84%CE%B1%CE%AF%CE%B1-%CF%83%CF%84%CE%B9%CE%B3%CE%BC%CE%AE

The poetry collection “THE LAST MOMENT” is translated in English, French, Spanish and German and has been released in free e-books. Find them here: www.a-priori.gr/teleftaia-stigmh

Ποίημα «Μεγάλη Εβδομάδα»

Σε χέρια που τρέμαν πέρασα μια νύχτα

Τρέμαν από δέος και στρώναν βάγια

Έσβησα, μα επέζησα

Την επομένη, αλλά χεριά με άναψαν

δάκρυα με έλουσαν, πόνος καρδιάς

Επέζησα

Και μετά αγωνία, και μετά ελπίδα, και ξανά δάκρυα

Τις μέρες των μεταξύ κρύο μάρμαρο κι αναμονή

Και πολύχρωμες αχτίδες φωτός να χαϊδεύουν το σώμα μου

Αυτό το σώμα που όλο και μικραίνει

Και προσευχές, πολλές προσευχές

Ώσπου, χέρια τρεμάμενα ξανά με τύλιξαν

Κοντοσταθήκαμε

Ένιωσα πως θα χανόμουν

Αυτό ήταν

Όμως όχι

Έκλεψα λίγη φλόγα από έναν αδερφό

Όχι δεν την έκλεψα, μου τη δώρισε

Τα χέρια τα τρεμάμενα με έσμιξαν μαζί του

Κι εγώ, εγώ άναψα ξανά

Και μ' έχωσαν βαθιά στο χώμα τα χέρια που τρέμαν

Να καώ μέχρι να χαθώ παίρνοντας και μια ευχή μαζί μου

Την τελευταία μου

«Δόξα σοι!»

Θα χαθώ, θα σβήσω, ναι

Μα άναψα, έζησα

Με μια ευχή, πολλά δάκρυα, και πολλά χέρια

Άλλα κεριά καταλήγουν στα σκουπίδια

πριν προλάβουν ν' ανάψουν καλά-καλά

«Δόξα σοι!