Η
δημιουργία του «Καταστρέφοντας τους θεούς» μοιάζει λίγο με τη λύση ενός
μαθηματικού προβλήματος, όπως κάναμε καμιά φορά παλιά στο σχολείο. Λύναμε ένα
σημείο, γράφαμε δίπλα του το νούμερο (1 π.χ.), το κυκλώναμε, συνεχίζαμε με
κάποιο άλλο σημείο, μετά με ένα τρίτο και στο τέλος πήγαινε όλο χαρά ο δάσκαλος
και μας έλεγε να τα συνδέσουμε. Αυτό ήταν το τέλος του προβλήματος. Κάπως έτσι “βάδισα”
για τη σύλληψή του. Το δικό μου “1”, θαρρώ, πως ήταν αυτό που είχε πει κάποιος
(ίσως ο George
Carlin),
ότι πολλά βιβλία ξεκίνησαν σαν ένα σημείωμα αυτοκτονίας. Το γράφεις σε μια
δύσκολη στιγμή της ζωής σου, το αφήνεις όταν νιώσεις καλύτερα, επανέρχεσαι σε
αυτό και το ξαναδουλεύεις σε άλλες δύσκολες στιγμές (όχι, που θα σ’ αφήνανε)
κ.ο.κ.
Το “2” πρέπει να ήταν μια ιδέα που μου
φάνηκε ενδιαφέρουσα, από τον «Μύθο του Σίσυφου» του Καμύ. Σε ένα σημείο,
αναφέρει κάποιον που σκηνοθέτησε την αυτοκτονία του για να μπορέσει να πουλήσει
περισσότερα αντίτυπα το βιβλίο του. Το “3”
ήταν διττό: η –δημιουργική θέλω να πιστεύω- εμμονή μου και η συνειδητοποίησή
της. Το ένα αντικείμενό της ήταν ο έρωτας, και συγκεκριμένα μια γυναίκα, ενώ το
άλλο ήταν η ύπαρξη(ή η ανυπαρξία) του Θεού.
Όλα τα άλλα “νούμερα” που ακολούθησαν είναι μικρότερης σημασίας,
συγκριτικά με τα προηγούμενα, για να τα απομονώσω. Λίγο η σωστή στιγμή, κάποια
βιώματα, λίγο η ανάγκη που γεννιόταν σιγά-σιγά και με έτρωγε να τα εκφράσω… και
φτάσαμε ως εδώ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου