Της Αγίας Μαρίνας σήμερα,
μεγάλη γιορτή, είπαμε να πάμε στον Άγιο Χριστόφορο να προσευχηθούμε. Ήρθε η
αδερφή μου με το αυτοκίνητο και μας πήρε. Σε δέκα λεπτά είχαμε φτάσει. Όλα καλά
μέχρι εκεί. Στη συνέχεια άρχισαν να συμβαίνουν ανεξήγητα πράγματα. Μπήκαμε με
τη μητέρα μου στο λεωφορείο. Μετά τη λεωφόρο τράκαρε με ένα αμάξι. Η οδηγός
ευτυχώς δεν έπαθε τίποτα. Ούτε οι επιβάτες του λεωφορείου. Αρχίσαμε να
περπατάμε. Πήραμε έναν καφέ στο χέρι και πήγαμε σε άλλη στάση για να πάρουμε
άλλο λεωφορείο. Είχαμε μια δουλειά στο Χαϊδάρι. Μετά πάλι περιμέναμε. «Ας κάτσουμε
εδώ». Μου λέει η μητέρα μου και μου δείχνει έναν ξεχαρβαλωμένο πάγκο. «Δεν θα μας
αντέξει και τους δυο». Της απάντησα. Κάτσαμε, έσπασε ο πάγκος, σκάσαμε κάτω σαν
καρπούζια. Εύχομαι να μην τριτώσει το κακό. Θα μείνω εδώ στο σπίτι σήμερα. Δεν θα
το κουνήσω ρούπι. Και απορώ. Ποιοι μας ματιάσανε και γιατί; Μη μου πεις ότι δεν
πιστεύεις στο μάτι;
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ ΜΑΡΙΑ ΓΕΩΡΓΑΝΤΑ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου