Κανονικά, για συγγραφέας, δεν θα έπρεπε να μιλάω έτσι.
Τόσο χύμα δηλαδή. Αλλά επειδή είμαι παιδί λαϊκής καταγωγής αυτό είναι κάτι που
δεν αλλάζει. Έτσι μεγάλωσα – με δυο υπέροχους γονείς και πέντε καταπληκτικά
αδέρφια μεγαλύτερα από μένα – και πολύ γουστάρω. Που είμαι έτσι όπως είμαι.
Εδώ στο Κυπαρίσσι Λακωνίας – έχω να έρθω τέσσερα
χρόνια - τα πράγματα είναι αλλιώς. Το σπίτι είναι πολύ μεγάλο και φιλόξενο.
Ζούμε πολλοί σε αυτό το σπίτι και περνάμε φίνα. Η θάλασσα είναι κούκλα και
είναι δίπλα. Πάμε με τα πόδια και πρωί και απόγευμα. Η φύση οργιάζει. Τζιτζίκια
τραγουδούν ευτυχισμένα. Λουλούδια ανθίζουν και μοσχοβολούν. Δέντρα μας
προσφέρουν απλόχερα τον ίσκιο τους.
Εδώ αποφάσισα να καθίσω σχεδόν όλο τον Αύγουστο. Να
ξεκουραστώ. Να γεμίσω μπαταρίες. Τι να κάνω στην Αθήνα; Που θα είναι έρημη και
άδεια λες και έσκασε βόμβα; Εδώ θα καθίσω με τους φίλους μου - χρόνια φίλοι μου
από το σχολείο – που τους αγαπώ και με αγαπούν. Όπως είμαι. Ένα λαϊκό και
δίμετρο αγόρι…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου