ΖΕΣΤΗ ΚΙ ΟΠΟΙΟΣ ΑΝΤΕΞΕΙ

Εντάξει μην υπερβάλλουμε κιόλας. Μια δροσούλα την έχει. Πότε πότε πιάνει ένα απαλό αεράκι. Και το έχω ανάγκη. Και το χρειάζομαι. Γιατί κάθομαι και γράφω. Μα τι πρωτότυπο! Δίπλα στο παράθυρο. Το οποίο δεν το έχω ποτέ ανοιχτό για να έχω ησυχία. Εμείς οι συγγραφείς είμαστε ανάποδα πλάσματα. Δεν γράφουμε συνέχεια. Βαριόμαστε. Είμαστε βαρεμένοι δηλαδή. Διαβάζουμε βιβλία και πίνουμε καφέδες και κοιμόμαστε. Αλλά όταν γράφουμε θέλουμε και το κατάλληλο περιβάλλον. Τώρα γράφω. Και κάνει ζέστη. Το πρωί λέει έκανε σεισμό αλλά χαμπάρι δεν πήρα γιατί κοιμόμουν το είπαμε αυτό. Και ιδρώνω και υποτίθεται χάνω θερμίδες. Και μετά, αργά το βράδυ, πηγαίνω στην κουζίνα και ανοίγω τα ντουλάπια και κάνω πάρτι. Κάθε βράδυ η ίδια ιστορία. Κάτι καλό έρχεται… σας το υπόσχομαι…