Βολτάροντας με το Ποδήλατο στο κέντρο της Αθήνας (δεν είναι τόσο ρομαντικό όσο ακούγεται…)

Πολύ επικίνδυνο θα έλεγα ή καλύτερα σκέτο ΚΙΝΔΥΝΟΣ. Κάθε απόγευμα που βγαίνω από το σπίτι και καβαλάω το ποδηλατάκι μου κάνω το σταυρό μου. Δεν ξέρω τι θα μου τύχει, τι θα μου συμβεί. Το δρομολόγιο είναι πάντα το ίδιο. Νίκαια, Κορυδαλλός, Αγία Βαρβάρα, Αιγάλεω, όοοοοοολη την Ιερά Οδό αριστερά στην Πειραιώς και τελικός προορισμός Ομόνοια.

Αν προσέχω; Φυσικά και προσέχω. Δεν τρέχω, δεν πηγαίνω μεσ’ τη μέση σαν αγριοκάτσικο, δεν δεν δεν. Πάντα τηρώ τον Κ.Ο.Κ και προσέχω και στα φανάρια. Όταν ανάβει πράσινο τους αφήνω να φύγουν γιατί βιάζονται. Αλήθεια, γιατί βιάζονται οι οδηγοι; Ειδικά στην Ιερά οδό που έχει άπλα. Δεν κοιτάνε ο ένας τον άλλον. Δεν κοιτάνε καν εμένα που είμαι και δυο μέτρα, λέμε τώρα.

Να μάθουν να οδηγούν. Το απαιτώ. Να μάθουν να σέβονται, κι αυτό το απαιτώ. Δεν μπορώ να καβαλάω τα πεζοδρόμια για να κάνουν αυτοί ανενόχλητοι ότι γουστάρουν. Επίσης δεν μπορώ να πηγαίνω τέρμα δεξιά γιατί υπάρχει κίνδυνος να χάσω την ισορροπία μου και να σαβουριαστώ πουθενά και άντε να με βρούνε.

Πω πωωωωωω… τα σκέφτηκα και φούντωσα πάλι… πάω να φάω καρπούζι.