ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ ΑΠΟ ΚΑΡΔΙΑΣ...

 

Γεννημένος τον Οκτώβριο του 1981, αγκαλιασμένος από 2 υπέροχους γονείς και 5 αγαπημένα αδέρφια, ο Κωνσταντίνος ξεκινάει να μαγεύει από την πρώτη μέρα της ζωής του. Στα 8 έτη σχεδόν ανεβάζει την πρώτη του επιθεώρηση στον ακάλυπτο χώρο της πολυκατοικίας του η οποία ήταν η πρώτη προσωπική του νίκη. Συμμετέχοντας σε σχολικές παραστάσεις και γιορτές ο χρόνος δίνει στον Κωνσταντίνο την πρωταρχική εμπειρία που χρειάζεται και τον δυναμώνει ώστε να συνεχίσει πεισματικά να κερδίσει αυτό που αγαπά. Σπουδάζοντας υποκριτική στον Ίασμο συνεχίζει την προσπάθεια του για το πάθος του και συμμετέχει στο σήριαλ ¨Οι στάβλοι της Εριέττας Ζαΐμη» και ως βοηθός σκηνοθέτη στις «Πρακτόρισσες» σε σκηνοθεσία Αυγουστίνου Ρεμούνδου.

 

Κάπου εκεί καταλαβαίνει όμως πως ο ρόλος του ηθοποιού χάνει έδαφος. Ξεκινάει να γράφει και να λειτουργεί για εκείνον ως ψυχοθεραπεία όπως λέει. Αυτός, ένα πακέτο τσιγάρα, ένας μισοτελειωμένος καφές και οι σκέψεις του…

«Μια καλή περιγραφή ξεκινάει στο μυαλό του συγγραφέα και ολοκληρώνεται στο μυαλό του αναγνώστη.»

Stephen King

 

Στην πορεία εγκαθίσταται στην Θεσσαλονίκη όπου αποκτά μόνιμη στήλη στην εφημερίδα «Εγνατία». Επιστρέφοντας στην Αθήνα, ξεκινάει να γράφει τους «Μονολόγους» στην City Uncovered.

Αρκετά από τα κείμενα του είναι δημοσιευμένα στο ηλεκτρονικό περιοδικό «Πολιτισμός Πολίτης» στο avmag.gr, mcnews.gr , στο koukidaki.blogspot.gr κ.α

 

Έχοντας πάντα την υποστήριξη από την οικογένεια του, ο Κωνσταντίνος αλλάζει σελίδα στην ζωή του και ξεκινάει το πρώτο του πνευματικό παιδί, όπως συνηθίζει να λέει τα έργα του, «Το Τελευταίο Botox και άλλες ιστορίες” το οποίο εκδίδεται από τις εκδόσεις “Παρουσία” και στην συνέχεια ανεβαίνει σαν θεατρικό έργο, με την υποστήριξη φίλων, σε ένα μπαρ στου Ψειρή. Το έργο αγαπήθηκε και οι παραστάσεις κράτησαν περίπου δυο καλοκαιρινούς μήνες. Παρόλο που ο χώρος ήταν κλειστός, ο κόσμος το αγάπησε και το στήριξε.

 

Σύνολο στο θέατρο , ο Κωνσταντίνος έχει γράψει 4 κωμωδίες: ” Το τελευταίο Botox”, ”Τρεις τρεις Εννιά”, ”Δεν είμαι εγώ η Σταχτοπούτα΄΄ και την ”Diva”.

Συνεχίζοντας με το "Ερμή... μη!" από τις εκδόσεις “Όστρια” και αργότερα από τις Εκδόσεις “Ινφογνώμων” , περιγράφει την ζωή ενός μικροκαμωμένου κουταβιού, τους 2 πρώτους μήνες της ζωής του.

Ακολουθεί το Φόνοι στην Κρυστάλλη, μια άκρως σουρεαλιστική ιστορία που ακροβατεί ανάμεσα στη λογική και στη φαντασία. Εκδίδεται από τον εκδοτικό οίκο “Ινφογνώμων” και αργότερα από τις εκδόσεις “Πνοή”.

 

Η "γριά βαλίτσα" και "η φωνή μέσα μου" σχεδόν αυτοβιογραφικά, δείχνουν πως ο Κωνσταντίνος δεν φοβάται να αγγίξει και να φανερώσει τις σκέψεις της ψυχής, δαίμονες που πολλοί κουβαλάμε.

Φινάλε, «το Αγόρι που δεν ήθελε να μεγαλώσει», το οποίο εκδόθηκε και διανέμεται σε επιλεγμένα βιβλιοπωλεία, εν μέσω μιας δύσκολης χρονιάς.

 

Ποιες λέξεις είναι αυτές που καθρεφτίζουν τον Κωνσταντίνο;

Φιλόδοξος, δημιουργικός, πιστός, ενθουσιώδης ακόμα και με τα πιο απλά πράγματα.

Παρατηρεί τους γύρω του, δεν χάνει χρόνο, αντλώντας από αυτούς και μέσα από την ιστορία τους, συναισθήματα και αισθήματα, όπου τον βοηθούν να δημιουργήσει τα «παιδιά» του.

 

Σήμερα, βρίσκουμε τον Κωνσταντίνο με περισσότερα από 3 πνευματικά παιδιά και όπως λέει ο ίδιος συνεχίζει να στοχεύει ψηλά, να γράφει μέσα από την ψυχή του, να μας μιλάει με τα δικά του μάτια δίνοντας φωνή στα λόγια μας. Στις ιστορίες μας.

 

«Μικρός κοιτούσα τον ήλιο και φτερνιζόμουν. Μύριζα τα ανθισμένα λουλούδια και ζωγράφιζα τοπία με τα δικά μου χρώματα. Αυτά τα χιλιάδες χρώματα στης ζωής μου την παλέτα ανακατεμένα. Οι άλλοι μεγάλωναν. Εγώ αρνιόμουν πεισματικά. Οι άλλοι κάνανε οικογένειες. Φτιάξανε σπίτια. Εγώ μόνος. Όχι ακριβώς μόνος. Να μην λέω ψέματα.

Έχω δυο υπέροχους γονείς και πέντε αδέρφια. Έχω αληθινούς φίλους και κολλητούς.

Όλοι αυτοί με βοηθούν να φτάσω πιο κοντά στο όνειρό μου. Στο πιο ψηλό αστέρι. Να το αγγίξω και μαζί του να κάνω μια ευχή. Πάντα την ίδια ευχή. Όλα αυτά τα χρόνια. Και είναι πολλά. Σχεδόν σαράντα χρόνια. Δεν πειράζει. Θα περιμένω. Δεν μεγάλωσα ακόμα.»

“Εγώ θα πω πως όλοι έχουμε κάτι να πούμε που αξίζει να γραφτεί, αρκεί να έχουμε κάποιον να το επικοινωνήσει από ψυχής..”

Σε ευχαριστούμε Κωνσταντίνε.

 

Με αγάπη,

Μαρία Μάρκου