ΜΙΑ ΦΟΡΑ ΗΤΑΝ Ο ΚΑΙΡΟΣ του Κωνσταντίνου Ιωακειμίδη

Μια φορά και έναν καιρό ήταν ο καιρός. Ο καιρός ήταν ένας και μοναδικός όπως είπα. Ένας μεγάλος και τρανός πρωταγωνιστής σαν αυτούς που βλέπουμε στον κινηματογράφο και στο θέατρο με αμέτρητους θαυμαστές και πολλά σπάνια ταλέντα: δροσιά, ζέστη, κρύο, συννεφιά, υγρασία, καύσωνα και άλλα πολλά.

Επειδή είναι αληθινός σταρ και δεν υπήρχε κανένας άλλος να τον ανταγωνιστεί έκανε ότι ήθελε. Για να μη βαριέται και για να τον αγαπούν οι θαυμαστές του, άλλαζε συνέχεια. Είχε υπογράψει αποκλειστικό συμβόλαιο με τη Φύση και με τον Χρόνο και με τα παιδιά του Χρόνου τις Εποχές και με τα δώδεκα εγγόνια του τους Μήνες.

Στις χώρες της Μεσογείου, όπως είναι η Ελλάδα μας, τους περισσότερους Μήνες είχε ήλιο. Ακόμα και το Χειμώνα ήλιο είχε. Έναν ολόχρυσο ήλιο να καμαρώνει, καυτό σαν τη φωτιά, με εκατομμύρια ζωηρές ηλιαχτίδες οι οποίες χώνανε τη μύτη τους παντού και κάνανε τους ανθρώπους να χαμογελούν από ευτυχία.

Προς τον Βορρά, στη μακρινή Νορβηγία με τα καταπράσινα δάση και τα φιόρδ, εκεί έριχνε πολύ τη θερμοκρασία, κάτω από το μηδέν, και χιόνιζε συνέχεια και όλη η χώρα ήταν ντυμένη στα λευκά σαν να τη σκέπασαν τόνοι βαμβάκι και επειδή έκανε πολύ κρύο τα χιόνια δεν λιώνανε ποτέ. Οι κάτοικοι εκεί φοράγανε πολλά ρούχα για να ζεσταθούν και συνέχεια πίνανε καυτό τσάι με λεμόνι που τους έκανε καλό.

Σε μια άλλη διάσημη χώρα, Μεγάλη Βρετανία το όνομά της, ο καιρός ήτανε πάντα υγρός. Έβρεχε εφτά ημέρες την εβδομάδα, εικοσιτέσσερις ώρες το εικοσιτετράωρο. Όλοι οι Βρετανοί, που είχαν ξεχάσει πως είναι ο ήλιος, από το θυμό τους άρχισαν να γίνονται καλλιτέχνες και να δημιουργούν: έγραφαν ποιήματα για βροχερά βράδια, μελαγχολικά τραγούδια για τη βροχή που δεν σταματάει ποτέ, ζωγράφιζαν πίνακες με γκρίζα βροχερά τοπία ακόμα και χρωματιστές ομπρέλες κρατούσαν για να τους φτιάχνει η διάθεση.

Ο καιρός όμως, δυστυχώς βλέπει τηλεόραση, όλοι έχουν ελαττώματα ακόμα και στα παραμύθια. Βλέπει τις ειδήσεις των οκτώ που ποτέ δεν λένε ευχάριστα γεγονότα. Συνέχεια δείχνει τυφώνες και σεισμούς, καταιγίδες και πλημμύρες, καταποντισμούς και άλλα ακραία καιρικά φαινόμενα.

Τότε είδε για πρώτη φορά τους ανθρώπους να κλαίνε και να υποφέρουν και να χάνουνε τα σπίτια τους και αναρωτήθηκε τι έχει κάνει λάθος. Ζήτησε να συναντήσει τον Θεό για να λύσουνε το πρόβλημα όσο πιο γρήγορα γινόταν. Το ίδιο βράδυ ανέβηκε πολύ ψηλά στον ουρανό, πάνω από τα σύννεφα, στη μόνιμη κατοικία του Θεού.

Τον άκουσε με πολλή προσοχή. Του είπε ότι οι άνθρωποι, ανεξαρτήτως φυλής και χρώματος, δεν σέβονται το περιβάλλον. Πάνε πολλά χρόνια που το μολύνουν με χίλιους τρόπους και κάνουνε ότι θέλουν χωρίς να σκέφτονται τις συνέπειες.

Γι’ αυτό και το ποτήρι ξεχείλισε, και η Φύση θύμωσε πάρα πολύ και άρχισε τη μεγάλη εκδίκηση η οποία δεν έχει τέλος. Ναι. Είναι αλήθεια. Η Φύση αν θυμώσει δεν τη σταματάει τίποτα.

Ο καιρός στεναχωρήθηκε πολύ και άρχισε να κλαίει. Ο Θεός τον συμβούλεψε να πάει να βρει τη Φύση και να τη παρακαλέσει να σταματήσει το κακό. Χωρίς να χάνει χρόνο, της έγραψε ένα γράμμα και της ζήτησε να τα πούνε από κοντά.

Περάσανε λίγες μέρες αλλά απάντηση δεν πήρε. Έτσι πήγε να τη βρει ο ίδιος. Όταν συναντήθηκαν η Φύση ήταν ακόμα εξαγριωμένη. Μιλούσανε ώρες ατελείωτες αλλά αυτή ανένδοτη. Ο καιρός έπεσε στα γόνατα και την ικέτεψε να σταματήσει να εκδικείται τους ανθρώπους γιατί λάθη όλοι κάνουνε. Την παρακάλεσε να τους δώσουν μια δεύτερη ευκαιρία. Τότε η Φύση με τον καιρό κάλεσαν όλα τα παιδιά τους και τους ανακοίνωσαν να αρχίσουν από την αρχή να διορθώνουν τις ζημιές.

Τότε ο ήλιος ξαναβγήκε ευτυχισμένος και οι ηλιαχτίδες του άρχισαν πάλι το χορό. Οι θάλασσες και οι άνεμοι ηρέμησαν. Η βροχή μάζεψε τις στάλες της κι έφυγαν για άλλο πλανήτη. Ο Θεός καμάρωνε που η Φύση με τον καιρό τα βρήκαν μεταξύ τους.

Οι άνθρωποι σταμάτησαν να κάνουν κακό στο περιβάλλον: πετάξανε τα αυτοκίνητα και πήρανε όλοι ποδήλατα και άρχισαν να κάνουν ανακύκλωση και πρόσεχαν που πετάνε τα σκουπίδια τους και δεν έκοβαν τα δέντρα για να τα κάψουν στο τζάκι.

Όλοι μαζί ευτυχισμένοι απολάμβαναν την καινούρια τους ζωή. Και ζήσανε αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα.