ΚΑΛΕ ΝΑΙ ΣΑΣ ΛΕΩ…

Το αγόρι μου τα σπάει! Δηλαδή δεν είναι ακριβώς δικό μου. Δεν ξέρω ποιος/ποια το χαίρεται πάντως την δουλειά του την κάνει μια χαρά. Αυτό δεν είναι δουλειά. Τέχνη είναι! Τι; Α! ναι! Συγγνώμη. Μπαρμπέρης είναι. Original. Με τη βούλα. Το μαγαζάκι του βρίσκεται στα σύνορα Νίκαιας – Νεάπολης. Μόλις δέκα λεπτά με τα πόδια από το σπίτι μου. Αναμονή δεν έχει ποτέ. Ηλιόλουστο μαγαζί. Καθαρό περιβάλλον. Μυρίζει άρωμα κανέλλας και τεστοστερόνη. Ο προηγούμενος από μένα ήτο αγέλαστος. Σοβαρός και σκυθρωπός. Δεν σήκωνε πολλά πολλά. Σε αντίθεση με μένα. Πάντα με το χαμόγελο. Ξέρετε. Αυτό το Hollywood. Της Colgate. Με έβαλε να καθίσω αναπαυτικά. Σχεδόν ξάπλωσα. Και αφέθηκα στα μαγικά χεράκια του. Δεν ήθελα κούρεμα. Μόνο ξύρισμα. Ωραίο πράγμα να σε περιποιούνται οι άλλοι. Ο άλλος. Βαριέμαι σπίτι μου. Μόνος. Και δυο φορές την εβδομάδα. Ενώ το αγόρι κάνει μια χαρά τη δουλειά του. Το απολαμβάνω. Και μόνο με τρία ευρώ. Ε, δεν θα τον κεράσω και ένα καφέ; Του δίνω πέντε, του χαμογελώ, του κλείνω το μάτι και φεύγω να συνεχίσω τη μεγάλη μέρα. Πόσο όμορφη είναι η ρουφιάνα η ζωή!