Η άποψη της Δήμητρας Παναρίτη για το βιβλίο μου "Η ΦΩΝΗ ΜΕΣΑ ΜΟΥ"

Θα έχετε συναντήσει, αρκετές φορές φαντάζομαι, κάτι «περίεργους» τύπους στο δρόμο, στο μετρό, στις δημόσιες υπηρεσίες που φαίνονται σαν να είναι χαμένοι στο διάστημα. Ανθρώπους που τρέμουν τα χέρια τους, η φωνή τους και που αφού τους ρίξετε ένα υποτιμητικό βλέμμα, περνάτε αδιάφορα από δίπλα τους κάνοντας τον σταυρό σας σαν να βλέπετε εξωγήινο. Μπορεί οι ίδιοι άνθρωποι να βρίσκονται στο φιλικό ή οικογενειακό σας περιβάλλον, να σας κρύβουν το μαρτύριο που περνούν και κάθε φορά που τους συναντάτε, μετά να τους κοροϊδεύετε πίσω από την πλάτη τους. Η φωνή που έχει κάνει "κατάληψη" στο μυαλό τους, συνήθως, δεν είναι μία αλλά πολλές και τρομακτικές. Φωνές που απειλούν, προσβάλλουν, αποδοκιμάζουν, ουρλιάζουν μέσα στο κεφάλι τους και ενώ θέλουν να τις "σκοτώσουν" δεν μπορούν δίχως την κατάλληλη στήριξη.
Ο Φίλιππος -ο ήρωας του βιβλίου- είναι ένας τέτοιος τύπος, που δεν έζησε, δεν χάρηκε, δεν βίωσε όλα όσα ονειρεύτηκε και πάντα τον έπνιγε το «γιατί». Ένιωθε πως ήταν το παράσιτο της οικογένειας αλλά και ο προβληματικός του σχολείου όταν τα υπόλοιπα αγόρια της τάξης δεν τον έκαναν παρέα. Ώσπου ήρθε η στιγμή να πάει στον ψυχολόγο… κι ύστερα άρχισαν τα χάπια, οι κρίσεις πανικού, οι απόπειρες αυτοκτονίας και όλα αυτά που βιώνουν οι άνθρωποι που αντιμετωπίζουν παρόμοια θέματα με την υγεία τους.
Δεν θα πω περισσότερα για την ιστορία αλλά γι αυτά που με έκανε να αισθανθώ «Η φωνή μέσα μου». Θα αποφύγω τις βαρύγδουπες εκφράσεις γιατί δεν μου αρέσουν, θα πω μόνο ότι με άγγιξε και με συγκίνησε. Κατάφερα να μπω στη θέση του ήρωα και να τον νιώσω και είναι αυτό που λέμε μερικές φορές πώς ένα από τα θετικά που προσφέρει γενικότερα το βιβλίο στον αναγνώστη, είναι ότι αυξάνει την ενσυναίσθηση. Σπουδαίο πράγμα να μπορείς να μπαίνεις στη θέση του άλλου! Ίσως μόνο έτσι καταφέρουμε να γίνουμε ανώτεροι άνθρωποι, γιατί ανώτερους μας κάνει η καλή συμπεριφορά και οι καλοί τρόποι που οφείλουμε να έχουμε ειδικά απέναντι σε εκείνους που δείχνουν "διαφορετικοί". Κι αν νομίζουμε πως τα ξέρουμε όλα τότε θα πρέπει να μάθουμε και κάτι ακόμα: πως η φωνή μέσα στο μυαλό κάποιου μπορεί να γίνει επικίνδυνη και επειδή με την υγεία μας δεν πρέπει να παίζουμε, αυτοί που αγαπούν τον άνθρωπό τους - εκείνον που δίνει μάχη με τις φωνές- οφείλουν να σταθούν δίπλα του και μαζί με τους κατάλληλους επιστήμονες να τον βοηθήσουν να κερδίσει τη μάχη ώστε να καταφέρει να ζήσει όσο πιο ποιοτικά γίνεται.
Δεν θα σας πω αν ο ήρωας του βιβλίου τα κατάφερε, αυτό θα το διαβάσετε όσοι το πάρετε. Θα σας πω όμως ότι ο συγγραφέας κέρδισε τη μάχη με τον εαυτό του, τον ξεπέρασε και σε αυτό το συγγραφικό του πόνημα και θέλω να του ευχηθώ μέσα από την καρδιά μου τα καλύτερα. Καλή επιτυχία Konstantinos Ioakeimidis, να ταξιδέψει όσο πιο μακριά γίνεται!