Εκείνη...

Εκείνη στην αρχή διστακτικά με τα απαλά της χέρια άρχισε να με περιεργάζεται και να με χαϊδεύει σπιθαμή προς σπιθαμή με θαυμασμό λες και δεν είχε ξαναδεί ποτέ της βαλίτσα. Εγώ απ’ την αγωνία μου κρατούσα την ανάσα μου.  Όταν με άνοιξε και είδε ότι είμαι εντελώς αδειανή μια απορία ζωγραφίστηκε στο γλυκό πρόσωπό της. Ο Κωνσταντίνος με τη λιγοστή δύναμη που του είχε απομείνει της χαμογέλασε γλυκά και της είπε:

Εδώ μέσα Μαιρούλα μου, έτσι την αποκαλούσε πάντα, εδώ μέσα σ’ αυτή τη βαλίτσα θα κρύβουμε την αγάπη μας, τον έρωτά μας, τα όνειρά μας, να μην τα πειράξει κανείς…

Τότε κι οι δυο αγκαλιάστηκαν σφιχτά και ξέσπασαν σε δάκρυα χαράς κι εγώ φούσκωσα από περηφάνια αφού κατάλαβα ότι γι’ αυτούς είμαι κάτι ιερό. Τί πιο πολύτιμο στη ζωή από την αληθινή αγάπη! Δεν περιμένω απάντηση, ευχαριστώ!