ΠΕΙΡΑΙΩΣ (μετά τα μεσάνυχτα…)

Κάθισα επιτέλους. Μπροστά μου το λαπιτόπι μου. Ακούω Celine Dion. Falling into you. Το λαπιτόπι θα με βρίσει όπου να’ ναι. Η Celine ποτέ. Είναι αληθινή κυρία. Δεν τη συμφέρει να χάνει θαυμαστές. Στα γεράματα δεν θα έχει κανέναν. Θα κόψει τις φλέβες της, θα πέσει στα ψυχοφάρμακα, σίγουρα δεν θα είναι καλά. Στα αριστερά μου ένα κουτάκι παγωμένη μπύρα. Τσιγάρα, αναπτήρας, τασάκι. Στα δεξιά η ατζέντα και πάνω μια θεόρατη σακούλα πατατάκια. Τα αγαπημένα μου. Ναι, με παχαίνουν τα πατατάκια σε συνδυασμό με τη παγωμένη μπύρα αλλά παλεύω να τα κόψω και τα δυο. Κανείς δεν με πιστεύει. Σκασίλα μου μεγάλη. Περιμένω να ξυπνήσει ο φίλος μου ο Γιώργος. Μένει στην Αυστραλία. Μου λέει Καληνύχτα, του λέω Καλημέρα και μετά χωρίζουν οι δρόμοι μας. Η Πειραιώς, μετά τα μεσάνυχτα, είναι ένας άδειος δρόμος. Επικίνδυνος για μας τους ποδηλάτες. Δεν πάω πολύ γρήγορα, ούτε πολύ αργά. Φοβάμαι όμως. Αν με πατήσει αυτοκίνητο, ο οδηγός θα σηκωθεί και θα φύγει. Έτσι έγινε με μια φίλη μου πριν ένα μήνα. Έτσι θα γίνει και μ’ εμένα. Αν δεν είμαι συγκεντρωμένος, αν δεν κάνω στην άκρη να περάσουν οι μαλάκες που με το πουλί στο χέρι τρέχουνε να μη χάσουνε τη μπάλα. Μαλάκες ήτανε, μαλάκες θα παραμείνουν. Καλημέρα Γιώργο. Ποτέ μου δεν σε ρώτησα: Στην Αυστραλία, ποδηλατόδρομοι υπάρχουν; Οι οδηγοί ξέρουν απ’ έξω κι ανακατωτά τον Κ.Ο.Κ; Θα έρθω. Στο υπόσχομαι ότι θα έρθω. Αν με αφήσουν να κάνω ποδήλατο με την ησυχία μου. Χωρίς να ενοχλώ τους μάγκες που βιάζονται. Για να πάρουν απ’ τα τρία το μακρύτερο. Νύσταξα. Στο είπα; Καλημέρα…