Μάρτης είναι θα περάσει…

Ο μήνας Μάρτης έχει θέματα όπως όλοι μας και τον καταλαβαίνω. Σου λέει: - Έχω πολλές ευθύνες! Να ρίξω αυλαία στο χειμώνα, να καλωσορίσω την άνοιξη και να προετοιμάσω τους ανθρώπους για το καλοκαίρι. Τα νεύρα του αγγίζουν το κόκκινο επειδή δεν ξέρει τι να κάνει. Από πού να αρχίσει. Θέλει τη λιακάδα αλλά η βροχή παρεξηγείται. Είναι ζηλιάρα μεγάλη επειδή γνωρίζει ότι ο ήλιος κρατάει τα ηνία στην Ελλάδα αιώνες τώρα. Τα υπαρξιακά του Μάρτη ολοένα και μεγαλώνουν. Ζει; Υπάρχει; Τον υπολογίζει κανείς; Κανείς είναι η σωστή απάντηση. Έτσι, μη έχοντας άλλη επιλογή, τα κάνει σαλάτα. Μια μέρα βρέχει, μια έχει ήλιο και μια συννεφιά. Τότε ο αέρας, πουλάει τσαμπουκά και του στέλνει mail: - Άκου με προσεκτικά βαρεμένε Μάρτη. Με έχεις κλειδώσει στο τελευταίο συρτάρι με τα αζήτητα. Ο ήλιος και η βροχή τι παραπάνω έχουν από μένα; Φρόντισε το συντομότερο δυνατό να με βγάλεις έξω να ξεσκάσω γιατί θα τα πάρω στο κρανίο, θα βγω απ’ το συρτάρι και όποιον πάρει ο χάρος! Ο Μάρτης όμως δεν φοβάται κανέναν. Πάσχει από μια σπάνια μορφή μανιοκατάθλιψης και ζει στον κόσμο του. Τα χάπια δεν τον πιάνουν και δεν ξέρει τι να κάνει. Οι μέρες περνάνε γρήγορα. Ανυπομονεί να δώσει τη σκυτάλη στον Απρίλη και να πέσει για ύπνο. Έχει βγάλει την ουρά του απ’ έξω και έχει αφήσει το πεδίο ελεύθερο σε ήλιο και βροχή να κάνουν ότι καταλαβαίνουν. Εδώ οι άνθρωποι δεν μπορούν να τα βρούνε μεταξύ τους, τα στοιχεία της φύσης θα τα βρουν;