Τι θέλει να μας πει ο καιρός;

Ότι και καλά μας έκανε τη χάρη να είναι παίδαρος τις ημέρες του Πάσχα και τώρα που αυτές περάσανε μας κάνει τζιριτζάντζουλες και παιχνιδάκια; Δεν έχω νεύρα και δεν άκουσα τι λέει το ζώδιό μου (έχω πάρει τα χάπια μου). Έχω σταματήσει να ασχολούμαι με το τι τρέχει δεξιά κι αριστερά και προτιμώ να διοχετεύω την ενέργειά μου δημιουργικά. Γράφω, ζωγραφίζω, κρατώ ημερολόγιο και ότι άλλο με κάνει να αισθάνομαι χαρούμενος. Βάζω σε τάξη το γραφείο μου. Ο χρόνος τρέχει, το καλοκαίρι μια ανάσα και τα ρουθούνια μου τρέχουνε κι αυτά. Διότι κρύο δεν κάνει για να βάλεις χειμωνιάτικα τα οποία έχεις κρύψει στην πάνω ντουλάπα αν θυμάσαι καλά. Βάζεις κάτι ελαφρύ: μια βερμούδα κι ένα κοντομάνικο κι εκεί που περιμένεις στη στάση το λεωφορείο μέχρι να πεις κύμινο ο ήλιος εξαφανίζεται, το σκηνικό θυμίζει τοπίο στην ομίχλη και πιάνει μια γαμημένη μπόρα που σε κάνει πάπια ποσέ σε χρόνο dt. Προσπαθώ να μη ξεφεύγω απ’ το θέμα αλλά δεν τα καταφέρνω (μα τι πρωτότυπο). Δεν έχω κάποια φθηνή δικαιολογία, θα μπορούσα να πω ότι επικρατεί μια ηρεμία και αυτή την ηρεμία τη φοβάμαι. Με τρομάζει κομματάκι γιατί είναι άγνωστο σε μένα τι θα ακολουθήσει μετά. Το μετά κι αν φοβάμαι. Η ζωή διδάσκει. Πάντα υπήρχε μια περίοδος της ζωής μου όπου δεν γινόταν απολύτως τίποτα. Επικρατούσε μια διαρκής βαρεμάρα – ανία και μετά ξέσπαγε μια μεγάλη καταιγίδα κανονική υπερπαραγωγή. Περιμένω λοιπόν, αγκαλιά με το λαπ τοπ μου, κοιτάζοντας απέναντι τα δέντρα, κάνοντας μικρά όνειρα και μετρώντας πόσα χιλιόμετρα έχουν απομείνει για να φτάσω στον τελικό μου στόχο. Δε πα’ να βρέχει;