Η κριτική της Μίνας Ταβουλάρη για το βιβλίο μου «Η ΦΩΝΗ ΜΕΣΑ ΜΟΥ»

Είναι ένα φθινοπωρινό αλλά ζεστό μεσημέρι. Φτάνω στην τελευταία σελίδα του βιβλίου «Η φωνή μέσα μου» , του Κωνσταντίνου Ιωακειμίδη. Δυο μέρες χρειάστηκαν από την ώρα που διάβασα την πρώτη σελίδα ώσπου να φτάσω στην τελευταία. Μικρό βιβλίο, θα σκεφτείτε, σύντομη ιστορία. Ναι, οι σελίδες του είναι μόλις 85. Όχι, δεν πρόκειται για ιστορία. Πρόκειται για εξομολόγηση : «Άλλωστε, πόσο κρατάει μια εξομολόγηση; Δέκα λεπτά; Είκοσι;» όπως λέει ο συγγραφέας.
Σκέψεις κατακλύζουν το μυαλό μου. Νιώθω την καρδιά μου να χτυπάει δυνατά! Ο Φίλιππος, ο ήρωας του βιβλίου, παλεύει με την ψυχική νόσο – κατάθλιψη, σχιζοφρένεια, διπολική διαταραχή. Ο αγώνας του υπήρξε «υπεράνθρωπος» και συνεχίζει! Η εξομολόγησή του είναι σκληρή, αληθινή! Η απόδοσή της από τον συγγραφέα, απίστευτα, ρεαλιστική! Η ενσυναίσθησή του είναι τεράστια! Με την εξαιρετικά δυνατή πένα του, περιγράφει γλαφυρά, τα μαρτύρια, τις αγωνίες, την απόγνωση του ήρωα, αλλά και τον αγώνα και την ανάγκη του για λύτρωση , για ζωή! Γίνεται ένα με τον Φίλιππο, τον νιώθει απόλυτα, τον αγκαλιάζει, τον ακολουθεί όταν εκείνος χάνεται στο σκοτάδι του νου του, παλεύει με την αυτοκαταστροφή, φλερτάρει ασταμάτητα με την παράκρουση και τον θάνατο! Πολύ δυνατό βιβλίο, πάρα πολύ!!
Θα ήθελα να μοιραστώ κάποιες από τις σκέψεις που μου γεννήθηκαν διαβάζοντας. Η πηγή της δύναμής μας βρίσκεται στους ανθρώπους που στέκουν δίπλα μας είτε αυτοί είναι οι γονείς μας, είτε οι φίλοι ή ,στην καλύτερη περίπτωση, και οι δυο μαζί!! Η αδιαφορία, η αποστασιοποίηση, η υποκρισία ως προς όλους όσοι αντιμετωπίζουν ψυχική νόσο , αποτελούν συνηθισμένα φαινόμενα στις μέρες μας , αλλά και ανα τους αιώνες! Το βιβλίο του Κωνσταντίνου Ιωακειμίδη, με έβαλε στη διαδικασία να επαναπροσδιορίσω τη θέση μου ως φίλη, συγγενής, γειτόνισσα ανθρώπων που ανεβαίνουν δίπλα μου τον προσωπικό τους Γολγοθά! Ας μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας, όλοι γνωρίζουμε κάποιον. Όλοι, ενδεχομένως, σε κάποια στιγμή της ζωής μας, έχουμε δει τον «γκρεμό»… «Η φωνή μέσα μου» είναι ένα δυνατό, τσουχτερό χαστούκι! Τον Φίλιππο βρέθηκαν άνθρωποι να τον στηρίξουν , οι γονείς του, η φίλη του η Αλίκη,ο ξάδελφός του, γιατροί, άνθρωποι που εργάζονται στον τομέα της ψυχικής υγείας. Στάθηκε τυχερός! Γνωρίζω όμως περιπτώσεις ανθρώπων που , όχι μόνο δεν έχουν πού να στηριχτούν, αλλά αποτελούν και μίασμα ακόμα και για τις ίδιες τις οικογένειές τους (αν όχι, πρωτίστως, γι αυτές)! 
Είναι , πιστεύω, υποχρέωση ημών των, υποτίθεται, «λογικών», να λάβουμε δράση όπου είναι δυνατόν. Ένα τηλέφωνο σε μια υπηρεσία ψυχικής υγείας, μια σύσταση σε κοινωνικό λειτουργό για έλεγχο,όπου διαπιστώσουμε πρόβλημα, είναι βήματα σωστά και διακριτικά! Ας μην κλείνουμε τα μάτια και τα αυτιά μας σε μια φωνή βοήθειας…ακόμα και μια απλή «καλημέρα», μπορεί να κάνει μια ψυχή ευτυχισμένη, χωρίς να θέσουμε σε κίνδυνο την πολυπόθητη ψυχική και οικογενειακή μας «ισορροπία»…ο φόβος αποτελεί εμπόδιο σε όλους τους τομείς της ζωής!
Σκεφτείτε και κάτι ακόμα. Όλοι είμαστε «καλά» μέχρι «κάτι» να μας «χτυπήσει την πόρτα»…σκεφτείτε τότε να ουρλιάζετε για βοήθεια και να μην υπάρχει κανείς…
Κωνσταντίνε, σ’ ευχαριστώ για την αφύπνιση, για το θάρρος και για την , εν τέλει, αισιοδοξία που βλάστησαν στο βιβλίο σου!!
Βιβλιόφιλοι, διαβάστε , ακούστε όσα έχει να σας πει η φωνή του Φίλιππου και συντονίστε την με τη δική σας, τη δική μου, τη φωνή του ανθρώπου δίπλα σας…
Καλή συνέχεια, Κωνσταντίνε!!