Για να ηρεμήσουμε μια στάλα, να μας περάσουν και τα
νεύρα και να χαμογελάσει λίγο το χειλάκι μας. Εγώ χαμογελώ ακόμα και στα
δύσκολα. Κουλό αλλά αληθινό. Κούκο με λένε φίλοι και γνωστοί επώνυμο δεν έχω
αλλά ζούμε στη χώρα με τους περισσότερους «επώνυμους» παγκοσμίως. Πρώτοι με
διαφορά, σπάμε όλα τα ρεκόρ. Και ανώνυμους έχουμε αλλά αυτοί δεν μας νοιάζουν.
Δεν υπάρχει χώρος γι’ αυτούς στα πρωτοσέλιδα.
Οι εφημερίδες κίτρινες και μπλε
είναι γεμάτες με τις συναρπαστικές ζωές των επωνύμων. Εμένα και πάλι δεν με
νοιάζει. Έχω καλύτερα πράγματα – που δεν είναι πράγματα – να κάνω. Ακούω μουσική,
περπατάω και ακούω μουσική – η πόλη αυτή έχει πολύ θόρυβο, όταν έχει ήλιο – από
εδώ και πέρα θα έχει συνέχεια ήλιο σας το υπόσχομαι – παίρνω ένα καφεδάκι, ένα
βιβλιαράκι και αράζω σε ένα παγκάκι, όλα σε –άκι. Πάμε για φινάλε: έφερα την
Άνοιξη νωρίτερα για να ζεστάνει τις καρδιές μας, να μη ζοριζόμαστε και πολύ δεν
κάνει (κάποιοι είμαστε και σε ηλικία εμφράγματος), να γελάμε συνέχεια και ας μας
δείχνουν με το δάχτυλο (αυτά συμβαίνουν στη χώρα μας αιώνες τώρα).
Επίσης να μη
πεισμώνουμε, να μη μαλώνουμε, να μη βρίζουμε γιατί ήρθε η ώρα να φιλοσοφήσω: Ο
χρόνος φεύγει και πίσω δεν γυρίζει.
Υ.Γ Τις ζωγραφιές τις έφτιαξα με πολύ αγάπη και τις μοιράζομαι
με εσάς. Κάντε κι εσείς το ίδιο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου